Programme from 15 to 19 June 1924



Booklet

Bron: FelixArchief nr. 1968#672

This text has been generated automatically on the basis of scanned pages, using OCR software. Because of the historical typefaces used in the programme booklets, the output is not flawless.

Show the facsimiles of this programme booklet


Vlaam­sche Uit­gave

WEEK­BLAD

ALICE LAKE

Uit­gave Kin­erna- en Tooneel­w­ereld Korte Gasthuis­straat 16, Antwer­pen.

13 6-24.


FILM-RE­VUE

Onze Bi­ogra­phie’s

MAX LIN­DER

OEN M. CAIL­LARD te Bor­deau> aan den jon­gen Lac­erda les in de 43L vo­or­drachtkunst gaf, ver­moedde hij hoe­ge­naamd niet dat zijn schit­terende leer­ling, die op 16 1/2 jaar met Les Fourberies de Nérine de planken be­trad en daarna Les Ro­manesques, van Ed­mond Ro­s­tand, en Le Baiser, van Theodore de Bauville ver­tolkte, eens de beroemde Max Lin­der wor­den zou. De komiek, welke de geheele wereld op het doek reeds heeft toege­juicht, en wiens suc­ces ten rechte aan dit van Char­lie Chap­lin mag vergeleken wor­den.

En Mr. Cail­lard die toen nog niet kon voorzien dat hij eens de be­faamde in­sce-neerder van Popaul et Vir­ginie, van A. Michard, en van zoovele dooT kinderen ver­tolkte ban­den zou zijn, deed zijn leer­ling de klassieken zooals: Au­dro­magne en Polyeucte bestudeeren en berei­dde hem voor tot het aan­ne­m­ing­sex­a­men der Par ijzer Muziekschool.

Het hart vol hoop, bood Lac­erda e> zich aan en werd met een­parigheid van stem­men... geweigerd!

Deze eerste tegenslag ont­moedigde de jonge en door­tas­tende kun­ste­naar niet die, ein­delijk!.., te Par­ijs op zeven­tien-jan­gen oud­er­dom, in het Théâtre de l’Am­bigu, onder het bestuur van'Grisier, de­bu­teerde.

Men moet Max Lin­der zelf zijne eerste stap­pen op filmge­bied hooren vertellen.

— Ik had het tooneel in t lijf, en er gan­sch van do­or­dron­gen zi­jnde dat de planken mijne tooneel­loop­baan beter zouden volledi­gen dan gelijk welke pro­fes­sor, wilde ik vol­strekt de­bu­teeren, ’t zij gelijk waar, hoe en in wat. In het Am­bigu speede men Le Tour du Monde drun gamin de Paris, van H. Bonise­nard. Na menige vruchtelooze poging, was ik er toch in gelukt mij aan den regis­seur voor te stellen.

Een ver­tolker — hij was twee meter lang en met eene stem als de don­der — moest zijne 28 dagen gaan doen, en de

regis­seur die tot dan toe niets voor mij had kun­nen doen, stelde mij voor hem op staan­den voet te ver­van­gen. Vol vreugde sloeg ik toe en bracht de nacht door met mijne 60 regels rol té leeren, daar men ’s an­deren­daags zou her­halen. Dè regis­seur gaf mij eenige be­knopte aan­duidin­gen: « Gij bevindt u daar op de brug, en maakt kracht­dadige gebaren, en met eene stem die boven de gol­ven uitk­linkt, bestu­urt gij de ma­noeu­vers, want uw schip gaat naar den ka­bel­jauwkelder».

Ik was zoo gelukkig dat ik ver­gat te gaan mid­dag­malen. Het hart vol hoop be­trad ik mijne loge om mij te gaan kiel den. Helaas!... ik had in den dag maar één ding ver­geten: het kos­tuum van den artist welke ik ging ver­van­gen aan te trekken. Ik duikelde in de broek en verd­ween in de vest. De mouwen en de broek­spi­jpen waren zóólang dat ik noch han­den, noch voeten ont­waarde. Het on­der­ste der vest reikte mij tot aan de knieën en de broek sloot onder de armen. De regis­seur, welke ik hi­er­van ging ver­wit­ti­gen, snauwde mij toe: « Laat me gerust!... Trek uw plan!"... Bin­nen tien minuten moet ge t tooneel op».

« Tien minuten!... en de kostümier die afwezig was!... Eene kamer­di­en­ster had medeli­j­den met mi­j­nen nood, en wilde wel vlug een paar kop­pels leggen. De tijd drong aan en het ve­ran­deren der scher­men gebeurde in ’t duis­ter, men duwde mij op ’t tooneel en van­daar op de kon( man­do­brug, al­waar men mij een com-man­dantspet op het hoofd duwde, die tot over de ooren zonk.

» Men draaide het licht op, en mij al-zoo aange­takeld ziende — ik zag er als een clown uit — wer­den de artis­ten door een onbed­wing­bare lach­lust bekropen.

» Ik stamelde. Ik ho­orde zelf de opgever niet, maar daar­ente­gen klonk Gri-sier’s stem, die van uit de zaal mijn de­buut wilde gadeslaan, zeer duidelijk in de ooren: « Maar hij gaat mijn stuk in den grond boren!...» en het doek viel.

» Deze kluchtige tegenslag ont­moedigde mij nochtans niet.

» De regis­seur van het Am­bigu, die wel te ver­staan van mij niet meer wilde hooren spreken, nam mij nochtans aan om in een melo­drama: Le Crime d’Air

FILM-RE­VUE

een rol te ver­tolken, maar ik moet beken­nen dat, om. niet herk­end te wor­den, ik een valsche neus had opgezet!... In­tus-schen­tijd had ik het dansen geleerd en zoo kon ik met eenig suc­ces, een num­mer van kluchtige dansen voor­bren­gen.

» Toen ik aan het Variété ver­bon­den was, telde ik juist 20 jaar. Het was dan dat ik ken­nis maakte met Lu­cien Longuet die mij voorstelde van aan cin­ema te gaan doen en mij bij Pathé binnénlood-ste aan frs 20.— per rol.

» Mijn eerste film. La Première sor­tie d’un collégien kostte mij meer dan hij mij op­bracht: ik deukte mijn a hooge zije » in en ver­loor een paar gouden manchet­ten­knop­pen .

» Daarna draaide ik Le Pre­mier cig­are d’un Collégien en Le Débuts d’un Patineur. Het was dan dat ik de naam van Max Lin­der aan­nam.

Zijn eigen han­del­swaarde niet ken­nende, werkte Max Lin­der acht jaar lang bij Pathé aan het loon van frs 20.— per film.

Zek­eren dag kwam een im­pres­sario van Barcelona hem vin­den en bood hem frs 1,000.— per ver­toon­ing aan in eene sketch die hij met Sta­cia Napierkowska zou te ver­tolken hebben

Toen zij te Barcelona aankwa­men, waren zij ver­won­derd aan de sta­tie 10,000 man te vin­den om hen te ver­welkomen. Het al­daar be­haalde suc­ces was reusachtig, hun ri­j­tuig werd begeleid door twee mu­nic­i­pale wachten die hen tegen de be-del­massa in zichtkaarten, hand­teekens of voor de bloe­men welke Napierkowska droeg, bescher­mde.

Deze roem, deze suc­cessen bij het volk­spub­liek, deden Max’s oogen open­gaan. De artist be­greep gemakke­lijk dat hij zijne beroemd­heid te danken had aan zijne fil­men, waar­voor in de gan­sche wereld ge­vochten werd.

Terug te Par­ijs, ging Max Lin­der zijn bestu­ur­der Charles Pathé vin­den. Hij aarzelde met hem voor oogen te houden dat hij niet kon voort­gaan met aan dezelfde voor­waar­den te bli­jven draaien, en vroeg hem frs 150,000 salaris per jaar.

De groote ni­jver­aar wist maar al te wel .welke han­del­sar­tikel al de gedraaide fil­men van Max waren, en zon­der eenige op­merk­ing ver­leende hij hem eene verbin­te­nis voor drie jaar.

Zes maan­den later, had Max Lin­der het gevce­len dat hij nog niet ge­noeg ver­di­ende. Maar nog meer dan ooit van hem houdende, stond Charles Pathé eene be-lan­grijke ver­goed­ing toe, plus eene tege­moetkom­ing van frs 100,000, en Max ' ver­di­ende nu frs 350,000 per jaaT.

Het is rond dit ti­jd­stip dat Max Lin­der een kon­trakt af­s­loot met de Win­ter­garten te Berlijn aan frs 1,000 per ver­toon­ing. Hij was echter te weten gekomen, dat men, te zi­jner eer, de pri­jzen der plaat­sen ver­dubbeld had en hij eis­chte dat men zijn salaris ook zou ver­dubbe­len. Hij bek­wameerst frs 2,000 en daarna frs

3,000 per ver­toon­ing om er met de mooie Leonora, Pédi­cure par Amour te ver­tolken, een sketch welke tien minuten du­urde.

Tal­rijk waren de voorstellen welke de Duitsche kine­mafir­mas hem maak­ten: eeni­gen stelden hem zelfs frs 500,000 per jaar voor, met al de onkosten voor hunne reken­ing.

Te Berlijn, de firma Pathé verte­gen­wo­ordi­gende, maakte M. Pigeard zich hi­erin ongerust, en telegrafieerde ogen­blikke­lijk aan M. Pathé de voorstellen welke men Max kwam te doen.

— Dat hij ten geen enkele prijs teeke-ne, seinde Pathé terug, en bij zijn terug­keer zullen wij t’akko­ord ger­aken.

Bij zijn terug­keer ging Max Lin­der op eene groote om­reis, de oor­log brak uit en hij werd gemo­biliseerd.

In 1916 werd hij echter als ongeschikt voor verderen leg­er­di­enst ontsla­gen, en va­nuit Amerika gew­er­den hem voorstellen die hij echter af­s­loeg, want op een oogen­blik dat de Fran­sche film in zijne vlucht was gestremd gewor­den, wilde hij het buiten­land de medew­erk­ing van zijn tal­ent niet verleénen. Zeer ziek zi­jnde, besloot hij eenige maan­den te Cha­tel-Gyon rust te gaan nemen.

Ver­geten wij tevens niet te melden dat hij, ti­j­dens zijne groote om­reis van 1912-1913 in Duitsch­land, Oost­en­rijk en Rus­land, met Lucy d’Orbel en Mr. Gorby zeer foege­juichte sketchen ver­tolkte.

Als on­berispelijke danser, lanceerde Max Lin­der den tango in Rus­land. Deze dans, de On­ver­staan­bare (ïlrrésistibe) geheeten, maakte er fureur. En zoowel te Moskou als te St. Pe­ters­burg genoot


FILM-RE­VUE

hij in de aris­tokratis­che krin­gen het geest-driftig­ste on­thaal.

Na den oor­log, in 1919, sloot Max met de Amerikaan­sche Es­sanay Cy. eene verbin­te­nis af om voor frs 1,500,000, twaalf kluchten in twee dee­len te draaien, en dit bin­nen een ti­jd­ver­loop van één jaar. Zijn eef­ste film was: Max part en Amérique. Daarna draaide hij Max veut di­vorcer en Max en taxi. Daar zijne gezond­heid terug on­rust­wekkend begon te wor­den, zag hij zich ver­plicht ten spoedig­ste naar Frankrijk weer te keeren. En toen Henri Dia­mant Berger Le Petit Cajé van Tris­tan Bernard ging draaien, deed Max, in de rol van Al­bert Lori­flan, een schit­terend herop­tre­den.

Hij vertrok terug naar Amerika en draaide er Sept ans de mal­heur, Soyez ma femme en de dolle par­o­die op De Drie Mus­ketiers, l’Etroit Mous­que­taire, ou vingt ans avant, (de smalle Mus­ketier of twintig jaar vroeger).

Het is bek­end dat Max Lin­der al­daaj; het slachtof­fer is gewor­den van een ern­stig stu­dio-ongeval, . dat hem het zicht had kun­nen kosten. Door het uiterst krachtige licht der schi­jn­wer­pers, werd hij bijna verblind. Zes weken lang, de oogen om­won­den, bleef hij in eene pik­donkere kamer opges­loten,, met angst zijne genez­ing afwach­t­ende.

Over eenige maan­den werd in Frankrijk het gerucht ver­spreid, als zou Max Lin­der een meisje opgelicht hebben, daar hare oud­ers de toestem­ming tot hun huwelijk weiger­den.

Wat er ook van zij, is dat men er nooit het fijne heeft van geweten en dat Max on­langs gehuwd is met eene zekere Pe­tersen.

Zelfs be­gint men te fluis­teren, dat heel die geschiede­nis sechts wat reklame was, op Amerikaan­schen leest geschoeid. NEMO.

Kl­NEMAßRlEVEN­BUS

WALLY. — Uwe inzend­ing kan niet opgenomen wor­den daar zij te per­soon­lijk is.

WILLIAM POLO. — 1°) Glenn Hunter, adres: e/o 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood, (Gat.) U, S. A.

2°) Mar­jorie Daw, adres: 6609, St. Frances Court, I,os An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3°) Nita Naldi, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal. )

N. li. Er wor­den maar drie vra­gen per week beant­wo­ord.

HAP JE ML MAAR. — « Film Revue » is en op het huidige'oogen­blik is n° 2 reeds ver­sch­enen. "De heer in kwestie was denke­lijk de Bestu­ur­der en niet een di­en­aar. Bij eene' vol­gende gele­gen­heid guoften we u meer geluk. Voor wat. de op­name in de « Vrije Tribuun ». be­treft 't spijt ons geweldig hier niet te kun­nen op in­gaan daar ze wat te per­soon­lijk is, vind u niet?

UM. — 1«)'Patsy Ruth Miller, adres: 1822 N. Wil­son Place, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2°), Winifred Bryson, adres: c/o 6015, Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3°) An­nette Keller­man’s juist adres is: 707, Oak Street, South Pasadena (Cal.) U. S. A.

Meer dan waarschi­jn­lijk was zij met verlof, doch de haar gerichte briefwis­sel­ing wordt dan toeh door haar sekre­taris beant­wo­ord-

JEAN CAM­ERA. — Een een­voudig op­steller en geen per­son­aliteit... Wat bi­zon­der vind F aan hem?

SOLANGE. —1°) Dou­glas Fair­banks is de, ware naam -van deze artist; bi­j­zon­der­ste, fil­men: « Thev Three Mus­ke­teers », « Robin Hood », « The Thief of Bag­dad ». Hij heeft slechts twee valsche tanden.

2°) Mary Pick­ford heeft blond haar en licht­bru­ine oogen; zij meet 1.50 in.; voor­naam­ste

'fil­men « Vadertje Lang­been », Tess », « Pol-lyanna ».

3°) « Les Mystères de Paris » rolverdeel­ing: Prins Rodolphe (Georges Lannes); groother­tog van Gerol­stein (Max. Des­jardin); De Schoolmeester (Gilbert Dallen); Chourineur (Camille Bar­don): Meester Fer­rand (Ver­moyal); Rodolphe'(meerder­jarig) (Paul Bernard); Murph (Man­i­tain); Fleur de Marie (Huguette Du­f­los); La Chou­ette (Mme Bérangère); Sarah Mac Gre­gor (Andrée Li­onne!)1; Fleur de Marie (kind) (Régine Du­mien).

N. R. *— Wen­schen u hartelijk welkom als lez­eres en « vraag­ster » voor « Film-Re­vue »: wel­gomeènd­sten dank voor uwe groeten en,/ zouden vol­graag U het­zelfde willen zeggen. N.

JEANNE HO­EVE­NAERS.- — 1°) Harold Lloyd, adres: 502, Irv­ing Boul­vard, Los An­ge­les (Cal.

2°) Mil­dred Davies, houdt, als trouwe echtge-noote, er het zelfde adres op na als haar heer gemaal Harold l.​loyd.

3°) Lucie Do­raine, adres: For­eign Fi­h­nges.

S. W. 48 Berlin, Friedrich­strasse, 227.

I F. n. RO RC, HT.— 1°) Naam niet gegeven.

2°) Die artis­ten .uit « De Vier Ruiters van dén Vpoka­lyp­sus » zijn allen Amerika­nen.

3°) Dou­glas Fair­banks) zié antwo­ord n° 1 aan Solange.

V. R. — 13 Mei 1921. « Waar zijt. gij zóó lang gebleven?•» (Naar het bek­end kinder­liedje,)

CON­STANT O. K. — 1°) Jane, Mer­cer, adres: c/o 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood (Cal.

2°) Zendt gratis de haar gevraagde photo; als primus uit een kinder­wed­strijd is zij aan kinema gaan doen .

JO­HANNA FORSTER. — Macli­ine-schrift is, natu­urlijk aan­bevel­ingswaardig voor onze. zet-' ters, -maar met hand­schrift hebben we ’n mooier, proe­fveld om aan karak­teron­tled­ing te • doen, zoodns...

CHI-LO-SA. — 1°) Fatty « draait » niet meer

FILM-RE­VUE

maar is nu hul­pregis­seur van zijn oorn’s fil­men, Buster Keaton.

2°) Theodore Roberts, adres: Para­mount Stu­dios, 6284 Selma Av­enue, Hol­ly­wood 'Cal.) U.

3“) Zen­den bei­den, gratis de hen gevraagde photo.

LUSTIG IRK). — 1°) Ziehier de oor­sprong van de naam « Fa­mous Play­ers Lasky Cor­po­ra­tion »: Adolph Zukor was de bestu­ur­der-stichter der '« Fa­mous Play­ers »; Lasky hield er ook zijne eigen film­maatschap­pij op na, bei­den « Com­pa­nies » versmolten zich onder den naam-van « Fa­mous Play­ers-Lasky Cor­po­ratie]./» waar­van Adolph Zukor nu voorzit­ter en fesse L. Lasky eerste on­der­voorzit­ter is; bei­den draaien af­zon­der­lijk fil­men die uigegeven wor­den onder den naam van Para­mount. ,

2°) Priscilla Dean, adres: c/o Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City Cal.) U. S. A.

3°) Enid Ben­nett* adres: c/o Metro Stu­dios, 1025 Lil­ian Way, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

KNOR E R DE R OTSKY. — Schri­jft eens aan: c o 6015 Hol­ly­wood Boul­vard, Hol­ly­wood Cal.) U. S. A.

PERRY. — b> William Par­n­uin, adres: c/o Para­mount Stu­dios 6384 Selma Av­enue,.Hol­ly­wood (Cal. r. S. A. in de'En­gelsche taai schri­jven.

2*1 Lya Mara, voor­naam­ste fil­men t « Die Geliebte des Grafen Varenne », « Kri-Kpi », « Die 1 ler­zo­gin von Ter­a­bal », in de Duitsche of Vi­aam­sche taal schri­jven; adres: Mark­grafen- . Strasse 21, Berlin S. W. 68 Duit­sehlaftd).

NEMO

V. R. Vra­gen ons na Zondag ioegekomen wor­den in vol­gend num­mer beant­wo­ord.

VRIJE TRIBUUN

noiun poon

lk beb die film gezien in een größte, koude zaal, die pas her­steld was.

Tev­ergeefs wachtte men drie kwart uurs op pub­liek.(men lim­li­aaide de film op « alge-me­tine-aan vraag ») zoo­dat ik mij al vreeselijk 'verveeld had. De vi­o­lonist was>blijk­baar oht-> moedigd omdat hij voor een paar men­schep, zijn corvée moest doen en greep als opzettelijk om niet te streng te zijn) vlak naast de noten.

Dou­glas was dus vero­ordeeld, k Gaf me de moeite niet de, rolverdeel­ing te lezen, 1 kon mij toch niet sche­len.

Ik zag een nay dansen, een bonte wen­te­lende stoet kwam vroolijk uit een groot mid­del-, .ceuwsefi slot over de ophaal­brug. Een steek­spel. veel volk, vaan­dels, prachtige paar­den, hoe­den met groote, witte panache, schild­knapen, edel­he­den, vroolijko jonge meis­jes. Vreemd, het beige en witte op liet doek ve­ran­derde in heldere kleuren, en weg was ik, ver van de ongezel­lige zaal. met den on­tevre­den vi­o­lonist, naar de bin­nen­plaats van Hon­ing Richard’s slot toe en... ’k ver­wedde er mijn Cin­e­maweréld op dat Hunt­ing­don zou over-win­ner!!

' Toen, even later, Hunt­ing­don achter­waarts, van dii' trap schoof, zon­der zijn even­wicht fe ver­liezen, ontsnapte mij « Da’s Dong! ».

- Ónmo­gelijk, antwo­ordde ie­mand naast mij„. Doug is Ro­bijn der Boss­chen. »

— « En toch is ’t Doug '» zei ik over­tu­igd, ter­wijl hij -ver­ward ger­aakte tuss­chen al die' lachende jonge meis­jes.

Zoo kan ik bli­jven vertellen, zoo kan ik al de kle­in­ste bi­j­zon­der­he­den ver­halen en ge­ni­eten zooals ik het deed bij de ver­toon­ing. Ik kan nog pre­cies zeggen welk gezicht Hunt­ing­don dàn trok, en hoe vreemd Prins Jan toen op­keek. Er is mij niets van ont­gaan, want ge moet vol­gen. Heel dat stuk ver­rast u, er heo­rscht een vreemde stem­ming in, iets dat ge . nog nooit gezien hebt, en dat u toch niet vreemd is. Alles loopt vlug van stapel; ge volgt gretig om maar meer en meer te weten, tot g’aan T hoog­ste pijl komt, als Hunt­ing­don ve­ran­dert. is in Ro­bijn der Boschen. Dat is een eenige figuur, dot’s een schep­ping, dat is Doug in den hoog­ster graad!

, Ge ziet sprin­gen, loopen, schi­eten en dansen, (je hoort heve­len, roepen, lachen, juichen.

Op een gegeven oogen­blik, toen al die ben­den­le­den in de boomkru­inen hin­gen kon die men­sch naast mij ’t niet meer uit houden en riep « kijk’s, kijk’s, maar kijk toch eens ho­eveel! ». Dat ging cre­cendo, even als de han­del­ing van het stuk.

Ie­mand had mij op voor­hand gezegd: « Als g’eens- echt cin­ema wilt zien, ga dan naar Robin Hood. Dat klonk wat mi­nach­t­end, maar ik moet beken­nen, het was epht Cin­ema, het was liet hoog­ste, het prachtig­ste wat ik ooit op (lat ge­bied gezien heb, het was vol­maakt. Veel gezegd? Ja, maar toch ben -ik er op dit oogen­blik stel­lig van over­tu­igd.

JO­HANNA FORSTER

LE/.EN IN DE EINEM A.

Wilt gij een film ten volle ge­ni­eten, beste vrien­den, lees dan niet in. een-Ji­inema, « Die man is niet wel wijs' », hoor ik al zeggen. Wees gerust, vrien­den tri­bunis­tenf ik bezit ze nog allé vijf, en wan­neer ik schrijf dat lezen na-deelig is om de schoonheden van een film te be­won­deren (ge­ni­eten), dart staaf ik op be­wi­jzen.

Over een paar dagen, had ik de gele­gen­heid een Kinema in Antwer­pen te be­zoeken. Wat mij vooral ver­baasde, was dat. bijna gan­sch het pub­liek in een boek of dag­blad verdiept was. Nauwelijks gezeten, vol­gde mijn gezel (ook éen sin­joor) diet voor­beeld der an­deren. Uit « eerlijke schaamte » vroeg ik liet bi­jvoegsel en was ook.​weldra verdiept in... de doo­d­ende stralen, van Grinden Matthews.

Ring, Ring, Ring. De film wordt afgerold en... ik beken het, ik had niets be­grepen van gan­sch den film. Mijn gedacht was niet pp het doek ge­weest, maar wel ïn het lab­o­ra­to­rium van den En­gelse­hen uitvin­der.

— Dit is'de eerste en laat­ste maal dat ik nog in dc Kinema lees, zegde ik.

En waarom?

—1 Omdat ik met liet lezen van dit ar­tikel geen jota van den film heb be­grepen.

— Wat. doet gij dan ten in­vent?

— Wel bij ons is er tnss­cheir elk deel een tuss­chen­poos, en dit ge­bruik ik om de schoonheden na te gaan, de gebréken te on­der­zoeken, de artist en...

;— En waf doet gij dan ti­j­dens de poos?

— Dan lees ik.:.

— de Cin­e­maw­ereld. Geloof mijl beste vriend,

in een Kinema be­hoort Kinema en niets an­ders

Ik denk dat dé « lez­ers » het hunne uit dit sp­mei­is­praakje kun­nen trekken, en ik ben zelfs over­tu­igd, dat zij met mij zullen zeggen: « ja. wilt gij een film (en volle ge­ni­eten, lees dan niet in een Kinema. CHI-LO-SA


FILM-RE­VUE

Geïllus­treerde Kine­manieuws­jes

Hier zien wij afge­beeld Thomas Mciy­han met .zijn échtgenoöte,. .op' weg naar Panama, al­waar hij tooneelön moet gaan draaien voor

zijn film « Pied Piper Mal­one ». Bij hem is pok nog zijn regis­seur Mr Green en diens zoen­tje Mar­shall.

KINE­MANIEUWS­JES

Vlaam­sche Uit­gave FILM-RE­VUE

BE­LAN­GRIJK BERICHT

Hi­er­mede maken wij onze geachte lez­ers en lez­er­essen bek­end dat onze uit­gave « Kine­maw­ereld » voor­taan zal ver­schi­j­nen onder den titel « F i I m -Re­vue» (Vlaam­sche uit­gave).

HET HES­TEER.

Cll lil LIE CHAP­LIN maakt bo­k­end dat hij eon ander drama gaat maken, met in­s­gelijks Edna Pur­viance in do hoof­drol. Het is iets het­welk « A Woman of Paris » zal overtr­e­f­fen. Naar het schi­jnt,_ vol­gens zijn eigen verk­lar­ing, zou Edna Pur­viance geen lang­durig kon­trakt hebben, maar weke­lijks haar salaris ont­van­gen, als was zij een gewoon artistje; dit wil daarom niet zeggen dat Char­lie, zin­nens zijn zou van haai’ af te zien, in­te­gen­deel, al­tijd werd deze ster zoo uit­be­taald.

HE GIN A LD RARKER, W wel­gek­ende voort-brenger, gaat een film inukçn waarin een zwaard­visch de hoof­drol hebben zal; deze I'ifm heet « Women Who Wait, ». /.ulk een visch'/ is al­reeds gevan­gen maar de moeil­ijkheid isW deze steeds onder zicht van de cam­era te hou- . den. Dit werk’ heeft Barker weken en weken ar­beid gekost. Ook heeft deze regis­seur de gedachte opgevat om een an­dere film te voltooien dewelke do zeven zeeën als achter­grond zou hebben; daar­voor zou hij de reis rond de wereld maken en de groot­ste zee­havens aau­doen. Hij hoopt, deze reis te on­derne­men op. een Oceaan­sclfip, spe­ci­aal voor hom en zijn il­rtistén uit­gerust.

DE FILM­STER­REN kri­j­gen soms aardige vra­gen te slikken. Zoo word er aan ie­mand gevraagd: « Ik héb drie mannén ver­loren,, ik krijg nu een aan­bod van een an­dere, zal ik het aan­nemen? » De ac­trice doopte haar pen in den inkt en antwo­ordde: « Als ge zoo gemakke­lijk man­nen ver­li­est dan kan een vierde geen kwaad. »

DOROTHY DAV­EN­PORT, de we­duwe van Wal­lace Reid en welke mot. haar film « Human Wreck­age » een pro­pa­ganda­tournée tegen • geost­doovende mid­de­len maakte, heeft nu een tweede dergelijk sce­nario ver­vaardigd, waar­voor zij reeds ver­gaderin­gen belegt met vrou-' wen-clubs.

( KINE­MAW­ERELD » 7

Bi­j­gaande foto laat ons Richard Dix zien, op jacht zi­jnde, gedurende het uit­zoeken van geschikte plaat­sen, voor liet op­ne­men van Zane

KINE­MANIEUWS­JES

LOUIS N. TO­bil­VRST, de voort­brenger van »n serie in­sek­ten­ftl­men, gaat een nieuwe ex­pe­di­tie in­richten met liet doel een film te maken getiteld « Se­crets of Life ». Dit be­teekent, dat hij liet rpen­sche­lijk leven van het begin iet liet einde óp het doek wil bren­gen of beter, nog liet ontstaan van den men­scli in al zijn ti­jd­perken ver­wezentlijken.

ALMA RUBENS OVER LEWIS STONE: « Mijn ideaal van amoureux op tiet scherm? Lewis Stone. Ik aanzie hem als de beste jeune pre­mier. Lewis. Stone heeft niet noodig zich op de knieën te wer­pen of zijn hand op liet, hart te leggen om zijn liefde te verk­laren. .Geen on-nood­ige of linksëhc be­weg­ing; hij be­mint een­voudig en natu­urlijk. »

EEN FILM­REGIS­SEUR zag in het stu­dio een helper, dewelke hij den dag tevoren erg gemist had maar welke had laten'weten dat hij ziek was. « Ja, mi­jn­heer » antwo­ordde de man. « Zon », ging de regis­seur verder, « maar ik verneem daar van lohn, den hoofd­ma­chin­ist, dat ge gis­teren op de paar­denko­ersen er toch niet, zoo ziek uitzag »... « Is «het waar, mi­jn­heer?... Welnu, dan had hij mij maar eens moeten zien bij liet einde van de derde koers, »

Grey's werk « To the last Man » een nieuwe Para­mountf.ilm.

ONS PHO­TO­HOEKJE

Het Lustig Trio ontv­ing gratis de photo van: Char­lie Chap­lin, 18 x 13, na 1 maand 6 (lagen; Bébé Daniels, 2, 18 x 13, na 3 maan­den 12 dagen; Mar­ion Davies, 26 x 20, na 1 maand 5 dagen; Ru. dol­pli Valentino, 18 x 13, na 2'maan­den 2 dagen, met vrien­delijk schri­jven; Con­rad Nagel, 19x13, na 1 maand 27 dagen; Jackie Coogan, 18x13, na 1 maand 5 dagen i vergezeld ïnet kaartje waarin hij ons zegt dat hij ..​juist gedaan heeft met zijn film «Long Live the King» (Lang Leve de Kon­ing); Agnes Ayres, 22x17, na 2 maan­den; Harold Lloyd,. 21 1,2x16 1!.. na 1 maand 9 dagen met zijne beste wense­nen; James Kirk­wood, 26x20, na 3 maan­den, 17 dagen; Lila Lee, 18x13, na 3 maan­den 17 dagen; Nita Naldi, 21 1/2x17, na 1 maand 23 dagen; Leatrice Joy, 18x13, in haar film « The Ten Com­mand­ments» (De 10 Ge­bo­den), na 3 maan­den 10 dagen; Ernest Tor­rence, 18x13, na 1 maand 12 dagen; Edna Pur­viance, 18x13, na 1 maand 26 dagen. Allen zeer prachtig.

Edouard Van Laken ontv­ing 2 pracht­photo’s van Mario Au­so­nia, waar­bij eene als ath­leet, 11x14 1/2 en 16x17 1/2. na 1 i/2 maand; Mary Pick­ford, 19x29, na 5 dagen; Dou­glas Fair­banks, 20x24, na 5 dagen, antwo­ordt ont­van­gen uit Par­ijs, en zijn bei­den buitenge­woon prachtig.

CIII-LO-SA ontv­ing gratis de photo van Rudolf aV­lentino, 19x13, na 5G dagen, vergezeld van c'en vrien­delijk schri­jven.


HHHH

48, rue Neuve, 48

BRÜSSEL

Sce­nario van .... Ewart Adam­son

Nov­elle van.... Cyn­thia Stock­ley

Film­regie van....​Perhyn Stan­laws

R0LVERDEEL1NG:

James Wood .... James Kirk­wood

Laure Jenk­ins . . .... Bebe Daniels

Mar­garet Cork.... Anna Q. Nils­son

ke aantrekkingskracht een dia­mantsteen op zekere vrouwen uitoe­fent.

Zek­eren dag landt er te Kim­ber­ley een zekere Mrs. Laure Jenk­ins aan, l( haar echtgenoot naar de Kaap vol­gde, ma'ar' veeleer om aan hare zucht naar dia­man­ten vri­jen loop te geven.

Kort daarop ar­riveert ook Mar­garet Cork, vriendin van Laure en We­duwe. Zij spant al hare krachten in om Laure terug op den rechten weg te helpen.

Ver­won­derd in de jonge we­duwe eene vrouw gevon­den te hebben die voor de dia­man­ten eene prachtige ve­r­acht­ing heeft, opent James Wood haar de poorten van zijn paleis en van zijn hart.

Ti­j­dens een be­zoek dat Mar­garet aan' de mi­j­nen brengt, is zij ver­won­derd en pi­jn­lijk ver­baasd over de wreed­heid

way lede men er de dieven straft. Zij aanV..t nu de mi­j­nu­it­baters als beulen en wil oogen­blikke­lijk Kim­ber­ley ver­laten; maar Mar­garet’s kleine weet zijne moeder met James te ver­zoe­nen.

Besloten haar van die gevaar­lijke neig­ing te genezen, nood­igt James Laura uit zijn dia­mantschat te komen be­won­deren. En Laura, bij het zien der zoozeer begeerde edel­stee­nen, werpt zich, als dronken van vreugde in zijne armen, maar met een hooghar­tig ep mis­pri­jzend gebaar houdt hij haar staande, en toont haar al het belache­lijke in hare han­del­wi­jze.

Deze wreede les werpt vruchten af en Laure Jenk­ins, on­thutst, komt tot betere gevoe­lens, maar een on­ver­bid­delijk lot zou; ar dien­zelf­den avond nog eene veel stren­gere les geven.

\ 1 • Y / lj BEVIN­DEN ons te Kim­ber-\M ley, de stad der dia­man­ten in de Kaap­kolonie.

James Wood, wordt er de Kon­ing van den dia­mant ge­noemd en zijn on­der-aard­sch paleis is een waar muzeum van edelges­teen­ten. .Wood weet tevens wel-

DE DIA­MAN­TKOORTS

LA FOLIE DES DIA­MANTS

Avon­turen-Treur­spel met BEBE DANIELS en JAMES KIRK­WOOD in de hoof­drollen


FILM-RE­VUE

Voor den Be­hendig­ste

—3— - (AU PLUS MALIN) -T- E

met HOOT GIB­SON in den hoof­drol

H amil­ton didd, door zijn

vrien­den « Katty » genaamd, begeeft zich naar Jes­sup om er Alice Mason te vin­den, een jong meisje dat hij be­mint. Alice, eigenares van de ranch Santa-Maria, moet zich aan de willekeur van haar. voogd, Hiram Jenks, on­der­w­er­pen. Deze ver­plicht haar zek­eren Tot­low, schuldeis­cher van den ranch, te

Jes­sup, en brengt haar dan tprug naar den ranch.

Katty besluit Alice tot het uiter­ste te verdedi­gen, koopt een gedeelte van den ranch. Maar de gemeen­schap­pelijke vi­jand, ver van de wapens neer te leggen, on­twerpt een nieuw plan. Ter­wijl Katty door Tot­low’s be­zoldigde man­nen wordt gevan­gen genomen, en naar een woe­strouwen. Katty, aangekomen in het Pa-lace-Ho­tel van Jes­sup, waar­van het kliën-teel hem ver­dacht voorkomt, verneemt dat het voorgenomen huwelijk van zijn be­minde nog den­zelf­den avond zal plaats gri­jpen. Door Hiram Henks herk­end en als gevaar­lijk ges­ig­naleerd, gelukt Katty er toch in, de waakza­amheid af te lei­den, schaakt Alice Mason, en vlucht met haar in een postkoets naar -

tijn wordt overge­bracht, tra­cht Hiram Jenks, Alice te over­tu­igen van de on­waardigheid van Katty.

Het meisje, in diepe droefheid gedom­peld, stemt toe in het huwelijk met Tot-low, om haar ranch te be­houden. Katty, daartegen­over, heeft zich meester gemaakt van een wild paard en vlucht uit de woestijn.

Op het oogen­blik dat de arme Alice

FILM-RE­VUE

het fa­taal ja­wo­ord gaat uit­spreken, veroorza­akt een woest ga­loppeeren één ontzetting onder de beruchte kerels. Door den lasso gevat, trekken Jenks en Tot-low zich terug onder het smadend gejuich der menigte... Niet tevre­den over zijn deel in de ont­gin­ning van den ranch Santa-Maria, schri­jft Katty nog in voor duizend gedeel­ten in de liefde, die hem zeker niet zullen geweigerd wor­den door de lieve eigenares, Alice Mason.

Een avon­tu­urlijke film met prachtige tafer­ee­len en roe\elooze daden; HOOI GIB­SON, de cow­boy-artist, is nog­maals be­won­derenswaardig in zijn ver­tolk­ing.

Uni­ver­sal Film

rue St Michel, 28 - BRÜSSEL

KINE­MANÎEU­WS­JES

Blit ] Y COMP­SON OVER RICHARD DIX. —

« Mijn ideaal van jeune pre­mier is Richard Dix. 1k heb met vele man­nen de liefderollen ver­tolkt, maar geen lieert mij zoo getrof­fe­nals hij; hij speelt zoo natu­urlijk, het­geen komt, denk ik, door zijn avon­tu­urlijk leven het­welk pok wel een weinig prim­i­tief is.

///:/' POlc.​esDE TOONEEL viel voor in hèt

stu­dio van Para­mount. Men had de scher­men opgesteld voor de film « The Moun­te­bank » waarin Ernest Tor­rence de rol vervult van een clown. Men had over­aUdieren­liokken geplaatst waar er een bij was met een leeuw' in. De ' tem­mer had zijn num­mer uitge’voerü en het * dier terug naar zijn kooi geleid; daarop völ-vo­erde Ernest Tor­rence zijn num­mer, ieder lachte, toen opeens een ver­schrikke­lijke stilte in­viel.. Herbért Brenon, de regis­seur, .keerde zich om en daar stond juist de leeuw achter hem. Jim­mie Hove, de Chin.eésche op­er­a­teur, ve­ran­derde van schrik in óen stand­beeld; de fig­u­ran­ten beef­den van angst, maar één man kwam uit een hok, legde -zijn hand op den kop van liet dier en zegde: « 'Ga daar terug bin­nen, mijn kléine,' gij gaat het toonëel oVer-boop zetten », e nde leeuw deed heel gemoedelijk wat hem gezegd wérd. « De leeuw moet zeker zich de.​oogen ver­brand hebben door het sterke schi­jnsel der booglam­pen » voegde dc tem­mer er bij, « want an­ders zou hij wel een aan­val gedaan hebben »... De muziek her­be­gon. eve­nals Ernest Tor­rence.

A UNI­VER­SAL AT­TRAC­TION

die lieve vedet­ten nemen toch zeméwdi»?? man­nen . 'Steeds-cpeelt hij rollen van buitenge­woon tem­pera­ment en wan­neer hij een helden­rol speelt, dan neemt hij nooit op het einde, de heldin in zijn armen. Hij was ook de eerste jonge man welke recht van het Col­lege, in Vig­inia, met zijn diplo­mas zich naar den schouw­burg richtte. Hij kende nie­mand maar Trij had den moed werk te vra­gen het­geen hij verkreeg. Sinds­dien heeft hij zijn weg gemaakt opvolgènd jeune pre­mier, « ver­rader », « -ster », en regis­seur. Nie­mand beter dan hij-ook, kent de tech­niek van het stille tooneel.

CLARA KIM­BALL YOUNG, welke nu op het tooneel ver­scheen in het stuk « Trimmed in Scar­let » zakte plots op hèt tooneel in elkaar en is steeds nog ziek. Het is nog onzeker wan­neer zij haar werk zal kun­nen herne­men,, waar­door • het bestuur van den schouw­burg zich ver­plicht ziet een an­dere ac­trice te en­gagceren.

SEDERT 30 jar.​en ver­schi­jnt George Faw­cett op de film en op het tooneel en nog nooit heeft hij een brief van be­won­der­ing ont­van­gen. Nooit hééft ie­mand hem gezegd dat. hij « adorable » is, in­te­gen­deel... Zek­eren dag vroeg een vrouw hem of hij wol degelijk den echtgenoot, was van Percy Haswell; op zijn beves­ti­gend antwo­ord zegde deze: « Het is aardig,

DE VERLOV­ING van Agnes Ayres met Ri­cardo Cortez ver­keert nog in het onzekere. Den eenen dag on­tkent Agnes hét gerucht, maar den an­deren dag Weer... bloost zij. Cortez zelf weigert te spreken. Het laat­ste nieuws is nu dat Agnes Ayres naar' I.​ong Is­land vertrokken is. oui. te draaien pn dat Cortez te Hol­ly­wood bli­jft.


FILM-RE­VUE

EEN ZEER MOD­ERNE VROUW

UNE FEMME TRÈS MOD­ERNE

Sce­nario van Lewis Allen Browne, met Eiaine Ham­mer­stein, Nües Welch, Flo­rence Billings en Arthur Hous­man.

KORTE IN­HOUD:

âRLINE MAY­FAIR, een jonge teekenares van New-York, stemt toe haar ver­loofde Jim­mie Winthrop te huwen, op ééen voor­waarde: het huwelijk zal geheim bli­jven. Ar­line ver­langt eerst suc­ces en bek­end­heid, alvorens zich geheel aan haar irian te geven.

Gedurende eeni­gen tijd leven de beide echtgenooten geschei­den en hun huwelijk bli­jft geheim. Zek­eren avond, dat Jim­mie in de werk­plaats van zijn vrouw is gebleven, ver­schi­jnt een groep vrien­den en vriendin­nen, die zich in eene naburige nachtkroeg ver­maken, en die Ar­line komen vra­gen meit hen mede te gaan. Jim­mie, ver­rast in kamer­rok, ver­schuilt zich, maar hij heeft zijn hoed, zijn schoe­nen én zijn hand­schoe­nen ver­geten weg te bergen.

Een der vrien­den, Teddy, al­hoewel reeds half dïonken, ziet nog klaar. Hij be­merkt die ken­teekens en ver­wit­tigt stil­let­jes de an­deren Allen spoe­den zich weg. Ar­line verontschuldigt zich hen niet te vol­gen wijl zij hevige mi­graine heeft. Teddy is op het dak gek­lom­men om <äoor het dakraam te kun­nen zien wat er in de -werk­plaats om­gaat. Hij gli­jdt uit en valt door de ruiten op een canapé van de plaats. Dit voor­val ver­plicht de echtelin­gen een veilige schuilplaats te zoeken bij Jim­mie. In­tuss­chen heeft Teddy het gedacht opgevat om Jim­mie te gaan ver­wit­ti­gen over het gedrag va’n zijn ver­loofde. En de troep komt bij den jon­gen man aan, juist op het oogen­blik dat het paar bin­nenkwam. Teddy merkt

bij zijn vriend ook de teekens van een tegen­wo­ordigheid... vrouwelijk dit­maal; en zij vertrekken als vroeger, ziende dat de ver­loof­den elka­n­der eve­naar­den. Om aan het schan­daal te ontsnap­pen dat dit avon­tuur in haar omgev­ing veroorza­akt, beslist Ar­line eeni­gen tijd naar buiten te, gaan, te Ged­ney.

Zek­eren avond komt Jim­mie haar ver­voe­gen. In een naburig hotel zijn hun vrien­den afgestapt, die juist eeni­gen tijd te Ged­ney komen door­bren­gen. En dien­zelf­den avond wordt hét hotel geplaagd door een dief die al de juwee­len der pen­sion­nais ontsteelt.

Het is nog­maals Teddy, die, ni­et­te­gen­staande zijn gedurige dronken­schap, den schelm be­trapt en hem achter­volgt tot in de villa van Ar­line waar hij na hem bin-

FILM-RE­VUE

nen dringt.

De twee echtgenooten, gewekt door het gerucht van den dronkaard bij het bin­nenkomen, om den dief te vol­gen,

neeltje: Jim­mie, in py­jama, drukt Ar­line, in nachthemd, tegen zich aan.

Teddy geeft de verk­lar­ing... en Ar­line May­fair moet er toe besluiten beroemd te

zoeken de in­dringers op. Jim­mie kan den dief aan­houden op het oogen­blik dat hij reeds het juwee­lenkistje van Ar­line genomen had. Maar inédit kistje heeft Ted­wor­den onder’den naam van Madame Winthrop!

Deze pro­duc­tie is een over­heer­lijke comédie, vol prachtige toonee­len, tint­edy de trouwacte der jongge­huw­den be­merkt. En als de vrien­den komen, bli­jven zij ver­baasd staan kijken naar dit tooiend van gezonde humor en met een buitenge­wone ver­tolk­ing,, met als hoofd­ver­tolk­ster Elaine Ham­mer­stein.

Monopol Film-

Boule­vard Emile, Jacq­main, 140

BRUS­SEL:-f


FILM-RE­VUE

Onze Ciné-Ro­mans

Sel Treur­spel van een Kon­ing

(The Pris­oner of Zenda)

Rew­erkt near het sce­nario van MAKY O’HARA door Ed. NEORG.

Film Lœw-Metro-In­sce­neerder REX IN­GRAM.

ROLVERDEÉLING:

. . Lewis Stone

. . Alice Terry

. . Stnart Holmes

Robert Edeson Bar­bara La Marr . . . Lois Lee

Mal­colm Mc­Gre­gor . Ramon No­varro Ed­ward Con­nelly

The Mas­ter

REX IN­GRAM

The great di­rec­tor promises to outdo his fa­mous pro­duc­tion of “The Four Horse­men” with his new pic­ture, “Scara­mouche.”

In een sleep­ing-car, op weg naar de grens van Slo­vanië, lag rustig!/ird Rassendyll, welke zich over­gaf aan aller­lei over­peinzin­gen, be­trek hebbende op zijn on­nut­tig leven. Hij stélde zich zelfs meer­maals de vraag: « Waarom een land te ver­laten waar ik zoo genist was? Waarom zich aan avon­turen wagen en de onge­makken van een lange reis? »

De oorzaak was te vin­den in zijn goud­blonde haren. Daaromtrent moeten wij een punt geschiede­nis aan­halen.

Si­i­ids lango ti­j­den regeerde over Slo­vanië de dy­nas­tie der Elpliberg’s.

Amelia Elph­berg, welke cens de Koningin van dit land was, had een zoon en een dochter. Deze laat­ste, aangetrokken tot den vreemde om veel t/ kun­nen zien, huwde met den En­gelschén Baron Rassendyll, achter­gr­cot­vader van den­gene in de sleep­ing-car.

En deze nu was zeer trotsch op deze vereenig­ing. daar men niet looch­enen kon dat hij tot deze edele fam­i­lie be­ho­orde, want al de Elph­berg’a had­den dezelfde trekken en dezelfde goud­blonde haren.

Op een schoo­nen dag kwam bij Rodolph Rassendyll de gedachte op oen reis te on­derne­men naar Slo­vanië; hij besloot dus zijn schoonzuster en schoonbroeder te ver­laten, weike hem meer­maals plaag­den over zijn « niets doen ».

Rodolph ver­tok dus. naar Par­ijs.

Hij ver­nam dat Pravna, de hoofd­stad van Slo­vanië, ziph voor­berei­dde om waardiglijk do kro­n­ing te vieren van den nieuw­cif Kon­ing Rodolph V. De plechtigheid zou bin­nen een paar weken plaats grij-_ pen. Hij aarzelde niet lang, maakte zijn toe­berei­d­se­len en nam den trein.

In zijn kom­par­ti­ment rpe­olde hem de groote gelijke­nis van Rodolph V, de nieuwe kon­ing, 'hem in liet hoofd. Hij had op een dag­blad dezes portret gezien. Dit lokte hem aan en stemde hem vroolijk.

Hij naderde de grens van Slo­vanië. Rp­dol-ph merkte een lieve jonge dame op, een brunette, dewelke hij bij zijn vertrek te Par­ijs reeds gezien had. Het du­urde'iiiet lang of hij kwam van een reis­gezel te weten dat zij An­toinette de Maübaiy' was, een jonge we­duwe, welke haar edelep vr­jend' den Her­tog van Strel­san, zoon van den vroegeren Kon­ing van Slo­vanië en gespro­ten uit een mor­ga­natisch huwelijk, dus een half-broeder van den nieu-«en Kon­ing, ging ver­voe­gen.

Deze Her­tog, men noemde hem, in Slo­vanië'. den Zwarten Her­tog, zag met een slecht oog de kro­n­ing van Rodolph V tege­moet. Hij ook had zijn aan­hang­ers, welke hem meer­maals aan­raad­den voor geen kuiperij terug te deinzen, óm zich de macht in han­den të nemen.

De ex­pres&trein stopte en Rodolph Rassendyll boog zioh uit het ven­ster. Een oude of­ficier der douane keek hem zeer ver­baasd aan, waar­door Rodolph de verzek­er­ing kreeg dat zijn gelijke­nis met den Kon­ing tr­e­f­fend was, of ten min­ste met de Elph­berg’s

Rassendyll kocht eenige nieuws­bladen. Hij ver­nam daaruit dat de'kro­n­ing bepaald was op over­mor­gen. Aan de sta­tie van Ibar stapte hij uit.

Een eerbaar hotel trok hem aan. Hij ver­nam van de eige­naars, brave lieden, eenige be­lan­grijke in lichtin­gen aan­gaande de poli­tieke gebeurtenis­sen in Slo­vanië, al­sook dat de « Zwarte Her­tog » niet ver van de sta­tie van Ibar, een kas­teel be­woonde.

Wat Rodolph V zelf be­treft, deze was op het oogenhlik als gast bij zijn broeder; hij zou nu wel

Redolph Rassendyll Rodolphe van Slo­vanië PriB­ses Mar­cia . . .

Her­tog Michel Kolonel Sapt An­toinette de Mauban . Gravin Helga . . . .

Kapitein Tre­pol . . .

Arsène Za­konik . . .

Maarschalk Strakenz .

FILM-RE­VUE

in het woud, waar Her­tog Michel een jachthuis bezat, op wan­del zijn.

« En zij kun­nen elkaar goëd li­j­den? » vroeg Ras-sendyll.

Zij houden van elkaar zooals twee man­nen naar dezelfde plaats din­gen en dezelfde vrouw willen huwen.» werd hem geant­wo­ord.

« Dezelfde vrouw'ook? » drong Rodolph aan « Iedereen weet dat. De Zwarte Her­tog maakt Princes Mar­cia het hof. Maar di­en­gene van de twee welko zij zal be­minnen, is de ware kon­ing. » Rassendyll be­greep dadelijk dat Prinses Mar­cia in dit land door de be­won­ers zeer geliefd werd. Hij ver­nam ook dat die volk­sliefde meer een on­be­grensde toewi­jd­ing was bij do meeste Slo­vaniërs.

Op het oogenhlik dat de eige­naars van het hotel van hun gast af­scheid namen, zag Rassendyll in de zaal’ een soort boschwachter.

De man sprong recht en keek Rodolph strak aan.

1 Hij scheen ver­ward maar ein­delijk vroeg hij:

« Ver­schooning, mi­jn­heer, maar kent gij onzen Kon­ing? »

« Neen, mijn vriend... Doch ik hoop hem welura te zien. »

De man ging niet verder. Hij opende be­hoedzaam de deur en .vertrok. Rassendyll, nieuws­gierig, on­dervroeg den hotelmeester over dien geheimzin­ni­gen per­soon.

« Het is één der lieden "an den Zwarten Her­tog » antwo­ordde deze een­voudig.

Des an­deren­daags begaf Rassendyll zich naar het kas­teel van den Zwarten Her­tog. Het was een oude vest­ing. -Die burcht was omgeven met diepe grachten; een ophaal­brug, ges­te­und door zware ket­tin­gen, lei­dde naar den in­gang.

Rassendyll, een ken­ner, be­won­derde de lig­ging en kon niet wo­er­staan er eenigo minuten droomend op te staren; daarna legde hij zich neer op een gras­plein maar viel wel­dra in slaap, droomend zich op liet kas­teel.van Ibar te bevin­den, in gezelschap van de lieve Prinses Mar­cia, en bei­den, zeer gelukkig, te regeeren over Slo­vanië.

Maar een ruwe stem deed hem ont­waken:

« Op mijn woord! Do duivel heeft ons zeker een slechten toer gespeeld! Deze man gelijkt duiv­els op den.​Koning! »

Rassendyll stond verd­waasd recht. Voor hem ston­den twee man­nen; gek­leed als jagers; bei­den ver­schil­lend van gestalte zooveel als men maar denken kon. De eené, dik, kort, met vreeselijk groote oogen en een zware witte snor. De an­dere, van een flinke, el­e­gante gestalte en nog zeer jong.

De man met de zware snor vreeg:

« Is het niet te veej, mi­jn­heer, u>v naam te vra­gen? »

« Zeker niet, mijn waarde, maar wan­neer ge mij de eer zult aangedaan hebben de uwe te noe­men » antwo­ordde i.​ord Rassendyll.

Daarop was het de jong­ste welke het woord nam: « Mi­jn­heer », zegde hij, « is de Kolonel Sapt, en ik ben de Kapitein l'repol, hei­den in di­enst van den Kon­ing van Slo­vanië. »

« En ik, mi­jn­heeren. hen Lord Rodolph Rassen-dyll. »

« Rassendyll... Rassendyll... » her­haalde de kolonel; dan, plots ver­helderde zijn gelaat:

« De neef des Ivon­ings!... Lord Rassendyll,!, » Daarop hoordé men plots een stem welke riep:

« Trepcjl! Sapt! Waar zijt ge toch? »

Tre­por schrikte op.

« Het is de Kon­ing! »

En de stem her­nam:

« Ik ga naar bin­nen! »

i>apt dn Tre­pol namen Rassendyll mede naar. een

klein jacht­paviljoen, een soorir houten huidje, zon­der weelde, waarin de Kon­ing verd­we­nen was.

Zij traden bin­nen. De Kon­ing zat, met den rug naar hen gekeerd, in een zetel, met een karaf whisky in de hand; hij schonk zich een vol glas, het­welk hij in één teug uit­dronk. Daarna maakte hij in zijn zetel een hal­ven toer et> bevond zich tegen­over Rassendyll.

De ver­rass­ing van deze laat­ste was zoo groot dat hij geen woord koÄ uit­bren­gen. De Kon­ing, van zijn kant, stond ver­baasd recht.

De Kon­ing van Slo­vanië had even goed kun­nen door­gaan voor Rodolph Rassendyll en Rodolph Has-sendyll voor den Kon­ing.

Sapt fluis­terde den Kon­ing eenige wo­or­den in het oor waarop deze heel harte.:jk de hand uit­stak e» ver­heugd zegde:

« Het is mij heel aan­ge­naam mijn neef hier welkom te heeten, maar, ik vraag u ver­schooning daar ik er" mij niet aan verwachtte hier mijn dubbel­ganger te ont­moeten. »

« Ik begaf mij naar Pravna, Sire. om de kro­n­ings­feesten hij te wonen », antwoorade Rassendyll, « maar gezien de om­standighe­den, ga ik me van­daag nog uit Slo­vanië ver­wi­jderen. »

De Kon­ing lachte en stak een cig­a­ret op.

« Bij den hemel, neef, doe dit niet! Ik geef gaarne 1000 kro­nen om het gezicht van Michel, den Zwarten Her­tog, te zien, wan­neer hij nu zal merken dat wij met twee zijn in plaats van één!... Gij gaat mij de eer aan­doen, neef, met.u aan mijn tafel neer te zetten. »

En de Kon­ing schonk zich een tweede glas whisky.

Sapt en Tre­pol wis­selden een blik.

« Is het diner gereed, Joseph?» vroeg Rodolph V.

Een kleine be­di­ende, met ver­schil­lende or­detce. kens. vers­fcheen en antwo­ordde beves­ti­gend. Rassendyll zette zich ti­iss­chen den Kon­ing en Sapt. Elk deed eer aan de spi­jzen, dewelke Joseph op­di­ende. Doch, Sapt en Tre­pol had­den reden om zich ongerust te maken: de Kon­ing ledigde glas op glas op de gezond­heid van zijn neef Rodoloh, het­welk hun hei­den, den dag voor de kro­n­ing, gevaar­lijk scheen. Op het einde van het diner viel Rodolph V in slaap en droomde van de toekomst. Tre­pol, zeer spraakzaam nu, vertelde van zijn liefde­savon­turen, ter­wijl Rassendyll op alle tonen den lof zong van ri* goud­blonde haren der Elph­berg’s.

Wat Sapt be­trof, deze vroeg zich angstig af ho« dit alles eindi­gen zou.

Joseph kwam bin­nen met' een an­dere flesch, maar deze zag er uit van zeer ouden datum.

€ Van wego Zijne Hoogheid Her­tog Michel » zegde deze,

De Kon­ing, welke op­schrikte en men de wo­orde» her­halen moest, riep uit:

« Leve de Zwarte Her­tog! Doe de kurk springe». Joseph! »

, En Rodolph V proefde den wijn. Hij vond hem zoo goed dat hij de flesch gan­sch ledigde; daarna wierp hij deze ver van zich. plots met zijn hoofd op tafel en ver­zonk in een zeer diepen slaap.

De an­dere man­nen vol­gden nu het voor­beeld des Kon­ings en deden hun te goed aan de an­dere dranken-

Wan­neer Rassendyll ont­waakte zag hij voor zich de oude Sapt, welke nog de wa­terkan in de hand hield, dewelke hij zoo juist over zijn hoofd geledigd had. Tre­pol, in een hoek, was van een doode-lijko bleekheid.

Rassendyll, bevende, stond recht. Tot alle ver­schooning zegde Sapt hem dat het on­mo­gelijk was hem an­ders te wekken.

« Daar­bij » ging hij verder, « zie... »

'Wordt voort­gezet.)


WAN­NEER GIJ HET WOORD

aan de deur van een Kinema ziet staan, treedt dan bin­nen en

gij zijt zeker een aan­ge­naam = oogen­biik door te bren­gen.

' REUWIJK BERICHT I

Hi­er­mede maken | wij onze geachte |2 lez­ers en lez­er­essen bek­end dat

onze uit­gave “KINEMA WERELD”

voor­taan zal ver­schi­j­nen onder den titel “ FILM-RE­VUE”

(Vlaam­sche Uit­gave)

H ACKIN

86. rue des Plantes. 86 — BRUS­SEL

Kor­tel­ings! Kor­tel­ings !

Groot suc­ces!

Dou­glas Fair­banks

Een Huwelijk op zijn Amerikaanseli

(Mariage à l’améri­caine)

Drukk. Nep­tune, Steen­houw­ersvest, 28, An»w.


ski

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adressez-vous à la Brasserie

VAN H OM BEECK

BERCHEM - Tél. 5210

BIERES en BOUTEILLES - en FUTS

HA­BILLEZ VOS Mai­son BERTE Y

EN­FANTS 106, rue de l’Eglise, 106

BRI­TAN­NIA FOUttt­tXJFlES

Arrange­ments — Répa­ra­tions

77, Longue rue d’Argile Con­ser­va­tion de four­rures Prix avan­tageux — Tra­vail soigné

La lon­rniliM Générale ht­miMle

Tél. 2921

12, rue Van Ert­born . AN­VERS

Tél. 2921

Agence pour la Province d’An­vers du Vrai "FER­ODO"

Agence pour An­vers des Roule­ments à billes S. K. F.

Agence générale pour la Bel­gique du Di­a­mond et Noble’s Pol­ish

La seule mai­son de la place four­nissant aux garages aux prix de gros

PHO­TOGRAVEURS

DESSI­NA­TEURS

EXÉCU­TION RAPIDE ET SOIGNÉE

Champ Vlem­inekx.ô AN­VERS

Tclépm • 9209

2SH5a5asH5H­sasHSH­Si­iESH­SEsa5i­asH­sasH­SE5

OU­VRAGES DE DAMES

OU­VRAGES DESSINÉS

LAINES, SOIES, CO­TONS, COU­VRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TERIE A LA MAIN. DEN­TELLES, JUMPERS

MAI­SON EM1Â

HANDW­ERKEN

WOL, ZIJDE, KA­TOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-KLEED­EREN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOEU, JUMPERS

An­vers, Rue Von­dal­straat, 15, Antwer­pen

GAR­NI­TURES

POUR

Fu­moirs, Sa­lons, Boudoirs Cham­bres à coucher Ve­ran­dah Fau­teuils - Club

11, Longue rue du Van­neau

(près mi parc")

....••lui­i­i­i­i­i­i­i­i­iHi­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­iri­i­i­i­i­iim

MEUBLES

I Les plus grands Ma­g­a­sins en Bel­gique 1

9 Longue rue des Claires 9 1

(près Meir)

_L.​dnd choix de gar­ni­tures. 200 salles à manger, | g cham­bres à coucher, sa­lons, cuisines, ve­ran­dah’s, | § bu­reaux, li­ter­ies, chaises-longues, etc. etc. 1 I 5

Mai­son Améri­caine

Meilleur marché qu’ailleurs s Ou­vert tous les jours jusqu’à 8 h. f. | I Ma­g­a­sin fermé |

iT­ni­i­i­i­i­i­i­i­i­iMi­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­iHi­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­iin

Autos poui Cérémonies. Mariages, Baptêmes | et Fêtes

Garage J & H. DEHU

Téléphone 3107

42, Canal des Brasseurs - AN­VERS VOY­AGES A L’ÉTRANGER - EX­CUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

cie

TgSTRAÂf30

BRODERIES

DESSINS MOD­ERNES

PER­LAGES, BOU­TONS, POINTSCLAIRS. PLIS­SAGE

M— RYCK­AERT

RUE RUBENS, 17, AN­VERS

TRA­VAIL SOIGNÉ ET RAPIDE

ssissstéra

..​EXGELSCH HOEDEX­MAGÄ ZIJN.. -s VON­DEL­STR., 19 CAUS (nabij St. Jansplaatsj

l)e laat­ste nieuwighe­den in Vil­ten Hoe­den

rLune h2US Ziet


ROYAL - ZO­OLO­GIE CIN­EMA

Fas­ci­na­tion

PRO­GRAMME du 15 au 19 JUIN

Doris de Lisa, fille d’un père es­pag­nol et d’une mère améri­caine, est un curieux mélange de pas­sion, d’ex­cen­tricité et de sen­ti­men­tal­isme.

Elle est la Heine de toute récep­tion et la joie de toutes les fêtes de Broad­way, au grand ef­froi de sa tante, la vieille mar­quise de Eisa, et de Ralph, son fiancé.

Loin de chercher à réfréner les in­stincts de sa fille, le père de Doris, Edouard de Lisa, prend plaisir .à la voir courir les fêtes et les soupers, con­va­incu qu’elle ne fera ja­mais mal.

La mar­quise de Lisa ob­tienv néan­moins que sa nièce la suive en Es­pagne, dans l’es­poir que, sous­traite à son mi­lieu île fêtes, elle re­de­vi­enne ce qu’elle de­vrait être: une jeune fille con­ven­able. Doris s en alla donc en Es­pagne. Tout y fut. nou­veau pour elle, mais ce qui la sédui­sait surtout, ce fut la couleur lo­cale des villes es­pag­noles, les fêtes eu grande pompe, l’éclat des soies et des ors ru. Liants.

Or, un jour, elle fit la con­nais­sance du célèbre toréador Car­rita, l’homme dont la gloire éclip­sait toutes les autres. Grèce à un ami com­mun, Doris ob­tient d’être présentée à Car­rita au cours d’une soirée où la jeune fille n’avait rien trouvé de plus orig­i­nal que de se trav­e­s­tir et de minier une curieuse danse qu elle avait appelée « La Danse de l’Arène ».

Ce soir-là, la bande de fêtards al­lait finir la soirée au cabaret de « La Parola », une danseuse qui fut autre­fois célèbre.

Ce même soir Ralph et Edouard de Lisa arri-vaiènt dans la vieille de­meure de la mar­quise de Lisa qui fut obligée d’avouer que Doris n’avait f>lus reparu à la mai­son depuis de déje­uner.

Affolés, les par­ents se mirent à la recherche de la. dis­parue et leurs recherches les amenèrent au cabaret de

Le mystère in­triguait Doris qui réussit à sui\re son père, et en­ten­dit à tra­vers la cloi­son une con­ver­sa­tion qui la tcT­Ti­fia. La Parola ac­cu­sait Edouard d’aban­don, menaçait de faire du scan­dale s’il ne con­sen­tait pas à lui don­ner une grosse somme d’ar­gent. Excédé Edouard quitta la Parola tan­dis (pie Doris restait anéantie derrière une porte. Quel mystère ex­is­tait donc entre la danseuse et Edouard de Lisa?

Per­dant tonie mesure, Dons pénétrait dans la A

(ou­ver­ture)

Là Cors

. voy­age

VF. A. Mozart

La Gui­tare et le Jazz=8and

comédie in­terprété par

France Dhe­lia

La plus que lente....​Cl. De­bussy

valse

Fas­ci­na­tion

drame in­terprété par MAE MUR­RAY

PRO­GRAMMA van 15 tot 19 JUNI

(open­ing­stek)

Mozart

De Gui­taar en de Jazz-Band 1

tooneeis­pel ver­tolkt door

France Dhe­lia

4, La plus que lente

CI. De­bussy g

Be­toover­ing

drama ver­tolkt door MAE MUR­RAY

cham­bre de la Parola, celle-ci telle une furie, se je­tait sur la jeune fille lorsque tout à coup la porte s'ou­vrait lais­sant le pas­sage à Car­rita.

Le toréador saisit la Parola par lés poignets et son étreinte de fer a fait gémir la danseuse qui lèche prise.

—. Pitié pour ta mère, Car­rita.

Et Doris ap­prend ainsi que le toréador n’est autre que le fils de la Parola.

—Senorita, ma mère est un peu vive, mais, sur mon hon­neur, ici vous n’avez rien à crain­dre.

La Parola a bondi, elle jette alors toute sa colère et son se­cret aux deux je­unes gens:

— Ton hon­neur, Car­rita I tu peux en par­ler, tu n’es qu’un bâtard, ton père..., je viens de le retrou­ver..., il était là tout à l’heure, c’est Edouard de Lisa qui m’avait aban­donnée.

Doris com­prend alors la ter­ri­ble vérité. Elle sup­plie Car­rita de ne pas croire aux paroles de sa mère...

Car­rita tel un fou se ren­dit chez de Lisa et voulut ex­iger de celui-ci qu’il répara ses torts en épou­sant la femme qu’il avait trompée.

De Lisa veut écon­duire l’in­trus et. comme les deux hommes sont prêts à en venir aux mains, la porte s’ouvre et Doris ap­paraît.

Et comme la jeune fille se jette entre son père el Car­rita, elle s’af­faisse, soudain at­teinte par l’arme que le toréador dirigeait con­tre son père.

A son fiancé ac­couru sur les en­tre­faites elle mur­mura dans un souf­fle:

— Ralph, mon bon Ralph... n’est-ce pas qüe je meurs... comme une femme mod­erne.

Sen.​ine prochaine

vi­sion en et$v<\ue

du film sen­sa­tion­nel

La dernière expédi­tion de l’ex­plo­rateur

S1I­CRL­C­C0R

au Pôle à bord du “QUEST” Un doc­u­ment unique!!

Ne pas con­fon­dre avec l’expédi­tion de,,L’EN­DURANCE”

Be­toover­ing

Naar Spanje gekomen, wordt Doris de Lisa on­weer­staan­baar aangetrokken door den tor­reador Car­rita.

Deze is de bas­taard­zoon van de danseres La Parola en van Ed­ward de Lisa, Doris’ vader.

Wan­neer zijn moeder, in een oogenhllk van razende woede, hem het geheim van zijn leven in het gelaat slingert vóór Doris, zal hij naar Ed­ward de Lisa toe­gaan om hem te dwin­gen den eens be­gi­j­nen mis­stap te her­stellen. Deze weigert; dé heide man­nen wor­den handge­meen. Doris werpt zich tuss­chen hei­den en zinkt neer, ziel­to­gend, getrof­fen door het wapen dat de tor­reador op haar vader richtte.

Im­primerie dn Cen­tre. 26. Rem­part Kip­dorp, An­vers