snsj sluing

uepaoil m\\\ III ll9[l9I|IIAill<)lll 9|S|I!I!| 9(1

snvo

61 ‘‘H1S33QNOA

MnzvovmaaiOH

SJlBp-SJUIOg )3 aSBSSIId" sp SJSipiV:I3.V YKIYO.) 3« YOK1VH

S33ANV 8I2SI I?± - -Z ‘ssSjosq ’IS 3MOd sna ZISSI auoi|d?i9x - il ‘suaqny any

massaoons 'xnajeqoneg -y

XUSYHDAH «1

auu8|oue

S30\na3d-S3ia3Qoaa

Q?-a/vtus 3x5133 M3P

Jypo'frvayrvuo- ivàoôo "Vooo s 004 a yo • y

xivhoji v xiad SNOisanoxa - aaoNvaxap v saoyAOA SH3ANY - sjnass&JH S3P iBUBo Et7 iOX£ 3UOHd?l?X

flHBCI H # T

S8}8jl J3

|| s8iu?}dBa 'saSEiaBw ‘s8)noui?.J?D mod sojnv jj|

Ujiiiiiiiiiiiiiiiiin auuaj ms'BSBjy g '» q g e nbsnf sjnof saj snoj jjaAtio 1 smaniBjib aqojEui jnanjaj

91I!«9I.I9U1V IlOSmjV

I ’Dja 'op 'sanSuoj-sasiBip ‘s3U3)i| ‘xnEamq | I‘s,qBpuBJ3A -sauismo ‘suojbs ‘.laqonoo b saiquiBipl I ‘JSSUBIU B S3||BS 002 ‘S3an)!UJB§ sp Xioqo pUB-lQ Ï

6 saaien sap anj anguo'i 6

I anbiSjag ua suisb3bj/\i spuBjS srqd sag |

sananaw

N3d»3MiN¥ - Ofrl ‘wsdijo

YNNV sinn

pq ui

snoqejEj/y us seog ‘s|9q.ueuis[8d

N3S13d

3NNOH N3dOOX N3WVÖ 31NV0313 331V

3 ugdjaMT-uy ‘Sir eejsiapuoA any ‘sjaAuv

S sawva aa saovaAno

SÏSHSH5HSHSÏ!SHSH5HCfi5H£H5HSE5B5HSrEÏESE

saaawnr

‘aaooiaaaoNVH ‘nsanv» ‘S3aoj.s ‘Naaaaaaaa -naavi ‘Naiaaasaaa ‘nsoiym ‘aariz 'iom it VMMliaAVa.VVH

VIAJIAJ3 NOSIVIAI

saadwnr ‘samaiNaa ‘Nivw va v 3iaaiiaNNoa ‘saaoxs ‘saddVN -sin-aaAnoo ‘snoiod ‘saios 'saNivi

s;iviss:m saovaAio

SbgAKItf g -xaujuxaiA dmoqo

13 3QldB0

M‘0lin03X3 „iilfllUf

Kirill

" sNOiiwaisnmi

S3WU1D3Ö 'M

sanoonx/xvo

xuiiiumiwiimiui

sanaittMissaa

sojS ap x;jd xne ssSbibS xne uBssjujnoj aoB)d B| ap uosibui ajnas cq

qsqoj spjqojq )3 puouiB;a np anbiSpg bj mod 3]bj3U3§ sousSy •J M ‘S

S3|[iq b s)U3ui3|noy ssp si3Auy mod sousSy

..OaOU33..!BJA nP si3Auy, p aouiAOjg bj mod aousSy

IZ6Z i?i SH3ANV ,Z6Z l?1

ujoqjjg uBy\ ana ‘zi

aiiqoiiiiiiiiv JiwJi.il) wniiiMiioj «1

SAC 'JJ ap

jijjbcI b suinbBSBa;a xhb3;ubw

s&unuunoji

ap sajjos sa)no; ua xioqD puBjQ

AAA

901 ‘asiiSga ap anj ‘901

AHXHSH nosiyk

dlfSjY.P dtiJ dnSuoj ‘li

viNNVJ, iae

S1MVJN3

zaniuvu

SJ.:iJ W» - SHrrilHJ, lOJI W» SIIH IIH

OISS Taj. - W3H3NHH

>I3HH9XYOH NVA

aij0sst?.ig 13 snoA-z0ss0.ipy

3NIVS X3 3NNOa 33319 3MH HIOAV HflOd

ROYAL - ZOOLOGIE CINEMA

Le Temple de Venus

Sur terre, au hasaid, le fils de Vénus plante une flèche dans la porte de Denys Dean, un modeste travailleur. Ses deux filles aînées, Moria et Peggy, ont dix-huit et dix-neuf ans.

de jours plus tard, Moria rencontre dans le bois voisin, au jeune peintre, Stanley Dale.

Le peintre, bientôt, (dut quitter la merveilleuse île qu’habitaient Moria et les siens, pour aller sur .e continent chez Maggie Lane, une jeune veuve puissamment riche, étonnamment belle. Maggie, adulée par une nombreuse cour, avait jeté son dévolu sur Stanley Dale et elle prétendait qu’il l’aimât. Pour l’éblouir, elle organisa dans sa propriété somptueuse une fête comme jamais artiste n’en rêva de plus grandiosem deplus libertine. Stanley s’évada avant la fin, laissant un mot exprimant son amertume et qu’il déplorait tant de luxe et de laisser-aller. Inconsciemment, il repartit vers l’Ile où il avait connu Moria et obtint de son père qu’elle poserait pour lui.

L’idylle s’ébauchait; mais aussi, une grande douleur naissait conjointement. David Harper, le pêcheur, adorait secrètement Moria.

La jeune veuve milliardaire entendit relancer celui qui la négligeait. A bord de son yacht, elle arriva pour retrouver Stanley Dale.

Stanley insouciant et heureux ne quittait pas son atelier où son jolie modèle venait poser

Cependant, Philippe Greyson, un oisif et un bellâtre de la suite de Maggie Lane, rencoptra la seconde fille de Denys Dean. Peggy, romanesque et fantasque, aspirait de toutes ses forces à l’amour. Ce fui tui jeu pour Philippe Greyson de lui promettre le mariage si elle voulait bien venir, prête à le suivre, un soir, sur la grève.

David Harper ne vit plus que pour épier. Un jour, il surprend la richissime Maggie Lane forçant la porte de l’atelier du jeune peintre. Jalouse, elle se moque de Moria qui pose, les épaules nues.

Et ce soir-là, sur la grève, Philippe Greyson attend Peggy qui arrive ayant décidé de fuir le toit paternel. Non loin, Stanley Dale attend lui aussi. Moria a donné rendez-vous à celui qu’elle aime et avec qui elle veut, sans témoin, échanger des phrases définitives.

Mais David Harper accoste dans les environs. La présence du peintre l’inquiète. Il va à lui, le somme de parler. Lorsqu'il a la certitude que Moria va venir, David Harper ne résiste plus à sa haine. Il maîtrise, son rival, le ligote et l’emporte en pleine mer.

Et Moria Dean est arrivée. Au lieu de trouver cleui qu’elle espérait, elle surprend sa sœur et Philippe Greyson. Elle s’interpose. Elle lutte de toutes ses forces pour empêcher l’irréparable. Moria appelle au secour et David Harper accourt. Philippe Greyson lui dit qu’au lieu de jouer les héros il ferait mieux d’expliquer la scène à laquelle il a assisté, et purquoi il a voulu tuer Stanley.

PROGRAMME du 10 au 16 AVRIL

1. MARCHE DU SACRE....Meyerbeer

2. PATHÉ - REVUE

PROGRAMMA van 10 tot 16 APRIL

SITUATION

Mack-Sennet comédie

4. FEUILLES VOLANTES....J. Strauss

(valse)

(avec MARIE PHILBIN)

1. KRONINGSMARSCH

Meyerbeer

2 PATHE - REVUE

Mack-Sennet tooneelspel

VLIEGENDE BLADEREN....J. Strauss

Pendant la Pause

Récital pour Orgue

(met MARIE PHILBIN)

Tijdens de Poos

Récitaal voor Orgel

Semaine prochaine

GRANT TFILM Hr RS-SÉRIE

Les Vaucours

grand drame interprété par

Margueritte de la Motte — Jack Mulhall — Franck Elliott .——

DE L’ACTION - DU MOUVEMENT - DE LA MISE EN SCÈNE

De Tempel van Venus

Venus, de Godin der Liefde, zullen Amor, de kleine liefdegod, naar de aaide sturen om onderzoek te doen of Liefde, Jeugd en Fantazie nog bestaan.

Amor richt zijn eerste schreden naar de vischers-hut. van Dennis Dean. Dean heeft zijn vrouw voor eenige jaren verloren en Moria zijn oudste dochter is het zorgzame huismoedertje dat het gezin met liefde verzorgt.

David Harper, een jonge visscher, is haar goede kameraad;de jongelieden wonen in een schitterende strandomgeving, in de nabijheid der vogelbroed-plaatsen.

In een door de natuur gevormde grot is de jonge schilder Stanley Dale aan zijn schilderij «Echo» bezig. Moria komt bij toeval in de nabijheid en Dale verteld haar de beteekenis van zijn schilderij.

Als door een onweerstaanbare macht gevoelen die twee jongelieden zich tol elkaar aangetrokkén. Amor's pijl had dus de gewünschte uitwerking gehad!

De keine liefdegod is door hel slechte weer overvallen en tracht nieuwe inlichtingen omtrent Lilfde en Romantiek op te doen. Bij het vroolijke, wufte weeuwtje Maggie Lane is hij aan het verkeerde adres.

Mevrouw Lane geeft een groot feest voor al haai mondaine vrienden en vriendinnen; de prachtigste toiletten wedijveren met elkaar en de grillige modepopjes met hun leege hartjes en nog leegere hersens zoeken in een zinloos feestgedoe troost voor hun armoede van geest.

Stanley Dale die ook uitgenoodigd is, ergert zich aan deze wuftheid. Hij kan liet eenvoudige vis-schersmeisje niet vergeten en spoedt zich weer het eiland, naar Moria... Hij vraagt verlof aan haar vader om een portret van haar te schilderen, hetgeen hem wordt toegestaan. Terwijl hij in zijn atelier aan het werken is komt Maggie Lane, die den schilder reeds lang lief heeft, naar binnen en weet onmiddellijk dat men haar versmaad heeft voor het •eenvoudige visscherskind. Zij tracht hei meisje te beleedigen.

Bij een ontmoeting tusschen David cn Stanley ontstaat er een gevecht tusschen beide, waarbij David de schilder overmeestert en hem gebonden naar de Duivelrots voert, zoogenaamd om Moria van hem te redden.

Het arme kind is wanhopig. Zij wil in zee springen, den geliefde achterna en nu bemerkt David hoe lief zij den schilder heeft. Hij zal hem redden, doch sterft ten gevolge van een gapende hoofdwonde.

De jongelieden hebben elkaar teruggevonden... Liefde heeft gezegevierd.

Liefde... Romantiek en Fantazie zijn nog van deze wereld.

Imprimerie du Centre. 26. Rempart Kipdorp. Anvers

FILM-REVUE

O STILLE KUNST! HOEVEEL GEZUIEHDEL IS ER IH HUI ADAM AL HIET GEPLEEGD?

... in het belang der Belgische Nijverheid (met twee kapitaaltjes a.u.b.).... driekleurige band om de affiches... Brabançonne... zooveel per Week - k°mt naar onze vergaderingen...

En voor de rest, zwijgen!

/iPVv NZE onbekende persoonlijkheid, y JJj het masker dat we steeds op het gelaat dragen tijdens het uitoefenen van ons beroep, laat ons toe door te dringen, zonder herkend noch bekend te worden, in vele plaatsen, waarin zooveel anderen gezworen hebben nooit de zolen hunner schoenen te zetten. Zullen we U bekennen dat we eens een tochtje gaan doen zijn naar en in een filmschool ofte cinemaverqeniging, waarover er de laatste tijden weer zooveel m negatieven zin gesproken wordt?

Vraag ons nu niet hoe wij het er toe hebben aangelegd, het zou ons verraden en een kwade poets spelen aan iemand die ons het middel aan de hand deed te zien zonder gezien te worden. Meer zullen wij er niet over zeggen. Noteer evenwel dat het ons niet noodig was die ondervinding op te doen om oveituigd te wezen. We hebben alleenlijk willen aan-toonen en eens te meer aan die talrijke jonge meisjes, dat zij iet of wat naïef zijn. als zij geloöven dat zij zeer spoedig cine-masterren zullen zijn met de lessen der scholen, zoogezegd in cinema, te volgen.

' Het bureel bevindt zich in een buurt der middenstad. De aankondigingen der dagbladen en de tekst der aanplakbrieven die de aandacht dèr aan cinemakoorts lijdende meisjes moeten opwekken, laten veronderstellen dat men hier tegenover een der ernstigste inrichtingen staat. Eilacie! Hoe men ontgoocheld is als men den drempel van het huis overschrijdt. Eerst en vooral greep ons een samengestelde geur van koolsoep en W. C. aan. De woning was niet al te weelderig, ’t Geeft hem overigens niet veel! Men verwezenlijkt groote dingen, zelfs in een krocht.

Men bemerkt een affiche waarop spraak is van kunst (met een kapitaal) en van cinema (idem). Een vrouw, wier toilet van twijfelachtige reinheid isr, komt voor en bekijkt U van kop tot teen. V

— U wilt aan cinema doen? Voor ’t oogenblik hebben wij té veel leerlingen, en is het ons onmogelijk er nog meer aan te nemen.

Achterwaartsche beweging van den n ieu'waangekomene.

— Nochtans om U aangenaam te zijn. en daar wij er een afschuw van hebben tijd te doen verliezen aan diegenen die ons komen opzoeken, gelieve dan toch binnen te treden, we zullen zien of er geen middeltje bestaat om de zaken toch te schikken. Zet U, in een paar oogen-blikken zal « Meneer de Directeur >> ten Uwen dienste staan.

Welke eer! Zich in een dergelijke plaats mogen nederzetten. Maar dit gebaar is reeds een verontrustend vraagstuk. De stoelen die weliswaar vier poo-ten hebben, verplaatsen zich al krakende en schieten uit elkaarr als een slangen-mensch. Voor wat de anderen betreft/ deze hebben drie pooten en zijn zorgvuldig langsheen den muur geplaats wat hen belet met den stofferigen vloer kennis te maken.

Het wachten is kort. « Meneer de Directeur » treedt binnen. Hij kijkt naar den vloer. Zijn handen zijn twijfelachtig en zijn nagels verdacht. Zijn schoenen zijn ontvormd, het onderste zijner broekspijpen is uitgerafeld, de vest van kleur verschoten, het halsboord sinds verscheidene dagen niet meer hagelblank.

« Meneer de Directeur » is niet zedig. Hij begint met van talent een vleiende beschrijving te geven. Hij is zoo net van Hollywood teruggekeerd. Als insceneer-der heeft hij aldaar groote filmen gedraaid, en hij is naar ons landje overgestoken met het doel sterren te ontdekken en een keur gezelschap te vormen, dat, na geoefend te zijn, talrijke gewrochten zal draaien die ophef zullen maken.

Volgt een konferentie over de vertolkers der Stille Kunst. Volgens hem is het

FILM-REVUE

een grove missing ze tusschen de tooneel -spelers te kiezen. Men dient onbekende talenten te ontdekken. Die talenten bestaan uitsluitend tusschen hen die nimmer een studio of schouwburg van verre noch van dichtbij hebben benaderd.

— Waarom zijn de Amerikaansche filmen zoo bewonderenswaardig? zegde hij, het is omdat de «Amerikaansche ins-ceneerders (statig noemt hij ze «directors ») htm vertolkers kiezen gelijk waar ook. Men liegt als men spreekt van de eerste stappen der groote filmdivas. Het is dezen laatsten onaangenaam als men vertelt hoe of vanwaar zij komen. In wérkelijkheid komen zijn negen maal op de tien uit het volk. Men heeft ze op de straat, in het werkhuis, of in het magazijn gevonden. De cinema is het leven, bijgevolg moet men als artisten personen hebben die niet door het tooneel bedorven werden en die spelen zooals zij leven.

We besparen U het overige. Die handige man, die werkelijk goed bespraakt is, voegt er nochtans aan toe, dat de «gelijk waar gevonden personen » een zekere opvoeding van doen hebben, die men spoedig aanleert. s

Het gaat er om de lessen der school gedurende eenigen tijd te volgen; men moet zich oefenen in het opnameveld te leeren gaan lachen, en weenen. Dit alles is gemakkelijker dan men wel denkt. Mits de billijke som van vijf frank per week kan iedereen die zich tot de cinemakunst geroepen acht, de noodige kennissen opdoen die hij te kort komt. Hij dient de lessen maar tweemaal per week te volgen en hij is in de geheimen der stille kunst ingewijd. Het is natuurlijk een feit dat « Meneer de directeur » niet kan zeggen hoeveel lessen ge van doen zult hebben. Alles hangt af van den aanleg der leerlingen. Nochtans heeft de « directie » een voor-deelige regeling voorzien. Mits een vaste som van vijfhonderd franken gelast men zich van U het evenbeeld van een Douglas Fairbanks of eener Mary Pickford te maken.

Wel verstaan is het 'onontbeerlijk op voorhand te betalen. Deze heelkundige bewerking uwer beurs volbracht is het U toegelaten tot in de zaal der leergangen door te dringen.

Hoe zonderling toch die koolsoepgeur welke in deze plaats heerscht! Bah! Het is niet in te ademen. Men schikt er zich nochtans in na eenige oogenblikken. Wat zou men niet willen onderstaan als men bezield is met den wensch een cinemaster te worden?

We stonden voor een vijftiental leerlingen. Iedereen babbelt er maar op los. Weinige mannen. Vooral jonge meisjes en in een hoek een vrouw van gezetten leeftijd die voor een spiegel haar gezicht op afschuwelijke wijze aan t vertrekken is. Aan hun kleedij te oordeelen hooren de jonge meisjes in zeer uiteenloopende middens thuis. De jongste kan hoogstens vijftien jaar oud zijn. Zij is er de vreesachtig-ste niet om. Laten wij ze even aànhooren: ze is zoo juist hare geschiedenis aan 't vertellen. Haar familie is welgesteld. Ten harent denkt men dat zij een letterkundigen leergang volgt. Zij komt hier in *t geniep, want zij wil aan cinema doen ten koste van alles. Zij uit, wat buitengewoon is, eene groote ongeloovigheid tegenover den goeden uitslag der lessen, welke de patroon der inrichting aan zijn leerlingen geeft. Wijl zij geestig is lachen de anderen, maar zij zijn zichtbaar meer geloovig.

Hun gebabbel is leerrijk. Bijna allen vinden dat de leertijd kostbaar is en jammeren dat hij zoo lang duurt.

(( Meneer de directeur » komt op het juiste oogenblik te voorschijn om het gesprek te onderbreken, dat juist ten zenen nadeele ging draaien.

— Welnu, jufvrouwen en heeren. als wé eens wat gingen werken. Maakt een kring opdat ik U allen kan z;en. Tracht het volgende effect weer te geven. Een uwer bloedverwanten komt door een autobus verplet te worden en U komt dit te vernemen. Druk nu Uw wanhoop uit.

Het jonge ongeloovige meisje roept al lachende uit:

— Verschooning, mijnheer, indien het nu een suikeroom is en U eenige mil boenen achterlaat, kan men toch niet wanhopig zijn, niet waar?

— Jufvrouw Lucienne, bromt «Meneer

de directeur » zeer waardig, ik heb U reeds meermaals verwittigd: indien U

hier komt om de orde te verstoren, is het de moeite niet dat U komt.

— Oh! ik, U weet, .wedervoert het « enfant terrible », ik zit er weinig mee in. Ik heb de vaste som betaald en U vergeet dat ik de school niet verlaat alvorens Mary Pickford te kunnen evenaren.

De professor schijnt het jonge meisje te vreezen want hij zwijgt en geeft eenige uitleggingen aan de andere leerlingen.

Men hoort een geluid van een auto-hoorn. Het is de dame op gezetten leeftijd die het groote tooneel der wanhoop speelt. Zij oordeelt het onontbeerlijk ruwe kreten uit te stooten. Tegelijkertijd knijpt zij hare zware borst saam.

FILM-REVUE

— Niet slecht! beaamt de professor. U gaat vooruit, mevrouw Elisa. Weldra kunt ge U in een studio aanbieden. U verheft de oogen niet genoeg ten hemel.

— Dank U, grinnikt het i< enfant terrible », voor uw spirtnewebben die aan de zóldering hangen!

— Mejufvrouwen, herneemt de professor onverstoorbaar, verheft allen de oo-gën ten hernel! Knijpt Uwe handen te samen, beeft! Tracht te weenen!

Het schouwspel is aangrijpend. De leerlingen staan stokstijf, en het is alsof het een wedstrijd is om het hardst te zuchten. Men waant zich in een krankzinnigengesticht op het uur van het bad. De professor gaat van de eene naar de andere en verleent zijn gulden raad.

« Meneer de directeur » gaat nu over tot een andere soort oefening. Op den plankenvloer trekt hij krijtstrepen. Hiervoor zet' hij een ernstig gezicht op.

— De veelhoek die U hier ziet stelt het veld voor waarin ge U tijdens de opname moet bewegen. Veronderstelt dat het opnameapparaat staat daar naast de deur waar de kapstok zich bevindt. Tracht nu in den veelhoek te gaan en lieftallig te blijven en Zonder het apparaat te bekijken.

En aldus verloopt de tijd in deze aangename school. Zullen we U zeggen dat het voornaamste vermaak dier leergangen bestaat in het geflirt? Jongelingen en jonge meisjes vertrouwen elkaar hunne voornemens en verhopingen toe. De professor wacht er zich wel voor zijn leerlingen te berispen. Hij is cr overtuigd van dat Hare Majesteit de Liefde eene waar-devolle medewerkster is en op dewelke hij kan betrouwen.

Vrije Tribuun

Arme cinema! Wat monsterachtigheden worden u niet aangewreven, waar u vaak meer dan onschuldig aan zijt.

Het kwaad zit diep zal de zedepreker zeggen, de cinema leidt tot zedeloosheid en losbandigheid1.

Niets is minder waar, want eerstens geen kinderen worden toegelaten dan op vertooningen, die gecensureerd en onder toezicht staan eener speciale kommissie, en tweedens zijn filmen, wegens hun internationaal karakter steeds strenger zedelijker dan het eenvoudigste klucht of tooneelspel.

De taal, die zoo gemakkelijk door nuanceering tot dubbelzinnigheden of gewaagde grapjes aanleiding geeft, in tooneelstukken vaak door de acteurs zelf, die op een goedkoop succesje azen, aangedikt wordt, kan in de cinema, om dezes aardswille nooit iets aangewreven worden. Strenge steeds weerkeerende fotografische opnamen maken elke charge, elke overdrijving onmógelijk, en stellen de directeur dn staat datgene wat zij li-

Hij kent overigens de kunst zich van te veeleischende personen te ontdoen en daar hij langs den weg der advertenties en affiches veel succes heeft, hernieuwt hij meermaals zijn gezelschap leerlingen. Eenigen dreigen en verklaren dat zij naar den politiekommissaris zullen gaan en den professor zullen dwingen hen hun geld terug te geven. Maar het is zeer zeld-zam dat een hunner zijn bedreiging ten uitvoer brengt. En het is wel hierop dat onze man spekuleert en hij gaat dan ook heel netjes voort met ten zijnent legioenen naieven en goedgeloovigen te lokken, die, verleid door het vooruitzicht te kunnen draaien, de gevraagde sommen storten zonder zich al te veel te laten bepraten.

Natuurlijk stelt die meneer zich nimmer of nooit te weer om hen een verbintenis te bezorgen. Hij is er overigens onbekwaam toe daar hij geen enkel betrekking heeft met de cinematographische middens.

Zich aan « Tooneelwereld » komen beklagen eens dat het kwaad is geschied verhelpt aan niets. We hebben genoeg verwittigingen in de wereld gezonden om op den dag van heden ons toe te laten met die bedrogenen geen medelijden te hebben.

Personen die het goed meenen laten zich NOOIT op voorhand betalen. De zoogezegde professors of insceneerders die openlijk of verdekt ' zeggen: « Betaalt en gij zult draaien » zijn verstokte afzetters en bedriegers. Indien gij ze ernstig ( opneemt, zooveel te erger voor U!

NEMO.

cencieus achten, eenvoudig uit het werk te bannen.

Aan vele oude pruiken te hooren, zou men werkelijk de meerling koesteren dat het hier op het ondermaansche een paradijs was, tot op den dag van het ontstaan van het « monster »: Cinema.

Deze menschen echter staan nu eenmaal op een dood punt, en, reactionnair koppig, zal in hun meening steeds de cinema oorzaak zijn van alle mogelijke misdrijven en ongelukken.

Golden Daten

FILMKRITIEK

De oorzaak waarom velen nog een verkeerd idee hebben over kinema? Laten we maar dadelijk zeggen dat de hoofdoorzaak bij de cinemaleiders zelf ligt. Gij, liefhebber van litteratuur, beoordeelt gij een werk naar den schoonen titel of het romantische leven van den auteur? Handelt dan ook zoo niet met de cinemakunst.

Het is gek een film te beoordeelen naar de veelkleurige plakbrieven, de holklinkende loftuigingen

FILM-REVUE

(uit de pen der belanghebbenden) (kompliment voor ons? N. d. R.) of het aantal der sensatio-neele gebeurtenissen, die de « star » op haar actief heeft.

Voorzeker is de keuze moeilijk; « Al wat blinkt is geen goud », is hier een groote waarheid. Het is een zeker feit, dat een ontwikkeld mensch die voor het eerst naar een vertooning gaat, op bovengemelde aanbevelingen, een heel verkeerd idee over cinema krijgt en slechts gaat om zijn tijd te dooden.

Natuurlijk, van de filmen tot hiertoe voortgebracht, hebben weinigen het doel (een kunstpres-tatie waardig van dien naam) bereikt. Het zijn slechts verfilmde tooneelhandelingen, ondersteund door teksten. Als iedere kunst moet men ook de cinema van uit zijn eigen standpunt bezien; aldus is het verkeerd, ze te vergelijken met het tooneel.

Wanneer een dier afbdekers van den film u zegt dat cinema slechts mekaniek is, antwoordt hem; dan, dat alle kunstwerk nul is zonder de technische middelen.

Intusschen koesteren we de zoete hoop, dat mannen als L’Herbier, Delluc, Perret en anderen hebben bijgedragen en nog zullen, om de cinema op te voeren tot het edele doel.

A igrette

W MOOIE FILM

Ik kom film « De Twee Verstootelingen » te zien. n Fransche productie die de gewettigde belangstelling van het publiek ten volle verdiende. Ik noem hem een goed geslaagde band, met welgekozene personnages.

Het spel was ideaal... sober, maar wonderlijk echt. Gabriel Signoret als « de Slak », leverde een bijzonder juiste typeering; het ging hem buitengewoon goed af. In deze film gaf hij het bewijs een groot kunstenaar te zijn. Die naam verdient hij ten volle. Ook de anderen.

« Fanfan » en « Claudinet » waren bijzondere goede artistjes. Ir. hun zoo opofferende vriendschap voor elkaar deden ze de toeschouwers weenen. En!... dan spreekt men van het wonderkind Jackie Coogan.

*n Mooi film voor groot en klein, ’n Gezonde productie zooals men er tegenwoordig wel niet veel zien kan (voor kinderen).

Ja! de Amerikaansche « Moving Pictures » krijgen zoo stilaan een geduchte mededingster. Deze voortbrengselen stijgen stilaan in waarde, zekerlijk door hun ernstig werk dat ze vroeger zoo wat verwaarloosden.

De tijd zal leeren en__ de Fransche filmmaatschappijen zijn göed op dreef.

• A lice Pavor

CINEMA-A VONTUREN

Ontgoochelingen zijn wreed, en niet zeldzaam, in ’t menschelijk bestaan. Stapt ge op den tram, al de plaatsen zijn bezet, rent ge naar de statie, de trein is juist weg want uw uurwerk stond vijf minuten achter, hebt g een keukenmeid, het eten is aangebrand, ziet g’op het programma van de cinema, het is een verkeerd. Ja, dat zeg ik, het is een v-e-r-k-e-e-r-d. Neem het voorbeeld aan een anonieme cinema in het meridionale gedeelte der goede ende groote stede Antwerpen (Vrije Tribuun is strikt geheim) en ge hebt de ondervinding. Voor mij is het gewoonlijk onmogelijk des avonds in de bioscoop te geraken. Uit armoe ben ik verplicht ’s namiddags te gaan. Armoede is

geen schande, zegt het spreekwoord, maar het valt soms erg tegen. Zie zelf.

Met groote blauwe letters staat er op den aan-plakbrief: Rrrrudolphe Valentin-o in.— een stuk, dat spreekt. Ik zing, ik roep, ik juich, Rudi is hier! Ik ga hem zien, al moest ik... ’k zal ’t maar niet zeggen. Ik tel mijn zakgeld na, ik duw een gat in mijn giletzakje met t voelen naar méér, ik krijg naar mijn donder van ma, die weeral kan gaan naaien, en s Zondags sta ik een uur voor den tijd kant en klaar. Ik loop met een vaart naar die meridionale cinema, ik neem een plaats en... helaas!, niet te hard mijn jongen.... Eerste film, een klucht, ik glimlach. Tweede film, cow-boys die schieten, een fronsen der wenkbrauwen.Derde film, idem, cow-boys die rijden en schieten, een open mond en een vraagteeken— Vierde film? Ja, een plaatje met lieve zwarte lettertjes van Chi-neeschen inkt: Bonsoir ofte Goeden Avond... Ik sta paf, verpletterd... t Is wreed in de wereld!

A bd-el-Kader

OOOOOOOOOOOOOO OOOOOOOOOOOOOO

Cinemanieuwsj es

ROSCOE ARBUCLE (FATTY) IS HERTROUWD MET EEN FILMSTERl — Reeds eenigen tijd wist men te Los Angeles dat Fatty zou hertrouwen met de cinemaartiste Doris Doane. Op 24 Maart 11. is hij echter onverwachts in het huwelijksbootje gestapt.

Zooals wij reeds vroeger mededeelden heeft de gewezen vrouw van Roscoe Arbucle te Parijs de echtscheiding verkregen.

ZIEHIER de rolverdeeling van « L’Abbé Constantin » welke men kortelings gaat draaien: Aan de zijde van Jean Coquelin, welke met de rol van den abt zijn debuut op het witte doek gaa maken, zal men de volgende artisten kunnen bewonderen: Claude France (Suzy Scott); Geneviève Cargèse (Bettina); Louise de Mornand (Mme de Lavardens); Decori (Pauline) en Pierre Stéphen (Paul de Lavardens).

MAURICE DE MARSAN EN GLEIZE maken

een film gereed in vier tijdvakken, welke door Aubert zal op de markt gebracht worden; de voornaamste vertolkers zijn: René Navarre, Elmire Vautier, Viguier, René Pré ean, Max Berty, Albert Combes, Olivier, Volberg en Mme Olivier.

ALDEQUI MILLAR, Engelsche tooneelspeelster, draait op het oogenblik te Epinay a L’Apache » onder leiding van Herbert Thompson.

MET de vertolking van « Charly’s Aunt » (De Tante van Charley), behaalt Sydney Chaplin zulk een bewonderenswaardig succes, dat men hem aanziet als een geduchten mededinger van zijn broeder Charlie.

LOUISE GLAUM, welke twee jaar geleden nog zulk een beroemdheid was, moest wegens ziekte het zilveren scherm verlaten. Wij vernemen dat zij naar haar vroegere loopbaan terugkeert en met Hope Hampton en Lionel Barrymore zal verschijnen in de film « Fifty-Fifty ».

ESTELLE TAYLOR EN JACK DEMPSEY,

welke, zooals men weet, gehuwd zijn met elkander, zullen te samen in verschillende films optreden.

IEDEREEN is benieuwd om de nieuwe creatie van Lon Chaney te zien, dit wil zeggen: «Het Spook van de Opera ».

FILM-REVUE

ONZE INTERVIEWS

Fronce Dhelia

(Van onzen correspondent te Parijs)

Met was op dien schoonen Maart-schen Zondag, dat te Neuilly vereen igd waren, Gaston Roudès, France Dhélia, Lucien Dalsace en eenige andere personen, om tooneelen te draaien voor « La Maternelle ».

Wanneer wij daar aankwamen zochten wij France Dhélia op, welke ons een vriendelijke uitnoodiging gezonden had. Wij ontmoetten Mr. Roudès, zeer druk in de weer, welke ons spoedig in tegenwoordigheid bracht zijner lieve vedette. Het scenario van « La Maternelle » slechts oppervlakkig kennende, dachten wij mejuffer Dhélia te zien in avondtoilet of in wandelkleedij, maar hoe groot was onze verrassing wanneer wij ons bevonden voor een klein werkmeisje, zeer eenvoudig gekleed en blootshoofds...

« Ge zult mij wel excuseeren, nietwaar » zegde zij al lachende « zooals ge ziet ben ik vandaag een vrouw van de wereld, morgen een midinette ofwel een burgermeisje. »

« Maar mejuffer, wij zijn verheugd u zoó te ontmoeten, het feit dat u van rollen verwisselt is een bewijs van uw groot talent. »

« Ge zijt wel vriendelijk, mijnheer. » Wij waren gekomen om een interview. France Dhélia, niettegenstaande haar werk dien morgend, begon te vertellen, maar vooral ondervroeg zij ons over de cinema in België, en ook een weinig over die beroemde « Garçonne » welke zooveel ruchtbaarheid had verwekt... En de tijd ging voorbij. Daar men weldra «draaien» ging, vroegen wij de lieve actrice ons eenige bijzonderheden over haar mede te deelen.

En terwijl buiten de zon heerlijk scheen, verhaalde France Dhélia op eenvoudige wijze de geschiedenis van haar leven. Terwijl zij sprak konden wij niet weerstaan. haar helderen glimlach en die schoone uitdrukking in haar oogen te bewonderen... Wij namen nota:

France Dhélia is geboren in Touraine, ten jare....; hier zouden wij een onbescheidenheid begaan en eindigen daarom den zin niet. Zij werd opgevoed in een

klooster te Blois. Zoo zij al droomde van teruggetrokken te leven, dan zal zij er toch niet aan gedacht hebben, dat zij eens een gevierde kunstenaresse zou zijn. In elk geval zette zij een weinig later haar gedachten op het tooneel en wilde zij er een begin mede maken, en zoo kwam het dat zij, op 15-jarigen ouderdom te Parijs debuteerde in het Théâtre des Arts, in de rol van een page in « Fanta-sio », van Musset.

Daarna zag men haar in het Théâtre Michel, en in Impérial, en in de Châtelet, waar zij een belangrijk -succes behaalde met « La petite Caporale ».

Ook speelde zij in « Le Tour du Monde ».

Maar France Dhélia was reeds gekend en zekeren avond dat zij in de Ambigu optrad (het was in 1914), vroeg een vriendin haar of zij geen kennis wilde maken met de cinema. Zij nam aan een debuteerde in de stille kunst, onder bestuur van

G. Monca. Een weinig daarna, onder leiding van een anderen regisseur, voor de S. C. A. G. L,, draaide zij een, bijzondere rol, deze van « Benjamine », in de film « Joséphine vendue par ses Sœurs »; daarna « Cœur de Gavroche » onder leiding van M. de Morlhon.

Toen kwam de oorlog. De studios welke gesloten werden, heropenden de een na de ander. Zij werd door Eclair aangeworven waar zij een serie blijspelen draaide onder het bestuur van Roger Lion. Vervolgens zag men baar in meer belangrijke rollen zooals «L’Ambitieuse» van G. Bourgeois en « La petite Micke », van Ch. Maudru. (

In 1916 deed zij haar intrede bij Gaumont. Zij draaide er verschillende filmen onder regie van Gaston Ravel en Jacques Feyder. René Le Somptier,' gereformeerd voor kwetsuren, deed haar in twee banden spelen, waarin zij genoemd werd, men weet niet waarom, Mado Floréal. Het waren: « Les Epaves dé l’Amour » en « Ginette ».

In 1918 werd zij geëpgageerd door Louis Nalpas om de « Prinses Daoulah » te vertolken in de groote film « La Sultane de l’Amour », welke verwezenlijkt werd met Burguet en R. Le Somptier. Daarna, steeds voor de films Nalpas, vervulde zij een hoofdrol in « Le Croissade ». met Van Daele als partenaire. In 1919 wierf Germaine Dulac, welke vcv>r dezelfde firma werkte, haar aan om «Malencontre» te draaien.

In 1920-21 vinden wij France Dhélia met René Le Somptier, welke haar in een-nieuwe film liet spelen welke in Grieken-

FILM-REVUE

land, te Athene, opgenomen werd en voor titel droeg «La Montée vers l’Acrropole». Daarna vervulde zij een der schoonste rollçn van haar loopbaan, deze der noodlottige vrouw in « Le Cœur magnifique » met den betreurden Séverin Mars. Alvorens bij Gaumont terug te keeren, waar zij onder haar waren naam draaide, trad zij op in « L’Insigne Mystérieux », van

H. Desfontaines met Fernand Herrmann en alzoo in « La Bête traquée », de schoone film van René Le Somptier.

In 1923, altijd voor Gaumont, draaide zij onder directie van Pierre Colombier « Petit Hôtel à louer », een fijne comedie met Gaston Modot. ,

Daarop werd zij geëngageerd door den Belgischen regisseur Armand du Plessy om de beruchte « La Garçonne » te vertolken. Velen hebben ongelijk gehad, bij het vertoonen van deze film, aan deze vedette slechte dingen toe te kennen.

Hetzelfde jaar nam de Baroncelli haar aan om een der bijzonderste rollen te spelen in « Nene », de roman van G. Péro-chaud. Haar medespelers waren Sandra Milowanoff, Van Daele en G. Modot.

Vervolgens weer teekende zij kontrakt van langen duur met de G. P. C. (Grandes Productions Cinématographiques) en het was alsdan dat men haar zag in een serie films onder bestuur van Gaston Roudès, zooals « La Guitare et Ie Jazzband », « Pulcinella », « Les Rantzau », « L’Ombre du Bonheur », « L’Eveil » en « Feliana l’Espionne ». En nu komt men haar laatste film « La Douleur » te draaien en welke bij de eerste voorstelling een buitengewoon succes behaalde. Op bet oogenblik, zooals wij zegden, draait zij « La Maternelle » met Gaston Roudès als regisseur; haar partenaire is Lucien Dalsace.

Zooals men zien kan, al is France Dhélia nog jong, zij reeds een gevulde loopbaan achter den rug heeft. Wij vroegen haar nu eenige andere bijzonderheden:

« En nu, mejuffer, wat denkt u over de Fransche film? En wat is uw lieve-lingsrol? En wat is uw persoonlijke smaak daaromtrent? »

De lieve actrice gaf ons daarop eenige aanduidingen welke onze lezers wel zullen interesseeren. Wij kunnen zeggen dat zij een zeer ontwikkeld meisje is en welke in alle kunsten veel belang stelt. Zij beeft natuurlijk hier en daar een voorliefde. en dit voor wat de literatuur betreft. houdt zij het meest van Charles Baudelaire en Anatole France. In de muziek en de schilderkunst heeft zij geen voorliefde voor het modernisme.

Sportief? En waarom niet? Elke cine-maspeler moet van sport houden. En bij baar gaat de auto voor.

France Dhélia houdt van rozen en ook

van dezes kleuren Haar parfum? De

Chypre de Coty...

Haar geliefkoosde rol is in « L’Eveil ». Zij houdt er aan omdat deze juist zoo moeilijk was.

Wat de toekomst van de Fransche film aangaat, daarin heeft zij alle vertrouwen, maar, zooals allen weten, begrijpt zij ook dat de grootste hinderpaal het kapitaal is om deze tot zijn hoogtepunt te krijgen.

Veel meer zou zij ons nog gezegd hebben, hadde Gaston Roudès niet geroepen: «Mejuffer Dhélia, men gaat draaien!»

De vedette verliet ons... Wij zagen haar werken, en wij moeten bekennen, dat France Dhélia een veelzijdig talent bezit. Zij is een groote artiste en op het oogenblik een der populairste artisten van het Fransche scherm.

ROBERT

00

Het Broadway van het onde New-York was vóór een 20tal jaren Beroemd voor vier zaken:

1 ) Voor de naakte beenen van Frankie Bailey.

2) Voor den schoonen rug van Kitty Gordon.

3) Voor de « sprekende » oogen van Anna Field.

4) Voor den bekenden glimlach van Cissy Fitzgerald.

De vinnige Cissy behaalde haar groot-sten triomf met « The Gaiety Girl » in 1896, wanneer Charles Frohman haar van Engeland naar New-York bracht.

Dat is 28 jaar geleden. Het Daly’s Theater 'bestond niet meer, maar zijn tradities bleven behouden en de toeschouwers van dien tijd zullen steeds den glimlach en de guitige oogen van Cissy Fitzgerald bij gebleven zijn, in haar creatie van « I Just Indulge a Little Bit, But Never Go Too Far » (,1k sta wel een beetje toe. ms-.-r ga nooit te ver)...

Zooals aan het Amerikaansch tooneel, was zij ook zeer populair te Londen, Glas gow, Cork en Dublijn.

In 1897 verwekte zij sensatie met de « The FIoop Skirt Dance » (De Hoepelrok

Dans) tan het bekende oude Koster and Biai s Music Hall, 34th Street, New-York.

Daarna ging zij terug naar. Londen en speelde er een wijl in producties, zooals « In Town » (In de stad), « The Broken Melody (De gebroken Melodie) en « La Mascotte », om daarna weer naar Amerika te keeren.

Voor jaren dan was Cissy den afgod van het New-'V orker tooneel en menigvuldig waren de nieuwigheden welke zij aldaar invoerde. In '96, wanneer de vrouwen nog allen het corset droegen en velen er zóó ingeriemd waren, dat de lenden soms met de handen konden overspannen worden, dan bracht Cissy Fitzgerald een hoed in de mode .welke haar naam kreeg; een hoed, versierd met struisvogelplui-men en welke bekoorlijk op haar hoofd stond. Men ziet op de bovenste afbeelding dezen hoed langs alle zijden. Ieder moest toen zulk een hoed hebben; wel een bewijs barer populariteit.

Heden is dien hoed verdwenen; verdwenen zijn ook de onmodisdhe kleede-ren, verdwenen ook de dunne lenden, ihaar ook de glorie van Daisy’s en Koster en Bial’s.

Doch, de glimlach, de schalksche oogen, Cissy Fitzgerald’s levendigheid en charme

blijven bestaan. Cissy in de film nu, is dezelfde als op het tooneel, een generatie geleden.

Een feit is, dat zij een der eerste vrouwen wa welke op het scherm verscheen. Cissy deed haar eerste verschijning in het stille drama en heeft sindsdien haar tijd verdeeld tusschen het tooneel en tusschen de cinëma. Zij speelde in de oude Biograph producties en heden is zij een der beste karakter-cinemaspeelsters.

Tot haar meest gelukte films behooren « Suicide Blonde » (een scenario van Richard Walton Tully, naar het Rex Beach’s;< Flowing Gold » (Het vervloekte Goud) en «,L:lies of te Field » (Veldlelies), waarin zij de rol vertolkte van « Florette ».

Al heeft Cissy triomfantelijker dagen gekend, toch verklaart zij dat haar gelukkigste nu zijn in de cinemawereld.

De populaire actrice is natuurlijk ouder geworden, maar haar glimlach en haar oogen zijn dit niet. En dat is, volgens Os-sy Fitzgerald, het geheim van haar « jeugd »...

De fotho onder links stelt haar voor in de First National film: « Lilies of the Field », en in het ovaal, wanneer zij de lievelinge was van het vroegere New-York. P- D' G-

FILM REVUE

FILM-REVUE

Cinemabrievenbtts

BONA. — *1 ) Het best doet u dan de laatste bon per expresse op te zenden; hiervoor u te wenden tot het nabij gelegen telegraafbureel.

2) Gelieve ons te verontschuldigen; is een nalatigheid der drukkerij; vriendelijk verzoek ons dus die lijst nog eens op te zenden.

FLEURS DE CHAMPS. — Les possibilités sont si minimes, que nous n’oserions pas vous engager à faire des démarches dans cette direction. (De mogelijkheden zijn zoo klein, dat we het u niet zouden durven aanraden in die richting stappen aan te wenden).

CREDIT. — I) Harry Carey, adres: c/o Universal Studios. Universal City (Cal.) U. S. A.

2) Hobart Bosworth, adres r Beverley Hills Hotel, Beverley Hills (Cal.) U. S. A.

3) Die lijst heeft een tijdlang ter uwer beschikking op ons kantoor gelegen. Bovenvermelde ar-tislen zenden gratis hun photo.

LEKKERBEK. — 1) Reginald Denny, adres: c/o Universal Studios, Universal City (Cal.) U.

2) Herbert Rawlinson, adres: 1733, Highland Avenue, Hollywood (Cal.) U. S. A.

N. B. — Beiden in de Fransche of Engelsche taal te schrijven; zenden gratis hun photo.

PALL1ETERKEN. — 1) De hoofdvertolkers van • L* Ecole des Cocottes » waren Constance Talmadge en Jack Mullhall.

2) « De Niebelungen » werden hier te Antwerpen over een vijftal weken vertoond.

3) Paul Richter is rond de 30 jaar oud en voor het oogenblik ongehuwd.

RUITEN AAS. — De hoofdvertolkster van Ruiten Aas was Marie Walcamp.

MARC-WOODLAND. — Ruth Dwyer, adres: c/o Suite 523 Taft Building. Hollywood (Cal.) U. S. A.

ALTIJD EVEN ZWAK. —1) In dit geval verheeren o. a. Eddie Polo, Sydney en Charlie Chaplin, Estelle Taylor, Marion Davies.

2) Het gewone sportregiem.

3) Zoodra we over het noodige drukmateriaal beschikken, voldoen we wis en zeker aan uwen wensch.

N. B. — Wanneer komt het cirkus naar Antwerpen?

JOCKEY. — Daar deze drie artisten op omreis zijn met een tooneelgezelschap, doet u best ze te schrijven aan het volgend adres: c/o Suite 523, Taft Building, Hollywood, (Cal.) U. S. A.

Al. CONNIE. — 1) June Mathis, adres: c/o

Suite 523, Taft Building, Hollywood (Cal.) U.S.A.

2) Kortelings wijden we een artikel aan de wijze waarop een'scenario wordt geschreven.

3) Een scenariste is een scenarioschrijfster.

W. WOUTERS 4e R. G. HUI B. G. 7. 1)

*t Spijt ons, ondanks uwe opgave, de gevraagde inlichtingen niet te kunnen bezorgen.

2) France Dhélia, adres: 97, rue Jean Jaurès, Levallois-Perret (France).

ALI-BEN-DARAK. — 1) Irène Rich, adres: c/o Suite 523, Taft Building, Hollywood (Cal.) U. S. A.

2) Richard Dix, adres: Paramount Studios, 6284 Selma Avenue, Hollywood (Cal.) U. S. A.

3) George Walsh, adres: 1334, Harper Avenue, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

N. B. — Zenden gratis hun photo.

EVA. — 1) Pauline Garon kan in de Fransche en Engelsche taal geschreven >vorden, adres: 7139 Hollywood Boulvard, Hollywood (Cal.) U. S. A.

2) De Amerikaansche titel van « La Lumière qui s’éteint» was «The Light that failed»; Jacqueline Logan, adres: c/o Paramount Studios, 6284 Selma Avenue, Hollywood (Cal.) U. S. A.

3) Dit rolletje werd inderdaad vertolkt door Pat Moore.

4) (Bij uitzondering) zijn nichten, maar wonen onder één dak.

N. B. — Onze gelukwenschen en dank voor de prachtopgave der photolijst.

ROSIT A . — 1) Aimé Simon-Girard, adres: 167, Boulevard Haussmann, Paris.

2) Claude Mérelle, adres: 44, Boulevard de la Gare, Chelles (Seine-Meurthe) France.

3) Mlle Héribel, adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

LUCIENNE. — I) Harrison Ford, adres: Lambs Club, 130 West, 44 th. street. New-York-City, U. S. A.

2) Monte Blue, adres: c/o Suite 523, Taft Building, Hollywood (Cal.) U. S. A.

3) Rod la Roque, adres: c/o Paramount Studios 6284, Selma Avenue, Hollywood (Cal.) U.S.A.

ANG. EYKENS. — 1) Betty Brnson, adres: c/o Paramount Studios, 6284, Selma Avenue, Hollywood (Cal.) U. S. A.

2) Zie antwoord aan « Fleur des Champs ».

3) Geneviève Félix heeft blonde haren en blauwe oogen.

AIGRETTE. -— 1) «De Witte Zuster» werd gedraaid door de Inspirations Pictures en uitgegeven door de Metro.

2) Een Belgische filmnijverheid, de fabrikatie van onbeprente film, door de Gevaert-fabriefken, te Oude God, uitgezonderd, bestaat er eigenlijk niet.

3) Betty Bronson is de ware naam dezer artiste.

DIAVOLO. — }) De reeks is tot nu toe nog

onbeperkt, daar Richard Talmadge nog steeds aan ’t draaien is.

2) U kunt Richard Talmadge zelf schrijven en hij zal u gratis zijn photo zenden.

GORO. — De overgroote meerderheid der Ame-( rikaansche filmart'sten zenden hun photo gratis; hun Fransche kollega’s vergen doorgaans 2 fr.

SEDECIAS. — 1) De Indianen uit «De Karavaan naar het Westen » waren echte, onvervalschte Roodhuiden; hoegenaamd geen .surrogaat noch ersatz.

2) Dergelijke onderneming is slechts bluff; iets ernstig zal er nooit van voorts komen.

MILTA. — 1) Jean Angelo verheugt zich op het oogenblik nog steeds in een blakende gezondheid, net zooals u (zoo hopen we ten minste) en uw nederige dienaar.

2) Carlyle Blackwell, adres: Lambs Club, 130 West. 44 th. street, New-York-City (U. S. A.) '(excuus, hoor!)

3) Wel, zondig dan maar eens en spreek eens

SMARAGD. — Alla Nazimova is de ware naam der art’ste; geboren op 22 Mei 1879.

2) Gish is de ware familienaam der gezusters Lilian en Dorothy; Lilian is geboren te Springfield in den staat Ohio (U. S. A.)

3) Colleen Moore is in 199 te Port Huron (Michigan) geboren.

VERGEET-MIJ-NIETJE. — 1) Lon Chaney is gehuwd; geboren op 1 April 1883, te Colorado Springs (Colorado U. S. A.), adres: 1575, Edge-mont at Hollywood (Cal.) U. S. A.

FILM-REVUE

2) Gunnar Tolnaes, is geboren op 17 December 1881; adres: Carlo Bongs Bej 6, Kopenhagen.

3) Die artiste is Karina Bell, adres: c/o Nordisk Film, 45 Vimmelkaft, Kopenhagen.

GERMINAL. — 1) De hoofdrol in « Baruch » werd vertolkt door Ernst Deutch;

2) Mary’s huwelijk met Owen Moore was, en met .Douglas Fairbanks is kinderloos; of zij gaan scheiden? dit zou voor hen nu niet erg commercieel zijn.

3) Te Antwerpen bestaat er geen studio, alleen reuzengezwendel...

PIMPSTON DARRY. — 1) De hoofdrollen in

« La Lumière qui s’éteint » werden vertolkt door Jacqueline Logan en Percy Marmont.

2) Jacqueline Logan, zie adres antwoord 2) aan Eva.

DE BE. —T— 1) Priscilla Dean. adres: c/o suitè 523, Taft Building, Hollywood (Cal.), U. S. A.;

2) Almirante Manzini, adres: Lala Film, Vicoli Parioli, Villino, Rome (Italië):

3) Gloria Swanson, adres: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

CHU-CHIN-CHOW. —!} Rudolph Valentino draait nu de laatste tooneelen van « The Cobra » voor Paramount: « De Roode Hacienda » komt zeer kortelings aan de markt;

2) Milton Sills is werkelijk c-énig in Sakf-el-Bahr.

3) Van dit vertelsel is veel verzonnen: Charles de Rochefort was reeds een beroemde filmacteur %'oor zijn vertrek naar Amerika; geboren in 1887; gehuwd.

N. B. — Voor onzen prijskamp wenschen we U het beste.

LICO — 1) Henny Porten, adres: 76, Park-strasse, Berlin-Dahlem.

2) Jack Holt, adres: Lasky Studio, 6284, Ser-ma Avenue, Hollywood (Cal.), U. S. A.

3) Richard Talmadge, adres: Grand Asher,

1438, Gower street, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

N. B. —- « Mea culpa, confiteor tibi... », die «wij» is nochtans maar één en hetzelfde schepsel en die uitdrukking wordt gebezigd om hen, die iets kwalijks zouden opnemen, er te doen van af • schrikken met ze in den waan te brengen dat we met meerderen zijn, en den ongelukkige alzoo een rammeling te besparen... Maar vertel het niet voort, hoor!

DIAVOLO-DANA. — Van welke maatschappij was die film?

MARIA. — 1) Priscilla Dean, zie adres antwoord 1 aan de Bé;

2) Mary Philbin, adres: 1729 3/4, Wilcox Avenue, Hollywood (Cal.), U. S. A.

3) Hobart-Bosworth, zie adres antwoord 2 aan Crédit.

J. S. — 1) Pauline Starke, adres: c/o Suite 523, Taft Building, Hollywood (Cal.), U. S. A.;

2) Mary Thurman, adres: 133, Edgeliff Drive, Los Angeles (Cal.), U. S. A.;

3) Soava Gallone, 15 via Dei Villini, Rome.

TUBANTIA.1) We treden uw gedacht ten

volle bij, maar we dienen eerst over die clichés te kunnen beschikken; in ieder geval verliezen we de zaak niet uit het oog;

2) Maurice Costello draait nog slechts bij hooge uitzondering; adres: c/o suite 523, Taft Building, Hollywood (Cal.), U. S. A.; met genoegen zouden we van dit stuk wel kenn’s willen nemen;

3) Louise Glaum draah nog steeds, best doet U haar uw schrijven nog eens te herinneren.

ALICE PAVOR. — 1) U slaat den bal met die

Swanson-Negri-geschiederiis niet ver mis en we

vermoeden sterk dat er over Pola, na een paar maanden verblijf te Parijs (als het zóó lang duurt) ook wel een sensatiebericht in de wereld zal worden gezonden;

2) We kennen persoonlijk hunne kracht, maar ’t is Mane, Thekel, Phares, hoor!

3) Als U nou eens wil kijken wat we als « N. B. » aan « Lico » in deze Brievenbus hebben neergetikt? De aanteekening is gemaakt met inktpotlood, dus voor uitwisschen geen vrees, en boos? maar weet U dan nog niet dat we gekneed zijn uit extra tarwebloem met melk en honig?

V. DE SAMOTHRACE. — Is een Duitsche film waarvan de rolverdeeling niet werd gegeven.

JEUGD. — 1) Lila Lee, adres: c/o Paramount Studios, 6284, Selma Avenue, Hollywood (Cal.), * U. S. A.;

2) Zendt grat s haar photo.

KOPPEKE. — 1 ) We gelooven het niet;

2) Alla Nazimova, adres: 6124, Carlos Avenue, Los Angeles (Cal.), U. S. A.;

3) Jean Angelo zendt zijn photo tegen vergoeding van fr. 2,—; adres: 11, Boulevard Montparnasse, Paris.

BEWONDERAAR STILLE KUNST. — Bijdrage voor V. T. spijtig genoeg niet geschikt; waren zelf in de gelegenheid die menschen aan ’t werk te zien en vakkundig gesproken, ’t trok op niets!

NEMO.

N. B. — Vragen ons toegekomen na Zondag worden in het volgend nummer beantwoord.

Cinemanieuwsies

WIJ VERNEMEN dat Rin-tin-tin’s jongste zoon met hem zal te zien zijn in zijn. laatste film « Tracked in the Snow Country ». Rin-tin-tin junior speelt in het eerste en tweede deel voor zijn vader. Lee Duncan, de eigenaar der twee honden, zegt, dat de jongen zoo knap zal worden als zijn doorluchtigen vader.

GLADYS WALTON, nauwelijks 21 jaar oud, heeft reeds 38 films op haar actief, de meeste Universal-banden. Zij trok zich een wéinig uit de filmwereld terug bij haar huwelijk, een tijd geleden, doch, zij hernam spoedig dit baantje en zoo zal men kortelings van haar op de markt zien: « The Sky Raider ».

HOBART BOSWORTH, welke laatst ernstig ziek werd, is nu aan de beterhand en kan zijn arbeid hernemen voor « Chickie »., een productie voor First National.

TWEE ANDERE ZIEKEN staan op de lijst en dit met een begin van Spaansche griep; het zijn Dagmar Godowsky en Bebe Daniels. Deze laatste was juist aan het werk voor «The Manicure Girl».

HET IS NIET DOOR IEDEREEN GEWETEN

dat de kameraad van Douglas Fairbanks in « De Dief van Bagdad », Snits Edwards, meer dan 60 jaar oud is. Hij werd in Hongarië geboren en als jockey opgevoed, doch, door een ongelukkige val is hij nooit in staat geweest te rijden. Vele jaren heeft hij zijn brood verdiend als een clown en het is sinds acht jaren dat hij medewerkt aan het stille tooneel. De volgende film waarin hij zal te zién zijn is « The Phantom of the Opera ».

ALMA RUBENS heeft te Hollywood een prachtig huis gekocht, doordat zij aldaar lang verblijven zal, gezien haar kontrakt van längen duur met de Fox-Film.

FILM-REVUE

DE LAATSTE RIT

(LA DERNIÈRE CHEVAUCHÉE) met WILLIAM S. HART in de hoofdrol

Scenario van WILLIAM S. HART, naar de novelle van J. W. HAWKS tooneelschikking van CLIFFORT SMITH

Na een der schitterendste helden van den Burgeroorlog van 1861 te 1865 te zijn geweest, werd Bill Hickok gelast een verhindingspost te Cedar Creek te stichten.

Alleen in deze groote woestijn niets hebbende dan zijn paarden en zijn wapens, had Bill dikwijls met een bende plunderaars te doen, waarop niemand de hand durfde leggen. Dank zij zijn dapperheid, haalde Bill stilaan de bovenhand op Mac Orly en zijn bende.

Zijn taak geëindigd, gaf Bill zijn ontslag om de sheriff van Doge te gaan bijstaan in zijn moeilijke taak.

Santa Fé, aan het eindpunt van den ijzerenweg, was in een korten tijd een zeer bezochte en voorname stad geworden. Men zag er verscheidene groote handelaren uit het Westen en zelfs reizigers, welke er kwamen om de zachtheid van

het klimaat. Ongelukkig moesten de handhavers der wet gedurig onderdoen voor eenige gelukzoekers, aan wier hoofd Han Reuner stond.

Dit alles veranderde bij de aankomst van Bill; in overeenstemming met den sheriff verzamelde hij eenige mannen en

doortrok hiermede de stad. Spoedig nam nu het meesterschap van Han Reuner een einde.

Door zijn moed verwierf Bill spoedig de achting van het volk, maar hij ook voelde zich overwonnen op het terrein der liefde. En hij, die zoovele overwinningen gedaan had, was verplicht een laatste rit te ondernemen om aan de klauwen van een noodlottige vrouw te ontsnappen, en zich te verbinden met het arme weesje, beminnelijk en getrouw, welke hem steeds in zijn slechte dagen gezelschap hield.

Hei is een

FILM-REVUE

Photohoekje

Dé Lezeressen en Lezers welke een photo van een filmartist ( e ) ontvingen, gelieven ons mede te deelen*:

1° na hoeveel tijd zij die ontvingen; 2° gratis of niet;

3° het formaat der photo.

Deze inlichtingen worden onder deze rubriek ingelascht en zijn alzoo van groot nut voor eenieder die insgelijks aan die artist (e) zouden geschreven hebben.

PIMPSTON DARRY ontving twee photos van Geneviève Felix, formaat 18x24, mits 5 fr., na 12 dagen.

LEKKERBEK ontving gratis de photo van Betty Balfour, postkaart, na 6 maanden en 15 dagen.

Lois Wilson, form. 13x18, na 1 maand 23 dagen; Jackie Coogan, 13x18, na 3 maanden en 14 dagen; Charlie Chaplin, na 1 maand en 19 dagen.

MARIA ontving gratis de photos van Conway Tearle, na 2 maanden en 1 dag; Jack Mulhal, na

1 maand en 25 dagen; Bebe Daniels na 1 maand en 14 dagen; Richard Talmadge, na 3 maand en 21 dagen; Douglas Fairbanks, na 1 maand en 7 dagen. Gloria Swanson na 4 maanden en 21 d.

CREDIT ontving gratis de photo van Lofs Wilson, 12*5x18, na 50 dagen.

DE PE ontving gratis de photo van: B. Goetzke,

2 postk.. na 5 dagen; B. Balfour, 1 postk., na 100 dagen; H. Baudin, 18x22.5, na 35 dagen; E. Deutsch, postk., na 7 dagen.

EVA ontving gratis de photo’s van Leatrice

jy (3 verschillende) 18x13, na 102 dagen met een vriendelijken brief; Nita Naldi (2) 17x22, na 110 dagen; Geneviève Félix, 18x24, na 8 maanden; Bebe Daniels, 18x13, na 139 dagen; Mary Pickford, 17x22, na 124 dagen; Colleen Moore, 18x24, na 40 dagen, met vriendelijken brief; Jackie Coogan, 18x13, na 98 dagen; 3e photo Agnes Ayres 18x13, na 45 dagen; 2e photo Theodore Roberts, 15x20, na 42 dagen; 2e photo Richard Dix, 18x13, na 60 dagen; Mary Philbin, 18x13, na 49 dagen; 2e photo John Gilbert, 18x13, na 44 dagen; Jacques Catelain 18x24, na 90 dagen.

TUBANTIA ontving gratis de photo van:

Betty Compson, 12x17, na 43 dagen; Mary Pick-ford, 10x21, na 33 dagen; Mary Philbin, 12x18, na 34 dagen; Milton Sills, 12x18, na 46 dagen; Viola Dana 11x16, na 51 dagen; William S. Hart, 16x21 na 36 dagen; Nita Naldi, 16x21, na 80 dagen; Rudolph Valentino, 16x22, na 35 dagen, met briefje; Douglas Fairbanks, 16x21, na 30 dagen; Pola Negri, 19x24, na 36 dagen; Colleen Moore, 16x21, na 38 dagen met een zeer lief schrijven.

N. B. — In haar schrijven betreurt Colleen Moore het ten zeerste, niet aan elk harer bewonderaars een persoonlijk schrijven te kunnen zenden.

KOPPEKE ontving gratis de volgende photos: Mario Ausónia (2) 14x9 en 15.5x12.5; Bert Lytell 16x12; Lilian Gish, 17.5x12.5; Frank Mayo 17.5x 13; Edna Purviance, 18x12.5 Nita Naldi, 21.5x 16 5.

BETTY BLYTHE

Kan men zich de schoone Betty Blythe voorstellen, met een streng grijskleurig kleedje in een klooster? Dit was zoo, in een klooster, wanneer zij 10 jaar oud was.

Het kleine meisje had toen een prachtige stem, en zekeren dag zegde een zuster haar dat zij in de kerk mede mocht zingen in het koor. En zij zong met al de vreugde en hoop welke in haar was.

Twee jaar later keerde zij huiswaarts en gebeurde het dat een professor van het Boston Conservatorium haar hoorde zingen, welke haar aanbood haar stem te oefenen.

Wanneer zij zestien jaar was ging Betty naar Parijs en studeerde daar twee jaar aan de muziekschool. Muziek, talen, dans, litteratuur, dit alles bestudeerde zij.

Wanneer zij terug naar Amerika trok, vond zij daar haar moeder in een neteligen toestand, gezien tegenslag in geldaangelegenheden. Betty bedacht dat het alzoo haar plicht was zelf geld te verdienen; zij liep de schouwburgen af en zij verkreeg een plaats als koormeds.e in een theaterstuk waarin zij moest gekleed zijn enkel in zwemkos-tuum. Dit was een slag voor het jonge meisje, daar zij van beter werk droomde. Doch, nu zegt Betty Blythe dat zij toen waardevolle ondervindingen heeft opgedaan.

Zij ging een tijdje aan net tooneel voort, verkreeg beter en beter werk en ging alzoo over naar de filmwereld. Een Vitagraph regisseur engageerde haar en na haar eerste proef werd haar de hoofdrol toevertrouwd.

Betty Blythe ging naar Engeland om « Chu-Chin-Chow » te vertolken; een tweede maal ging zij naar hetzelfde land voor een andere film «Southern Love» (De Val van den Afgod).

Wij zien haar nu in « In Hollywood with Potash and Perlmutter », waarvan bovenstaande afbeelding, met aan haar zijde, in de titelrollen, Alexander Carr en George Sidney. Het is een Samuel Goldwyn produktie voor First National filmen. P. D. G.

FILM-REVUE

mm CINEROMAN

(Le Fléau de F Humanité — Human Wreckage)

Naar het scenario van Ç. Gardner Sullivan Tooneelschikking van John Griffith Wray.

Speciaal verwerkt voor het witte doek met medewerking van Dorothy Davenport, de weduwe van den betreurden Wallace Reid.

Film der Grandes Productions Cinématographiques van Brussel .

Vlaamsche bewerking van Ed. NEORG.

ROL VERDEEL ING:

Ethel Mac Farland

Alan Mac Farland

Mary Finnegan

Jimmy Brown

Mme Brown

Dr. Hillman

Mme Finnegan

Steve Stone

Dr. Blake

Harris

Dunn

Ginger Smith

Mme Wallace Reid James Kirkwood Bessie Love George Hackatorne Claire Me Dowell Robert Me Kim Victory Bateman Harry Northrup Eric Mayne Otto Hoffman Philip Sleeman Lutile Ricksen

(2e Vervolg en Slot)

Intusschentijd was Ethel, zijn vrouw, er in gelukt Mary Finnegan een infirmière te bezorgen, maar, helaas, het was te laat... Het duurde reeds te lang dat Mary zich gansch overgegven had aan de morphine; zij bezweek, niettegenstaande alle zorgen, in de armen van Mme Mac Farland... Doch, haar kind was gered... het werd in een gesticht opgenomen waar weldra alle spoor van het vergift verdwenen was.

De manie van de verdoovingsmiddelen had een . slachtoffer te meer gemaakt.

Des anderendaags hield de politie, op een naam-looze aanklacht, den-eerloozen Harris aan, welke sedert lange maanden zijn stieltje uitoefende met deze vergiftige middelen aan den man te brengen. Harris, welke tot de bende van Steve Stone behoorde, . beschuldigde op zijn beurt zijn chef. De politie kwam aldus bij deze een onderzoek doen. Hij protesteerde voor zijn onschuld en koos om zich te verdedigen meester Mac Farland, op wie hij nu chantage pleegde.

« Hebt ge niet reeds ten voordeele van Jimmy Brown gepleit? »

« Zeker, maar deze was een onschuldig slachtoffer uwer bende! »

« Vergeet gij soms dat wij geen beter klient hebben dan u, meester Mac Farland? »

De advokaat verbleekte. Hij droeg op zijn gelaat de sporen van het regelmatig gebruik van morphine, dewelke langzaam maar zeker naar den afgrond leidde. Sedert . eenige maanden was hij een ander man geworden: de eerbiedwaardige advokaat, welke eenieder groette, was nog een wrak. Steve Stone wist welken invloed hij op den ongelukkige had.

« Zoodus, gij aarzelt mij te verdedigen? » vroeg hij.

« Maar gansch New-York kent den oorsprong uwer inkomsten! »

« Vreest gij niet, dat ik den dag van mijn proces de namen mijner klanten opnoem?

« Vergeet niet dat ik in mijn handen het lot der uwen houd, u en uw vrouw, zonder te rekenen uw gansche familie, welke voor de gansche wereld zullen geschandvlekt zijn. Denk daaraan en wees redelijk... Gij zult u langs den anderen kant niet beklagen mij uit deze netelige zaak, ik beken het, getrokken te hebben. »

Meester Mac Farland gaf aan de bedreiging toe...

Op het tribunaal had hij niet de minste moeite om te zegevieren. Nooit, scheen het, had hij schitterender geweest. En Steve Stone werd door de jury niet schuldig bevonden... En hij ging voort met zijn redder van morphine te voorzien... En Mac Farland zonk dieper en dieper in den poel der redeloosheid.

Eenige dagen, na de vrijspraak van Steve Stone, had Harris in de gevangenis een aanval van zinneloosheid. Met een kleine vijl, welke hij in zijn schoenen verborgen had, vijlde hij de ijzeren staven van zijn cel door. Een oogenblik van onoplettendheid zijner bewakers begunstigde zijr vlucht: met één sprong was hij op den weg. Oi den hoek der straat stond een medeplichtige, wel-' ke hem een geladen revolver overhandigde. Harris had geen enkelen dag opgehouden het doodelijke witte poeder te nemen. In zijn cel werd de behoefte nog grooter en hij verdubbelde de dosis, waardoor op een oogenblik zijn krachten aan het ongelooflijke grensden. Doch, de politie had zijn vlucht opgemerkt en achtervolgde hem, waaraan twee burgers hun hulp verleenden. Op het punt zijnde gevat te worden vuurde hij op zijn achtervolgers; deze beantwoordden de schoten, het werd een vreeselijk gevecht. De politieman, evenals de twee burgers, zonken ten gronde, doodelijk getroffen door een zinnélooze welke zelf, eenige oogenblikken later, den laatsten adem uitblies.

In zijn villa, in de omstreken van New-York. doorleefde op het oogenblik Mr. Alan Mac Farland, aan de zijde zijner wanhopige vrouw, de vreeselijkste uren; het kwaad zette onvermijdelijk zijn weg verder. Niets, naar het scheen, kon er nog gedaan worden om den ongelukkige aan zijn tragische pasSie te onttrekken, dewelke van hem een gehoorzame slaaf gemaakt had.

Zijn aangezicht droeg de sporen van een onnoemelijk lijden; alle werk was onmogelijk voor den man, welke eens de glorie was van de New-Yorksche balie.

De twee echtgenooten hoorden dien morgend de kreten der dagbladverkoopers, een doodge-

FILM-REVUE

woon iets, doch nu spitsten zij de ooren en hoorden roepen:

« Leest de misdaad van een cocaïnomane! Onuitgegeven bijzonderheden in de laatste uitgaaf! Drie menschen door een gek vermoord! »

Het was het verhaal van de misdaden begaan door Harris en welke nu bekend gemaakt werden. Alan beefde, hij verbleekte en zijn vrouw, welke hem steeds gade sloeg, maakte zich bezorgd en vroeg wat hem scheelde.

« Niets, niets, maar die kreten!... »

« Maar waarom zijt ge dan zoo ongerust? »

En Alan nu, viel aan de voeten zijner vrouw en vertelde haar alles, zijn hartstochtelijk verlangen voor de morphine, waaraan hij verslaafd was. Gansch zijn verhaal werd door snikken onderbroken; geen enkele bijzonderheid werd voor Ethel verzwegen, doch zij had den vooruitgang van den geesel gevolgd en wist dat het, nu het uur was om handelend op te treden. De bekentenis van Alan gaf haar de overtuiging dat hij tegen de vreeselijke kwaal wilde strijden.

« Wij zullen deze vervloekte stad verlaten, nietwaar Alan? » zegde zij troostend, « de bekoringen zijn hier te groot. Wij zullen ver weg gaan, ergens op den buiten gaan wonen, want uw zenuwen hebben rust noodig, en deze vooral moeten hersteld worden. Dit verdoovingsmiddel zal dan op u geen effekt meer maken en zult gij eens zoo goed tot de gezondheid weerkeeren. »

« lk neem dit ten volle aan, lieveling » antwoordde hij vol hoop. Indien gij wist hoe ik kalmte en rust verlang... ja, laten wij ons verwijderen.

De volgenden dag reeds kwamen Ethel en Alan in een lief huisje, aan de zee gelegen, aan. Zij hadden de zeelucht verkozen om zekerder tot hun doel te geraken.

De liefde van Ethel voor haar echtgenoot was grenzeloos: zij omringde hem met zooveel zorgen, zooals alleen een moeder voor haar kind kan doen. Doch, Alan, zoo plots van de morphine verstoken, kreeg hevige krisissen, die zoo pijnlijk waren, dat Ethel zelf soms op het punt was om hem een dosis in te spuiten.

Op een avond kreet de ongelukkige:

« Geef mij toch een weinig morphine. Een weinig maar, en ik zweer u dat- het de laatste maal zal zijn! »

« Maar Alan, ge weet toch wel dat ik er geen bezit » antwoordde zij verdrietig.

« Ik wordt gefolterd... Het leven is mij ondragelijk zonder dit middel... ïk smeek u, help mij! » En Ethel wiegde het groote kind, doch het riep steeds:

« Ik wil morphine hebben! »

Er was een engelengeduld en een bijzondere wilskracht noodig om aan die bede te weerstaan. Ethel vond dit alles in de liefde voor haar man; zij sloot hem dagen en dagen op, opdat hij niet zou kunnen ontsnappen. Doch, zij had zonder de slimheid gerekend van de morphinomane, om zijn bewaakster te verschalken.

Zekeren dag kon Alan van de onoplettendheid zijner vrouw gebruik maken om buiten het huis te geraken; hij wendde zich naar het zeestrand. De wind blies over zijn aangezicht en zonder zien beklom hij de rotsen welke hem van de zee scheidden. Hij kwetste zich aan de steenen, maar voelde de pijn niet. Wel had de kranke sinds lang geen morphine meer genomen, maar dit juist was nu ook de oorzaak van een nieuwe krisis en was de man onder den indruk van een zekere verdooving.

Ethel merkte zijn verdwijning op; zij zocht en riep hem te vergeefs.

Plots gaf een rotstuk, onder het gewicht van Alan, toe en hij viel naar beneden. Die val zou

elkeen gedood hebben, maar hem niet; hij stond op en vervolgde zijn weg... maar hier overkwam hem een nieuwe krisis, doch ditmaal de zinsverbijstering... Hij wierp zich in het zand waar de golven weldra met hem kwamen spelen... Dit bekoelde hem maar deed hem in zwijm vallen.

Zoo vond Ethel hem; zij nam hem op en trok hem een eind het strand op. Zij trachtte hem terug tot het leven te doen komen... Na lange en vermoeibare pogingen opende hij de oogen —

Twee voorbijgangers droegen hem naar de woning en daar, met buitengewone inspanning, was hij weldra buiten gevaar.

Dit ongeval bracht bij Alan een geheele ommekeer teweeg. Hij was voor goed van zijn kwaal verlost, Ethel kon hem nu gerust alleen laten. Eiken dag bewees dat hij naar de zekere herstelling ging. Weldra kon de advokaat flinke wandelingen langs de zee" maken.

Op zekeren dag ontmoette hij Dunn, met wie hij vroeger in betrekking was. Deze was een der gevaarlijkste en meest aktieve agenten van Steve Stone. Lang had hij naar Mac Farland gezocht en nu eindelijk stond hij tegenover hem.

Het was een verlichting voor den advokaat om iemand in dit wilde, afgelegen oord te ontmoeten. Dunn won onmiddellijk dezes vertrouwen; hij droeg op zich morphine en overhandigde Mac Farland een klein gedeelte. Deze, zeer verheugd, vluchtte met zijn schat naar huis. Hoe gelukkig was hij. zich nogmaals te kunnen overgeven aan de zoete droomen van weleer.

Na een enkele inspuiting wierp hij zich pp een sofa, waar enkele stonden later zijn vrouw hem vond in verdoovenden toestand— Wat te doen?... Haar besluit stond vast... Zij wachtte tot hij zou ontwaken...

Wanneer hij terug tot zichzelve kwam, richte hij zich naar de kamer van zijn vrouw... Zij was verdiept in een geheimzinnig wejk... Wat!... Zij ook!

Alan ontdekte dat zijn vrouw een dosis morphine gereed maakte voor haar zelve... Hij ontrukte haar het vergift...

« Dit is uw werk! » kreet zij. « Uw voorbeeld ga ik nu volgen! Ik houd het niet langer uit er tegen te strijden! Ik ook wil langzaam uit het lijden verlost worden t »

Mac Farland liep in den strik door zijn vrouw gespannen. In zijn koortsachtige opgewondenheid liep hij naar het telegraafbureel en zond een telegram naar zijn dokter. Hij toonde een mirakleuze wilskracht en verzorgde de geliefde zieke, want Ethel hield zich zoo.

Beiden waren gered. Des anderendaags vertrokken zij naar New-York, waar Steve op zijn proo wachtte. Doch nauwelijks had deze den drempel overschreden of hij werd onmeedoogend weggejaagd.

« Op dit oogenblik ben ik genezen en uw pogingen om mij opnieuw te vergiftigen zijn vruchteloos! »

« Vreest ge dan mijn wraak niet? »

« Steve Stone, niet alleen vrees ik uw wraak niet, maar ik beveel u onmiddellijk de stad te verlaten of ik ga u bij de overheid aanklagen! »

Het hoofd der eerlooze bende vluchtte voor deze bedreiging. Buiten gekomen nam hij een taxi en het toéval wilde dat deze gevoerd werd door Jimmy Brown, welke hij niet herkende.

De jonge man had zich terug overgegeven aan de cocaïne en op het oogenblik dat Steve Stone hem riep was hij onder een koortsachtigen invloed, meer nog. die koorts sloeg over tot waan zin.

Hij stuurde zijn rijtuig met een duivelsche snelheid, waardoor Steve beangstigd werd. Hij sloeg de ruit aan stukken en wilde Jimmy doen stoppen. De politie achtervolgde de taxi..

Plots, niettegenstaande alle verwittigingen, overschreed Jimmy den barreel van een spoorweg en in minder dan geen tijd had een aankomenden trein, rijtuig, voerder en reiziger vermorzeld.

Twee slachtoffers te méér van het geestverdoo-vende middel.

HET ONGEVAL

In hun woning te New-York, leefden Alàn en EtHel gelukkig en hadden alle herinneringen van de vreeselijke dagen vergeten...

ED. NEORG

EINDE

Verwacht:

DE VERDWENEN WERELD

fantastische roman.

Cinemanieuuisies

D. W. GRIFFITH, Paramount s laatste belangrijke aanwinst, zal verschillende tooneelen voor zijn film « The Sorrows of Satan », in Engeland draaien. Het is zeer waarschijnlijk dat het schoone Devonshire zal uitgekozen worden.

ZOO ALS WIJ MELDDEN zal Universal haar eerste film, sinds acht jaren, te New-York maken. Deze draagt voor titel « Once a Pedlar »', met Glenn Hunter in de leidingsrol, bijgestaan door Edna Murphy en Gladys Walton.

TOM TERRIS draait op het oogenblik te New-York « My Buddy’s Wife ». Terriss is een En-gefschman en heeft reeds verscheidene Ameri-kaansche produkties op zijn aktief.

WILLIAM S. HART verlaat Paramount en gaat over naar de United Artists.

DE buitengewone ploeg honden, welke niet lang geleden het genezende serum naar de met buikloop aangetaste bevolking bracht, zal men kortelings op het doek krijgen, onder leiding van Sol en Irving Lesser. Door de dagbladen werd vernomen dat het plaatsje Nome, in Alaska, van de beschaafde wereld afgescheiden was door de overvloedige sneeuw welke er den laatsten tijd gevallen was; bij gebrek aan alles werd de bevolking getroffen met de vreeselijke ziekte. Een geleerde, Gunnar Kasson, offerde zich op en vertrok, per > slede getrokken door de beste honden, naar de y fes ongelukkige bevolking. Men moest honderden " mijlen afleggen eer men aan het doel was. Dank zij de moedige honden bereikte men Nome.

THE PHANTOM OF THE OPERA, Universal’s

ultra-special voor dit jaar, is voltooid en is op weg van de kust naar New-York.

LOWELL SHERMAN heeft kontrakt geteekend met Warner Bros.

MEN IS BEGONNEN aan Marion Davies’ laatste film « Polly Preferred », hetwelk verleden jaar te Londen, op het tooneel, een groot succes behaalde.

PERCY, de Pathé-film, met Charles Ray, zal binnenkort op de markt komen. Het scenario is getrokken uit a The Desert Fiddler ».

OOOOOOOouOOGOO <§> OOOOOOOOOOOOOC

BEBE DANIELS in haar jongste film « Dangerous Money » (Gevaarlijk Geld)