Programme de 27 mars à 2 avr. 1905



Livret de programme

Source: FelixArchief no. 1968#812

Ce texte a été généré automatiquement sur la base des pages numérisées, en utilisant la technologie ROC. En raison des polices de caractères historiques utilisées dans les livrets de programmes, les résultats ne sont pas sans fautes.

Consultez les images de ce livret de programme


VLAAMSCHE UIT­GAVE )

MARY MILES MIN­TER

Beheer en Refak­tie Korte Gas­thuiss­traat, Î6, Ant­wer­pen


FILM-REVUE

ALLA NAZ1­MOVA -

M AZI­MOVA iç een der film­ster­ren die wij hier in Bel­gië heb­ben kun­nen bewon­de­ren in eenige Ame­ri­kaansche ban­den. Haar schit­te­rende artis­tieke loop­baan weer­legt ten volle de bewe­ring dat een thea­traal ver­le­den scha­de­lijk is voor die­ge­nen welke hun talent willen beproe­ven aan de stille kunst.

Alla Nazi­mova werd op 4 Juin 1879 gebo­ren te Gri­mée in Yalta. Haar vader was apo­the­ker. Vanaf haar pril­ste jeugd gaf Alla blij­ken van een artis­tie­ken aan­leg. Ter­wijl zij met andere kin­de­ren speelde, bootste zij, zon­der kwade bedoe­lin­gen noch­tans, de eige­naar­dige manie­ren van de kliën­ten haar vaders na. Soms bekoorde zij haar kame­raadjes met haar mooie kin­der­lijke stem. Haar vader, een fei­len aan­bid­der der Rus­sische muziek, was getrof­fen door den müzi­fe­ka­len aan­leg zijuer doch­ter. Zijn eeni­gen droom was: Van zijn doch­ter een artiste te maken. Nazi­mova legde zich dan ook erns­tig toe op de muziek eh bes­peelde mees­ter­lijk de viool.

Daar het muzie­kon­der­richt te Yalta zeer beperkt was, bes­loot de vader de kleine Alla, zijn doch­tertje naar Genève ir Zwit­ser­land te zen­den, waar zij in eenige maan­den tijd haar onder­richt vol­maakte.

Op 5 Decem­ber 1 89 1 trad Alla Nazi­mova de eerste maal voor het publiek op, ter gele­gen­heid van een lief­da­di­gheid­sfeest. Haar eerste open­baar optre­den slaagde won­der­wel.

Dien zelf­den avond trad er ook een dra­ma­tische artist op. Zijn over­groot succes maakte op Alla zulk een indruk dat de _ jonge kuns­te­nares, niet­te­gens­taande het ver­zet van haar vader, bes­loot zich op de dra­ma­tische kunst toe te leg­gen. Van daar een gedu­rige strijd tus­schen va:der en doch­ter. Alla gaf den moed niet op. Zij trok zich in haar schuil­hoek terug waar zij rol­len opzegde, welke zij, in haar jonge ver­beel­ding reeds wilde ver­tol­ken. Wel­dra was vader dit gedu­rig gekib­bel moede, hij ver­zaakte aan zijn droom om van zijn doch­ter een vol­maakte kuns­te­nares te maken en stuurde ze naar een kost­school te Odessa om haar opvoe­ding te volein­den. De jonge kost­leer­linge stond wel­dra in de' gunst harer mees­ters, die haar in de school de schoonste gedich­ten lie­ten voor­dra­gen. Gedu­rende de ver­lof­da­gen deed zij eens een wan­de­ling tot bij Li-vadia, de gelief­koosde ver­bli­jf­plaats der kei­zer­lijke fami­lie van Rus­land. 1 oeval-lig ont­moette Alla daar een per­soon die haar van jong­saf kende.

« Hoe is het moge­lijk », vroeg die: man, « dat U niet vol­hardt hebt in de kunst »? — « Daar ik mij bepaald aan het too­neel wilde wij­den en vader het mij ver­bood, heb ik geen lust meer om mijn muzie­kale stu­dies voort te zet­ten », was Alia s ant­woord. — « Herin­nert gij u den tijd nog, toen gij mij nabootste?... Welnu, ver­lies geen moed, ik zal aan u den­ken. » En eenige weken later, ver­trok Alla Nazi­mova, toen 16 jaar oud, naar het kei­zer­lijk Conser­va­to­rium van Mos­cou, waar wij haar in 1894 terug- ( vin­den in de klas van Olga Danova, wiens lief­ste leer­linge zij was.

Alla Nazi­mova, werd aan het Conser­va­to­rium bekroond met den eers­ten prijs. Zij tee­kende een ver­bin­te­nis, tegen 100 roe­bels per maand, met een ron­drei­zend gezel­schap. Zoo trad zij in bijna al de: Rus­sische pro­vin­cies op met een aan- • zien­lijk reper­to­rium. .

Het is aan deze school dat Nazi­mova haar over­groot talent putte, welk van haar een dier artis­ten gemaakt heeft, die men niet genoeg kan bewon­de­ren, zoo­wel voor haar bere­de­neerd spel alvoor haar per­soon­lijke beval­li­gheid. De bes­tuur­der, ziende dat zijn jonge mede­werks­ter meer en meer in den smaak van het publiek viel, ver­be­terde wel­dra haar sala­ris, en Alla Nazi­mova won bij het einde van haar kon­trakt 1000 roe­bels per maand.

Zij werd ver­bon­den aan de kei­zer­lijke schouw­burg te Mos­cou en gedu­rende vijf jàren ver­wierf zij, in het fransch re-

“ OUVRAGES DE DAMES

OUV1ÏAGES DES­SI­NÉS

LAINES, SOIES, COTONS, COUVRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TE­RIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUM­PERS

MAI­SON EMMA

HAND­WER­KEN

3 WOL, ZIJDE, KATOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-[jj KLEE­DE­REN, STORES, KAN­TEN, HAND­BREI­GOED,

JUM­PERS

Anvers, Rue Von­del­straat, 15, Ant­wer­pen

P ALLE ELE­GANTE DAMEN KOO­PEN HUNNE

PEL­SEN

Pels­man­tels, Boas en Mara­bous

in het

Huis ANNA

. Dieps­traat, 140 1 ANT­WER­PEN „ —.... A

lllll­lil­ll' ’

•••'lllllllllllllllllll­jlllllllllllljj

J MEUBLES

Les plus grands Maga­sins en Bel­gique |

I 9 Longue rue des Claires 9 |

(près Meir) 1

I Grand choix de gar­ni­tures. 200 salles à man­ger, | I chambres à cou­cher, salons, cui­sines, veran­dah's, | I bureaux, lite­ries, chaises-longues, etc. etc. |

Mai­son Amé­ri­caine |

Meilleur mar­ché qu’ailleu’s I Ouvert tous les jours jus­qu’à 8 h. s. j Maga­sin fermé 1

Autos pour Céré­mo­nies, Mariages, Bap­têmes | et Fêtes

Garage J. & H. DEHU

Télé­phone 3107

42, Canal des Bri­seurs - ANVERS

VOYAGES A L’ÉTRAN­GER - EXCUR­SIONS

prix: a for­fait

STEM ÜÆrg ST RMT2ff

BRO­DE­RIES-PER­LAGES

ancienne

SON

A. Cau­che­teux, suc­ces­seur

Mm RYCKAERT

Rue Rubens, 17 - Télé­phone 12217 Rue Porte St. Georges, 27 - Tel. 12218

ANVERS

MAI­SON 1>K COMIAACI-:

Ate­liers de „Plis­sage et Points-clairs

.. ENGELSCH HO ED EN MA GA ZU N..

(nabij St. Jans­plaatsi

CAUS

De laatste nieu­wi­ghe­den in Vil­ten Hoe­den

Füirrje tçeus

Ziet Sta­lave


ROYAL - ZOO­LO­GIE CINEMA

Le Rayon Mor­tel

Le rêve le plus auda­cieux est réa­lisé! Ce que les .Iules Verne et les Wells ont pu ima­gi­ner de plus fan­tas­tique a pris corps I

Le rayon mor­tel est trouvé, de même qu’un explo­sif nou­veau. L’in­ven­teur New­man, tra­vaille pour la firme Hacket pro­prié­taire de Forges, Fon­de­ries et Usines employant quinze mille ouvriers.

Le fon­da­teur des éta­blis­se­ments Hacket est mort, il y a dix ans, lais­sant à son frère, Mar­vin Hacket, le soin de veiller sur Bar­bara sa fille et unique héri­tière. Mar­vin Hacket est un être faible.

Il a joué à la Bourse et perdu huit mil­lions. Gela n’al­tère que très légè­re­ment la for­tune de sa nièce; mais, le jour où elle se mariera, il devra four­nir des comptes et il espère que la der­nière inven­tion de New­man, lui per­met­tra de com­bler son défi­cit.

L’ex­plo­sif expé­ri­menté fait des pro­diges. II en reste un second tube qui est confié à Glen­ville, le Direc­teur géné­ral des Forges et Fon­de­ries, un arri­viste insa­tiable.

Depuis peu, une asso­cia­tion secrète qui a pris le nom de « La Pieuvre » jette la panique sur les côtes. Un sous-marin appar­te­nant à cette orga­ni­sa­tion agit sou­vent avec une audace décon­cer­tante.

Le chef tout puis­sant de « La Pieuvre » est un prince étran­ger, fabu­leu­se­ment riche, le prince Flo­rillor, un maniaque, qui a conçu le plan d’as­ser­vir le monde!

Ses gens sont à la pour­suite des secrets de l'in­ven­teur de Hacket.

William Brick, un auda­cieux, est le second du prince Flo­rillor. Dans le but de pos­sé­der le plus de ren­sei­gne­ments pos­sible sur les inven­tions, le frince arrive à le pré­sen­ter à Bar­bara Hacket. Lés deux jeunes gens font plus que sym­pa­thi­ser.

Le soir, une grande fête est don­née à l’is­sue de laquelle la mil­liar­daire héri­tière des usines Hacket devra dési­gner son heu­reux fiancé.

Les gens du prince oui tenté de sur­prendre l’in­ven­teur dans son labo­ra­toire Celui-ci a pré­féré mou­rir plu­tôt (pie de livrer ses secrets et il a sauté avec les assaillants.

Flo­rillor écume de rage. Hacket ou Glen­ville doivent pos­sé­der la for­mule ou un échan­tillon de New­man. Des signaux sont faits à son sous-marin. Cin­quante de ses hommes entourent la pro­priété des Hacket et exigent qu’on leur livre les secrets. Mais une bor­dée d’ar­tille­rie sème la panique parmi eux. Des tor­pilleurs ont sur­pris la pré­sence du sous-marin de «La Pieuvre» el lui livrent bataille.

Flo­rillor joue sa der­nière carte. Il accule l’oncle de Bar­bara à lui livrer ses: secrets, à s’as­so­cier avec lui.

PRO­GRAMME du 27 MARS au 2 AVRIL

1. LA DAME BLANCHE . . . (ouver­ture)

2 PATHÉ - REVUE

s. Vesa? la folle

drame

4. DANSES ESP/',GNOLES . .

A. Boiel­dieu

. . . Mos­kowsky

. la petite femme et les deux gar­çons:

Mack-Sen­net comé­die

Grand drame d’aven­tures

Pen­dant la Pause

Réci­tal pour Orgue

PRO­GRAMMA van 27 MAART tot 2 APRIL

1. DE WITTE DAME....A. Boiel­dieu

(iope­ning­stuk)

? PATHÉ - REVUE

a. Vesla, de V/aar­jzîr­jr­çiSe

dram a

4. SPAANSCHE DAN­SEN....​Moskowsky

5. Het vrouwtje en de twee jon­gens

Mack-Sen­net too­neels­pel

Groot avon­tu­ren­drama

Tij­dens de Poos

Récita al voor Orgel

Semaii A ochaine

Ven­dredi 3 avril à 8 heures SOI­RÉE DE GALA

Dimanche 5 avril à 3 et 8 heures Lundi 6, Mardi 7, Mer­credi 8, et Jeudi 9 avril

TOUS LES SOIRS A 8 HEURES

Le grand film d’art

LE MIRACLE DES LOUPS

d’après le roman de M. DUPUY-MAJUEL Par­ti­tion musi­cale de M. HENRI RABAUD pour CHŒUR MIXTE, ORGUE et GRAND ORCHESTRE

Allé­ché, le Direc­teur géné­ral exhibe le tube, le seul échan­tillon qui reste de l’ex­plo­sif infer­nal. Une main sort d’une ten­ture, arrache le tube. C’est Bar­bara qui vient d’agir. Elle se sauve.

William Brick reçoit l’ordre du Prince de retrou­ver la jeune fille à tout prix.

Bar­bara a monté dans un canot auto­mo­bile qui s’élance vers la sta­tion navale. Le sous-marin le pour­suit. Brick, en avion, se lais­sai pendre au bas d’une échelle de corde et l’en­lève au moment où les membres de « La Pieuvre » vont la faire pri­son­nière. Le sous-marin les canonne. L’avion est tou­ché. Il tombe en flammes. William Brick et Bar­bara n’échappent à la mort qu’en uti­li­sant un para­chute. A peine ont-ils tou­ché les vagues que le sous-marin est près d’eux. Par T. S F. le Prince apprend que Bar­bara et le traître William Brick sont cap­tu­rés. Tl se croit triom­phant... mais Bar­bara et son auda­cieux com­pa­gnon se jouent de leurs liens et de leurs gar­diens et s’échappent.

Tls remontent à la sur­face de l’eau, ils atter­rissent... ils sont repris! Deux auto­mo­biles les emportent. «

William Brick, le traître, est jeté par le prince dans une fosse où sont dix lions. Brick est armé. Tl accom­plit des pro­diges... et c’est le prince Flo­rillor qui est dévoré à sa place. .

Brick vole au secours de Bar­bara emme­née aux Fon­de­ries. Les tor­tion­naires vont avoir maille à par­tir avec lui. Son audace est décon­cer­tante, sa force sur­hu­maine...

Bar­bara Hacket, ia jeune et jolie mil­liar­daire pourra l’épou­ser et être heu­reuse avec lui, car ce n’était ni un aven­tu­rier, ni un traître, mais bien un des plus brillants ins­pec­teurs de la Sûreté géné­rale envoyé auprès de Flo­rillor pour le démas­quer et le confondre.

3 De doo­dende Straal *1

Een nieuwe ont­plof­fing­ss­tof werd .uit­ge­von­den. Om daar­van in het bezit te komen bindt een zekere prins Flo­rillor, bevel­voer­der van een onder­zeeër waa­rin hij zijn hand­lan­gers huis­vest, den strijd aan met (loii uit­vin­der New­man, in dienst van Mar­vin Hacket, voogd van de mul­ti­mil­lion naire Bar­bara.

William Brick een waa­ghals is de rech­te­rarm van den prins. Hij gelukt er in aan Bar­bara te wor­den voor­ges­teld die zeer getrof­fen wordt door zijn sympa tbie­ken omgang.

Na de meest dra­ma­tische avon­tu­ren, waar­bij ach­ter­vol­ging in vlieg­ma­chine, neers­tor­ting van een bran­dend vlieg­tuig en vlucht in een val­scherm —- gerecht in een leeu­wen­kooi, wordt de prins gedood, de man­schap­pen aan­ge­hou­den. .

Biick die niet is wat hij schi­jnt en met Bar­bara ver­der door het leven zal gaan

Impri­me­rie da Centre. '26. "Rem­part Kip­dorp Anvers


SI

851

SSI

POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adres­sez-vous à la Bras­se­rie

VAN HOM­BEECK

BER­CHEM - Tél. 5210

en BOU­TEILLES - en FUTS

HABILLEZ

ENFANTS

BRI­TAN­NIA

17, Longue rue d’Ar­gile

Mai­son BERTH Y

106, rue de l’Eglise, 106

rwv

Grand choix en toutes sortes de

FO ZJJRJR un JE S

Man­teaux et casa­quins à par­tir de fr. 375

La Fou­raiinre Géné­rale Aiiioi­no­liilc

12, rue Van Ert­born

Tél. 2921 ANVERS Tel. 2921

Agence pour la Pro­vince d’An­vers du Vrai "FERODO"

Agence pour Anvers des Rou­le­ments à billes S. K. F.

Agence géné­rale pour la Bel­gique du Dia­mond et Noble’s Polish

La seule mai­son de la place four­nis­san aux garages aux prix de gros

PHO­TO­GRA­VEURS

DES­SI­NA­TEURS

EXE­CU­TION RAPIDE ET SOI­GNÉE

Champ Vle­mi­nek*.. Ö ANVERS

HLM-REVUE

per­to­rium, eve­nals in de wer­ken van Ibsen, den groots­ten bij­val.

Alla Nazi­mova is niet enkel een ver­nuft op kunst­ge­bied. Ook in de-sociale weten­schap­pen is zij onder­legd. De kei­zer­lijke cen­suur had de opvoe­ring ver­bo­den van een drama: « Het uit­ver­ko­ren volk », waar­van de ten­denz naar de onder­wer­ping scheen te lei­den. Alla Nazi­mova aar­zelde geen oogen­blik om het gezel­schap Orle­noff te vol­gen naar, Duit­schland, Zwit­ser­land, Enge­land en zelfs Ame­rika, waar zij met het reper­to­rium van Ibsen optra­den.

Het gezel­schap Orle­noff kwam terug naar Rus­land, doch, zon­der Nazi­mova, die in Ame­rika ach­ter­ge­ble­ven was. New-York, het vrije leven, de aan­ge­name gezel­schap­pen, had­den haar over­won­nen en zij kende er de schit­te­rend­ste ver­bin­te­nis­sen. In wei­nige maan­den was Alia Nazi­mova de Engelsche taal vol­ko­men mach­tig. Het was in die taal dat zij voor het eerst in het reper­to­rium van Ibsen optrad.

In 1912 maakt Alla Nazi­mova ken­nis met Charles Bryant, die zij huwde en met wien zij haar bij­zon­derste .fil­men zal draaien. Zij ver­tolkte toen « Bella-Don-na >>. Dit stuk maakte veel ophef in de V eree­nigde-Sta­ten.

In 1914 vormde Nazi­mova een troep artis­ten welke de vreemde taal mach­tig waren. Zij zou­den gansch de wereld door­krui­sen om de wer­ken van H. Ibsen, Oscar Wilde, enz. te ver­tol­ken in de taal van het land, waar zij zou­den optre­den. De eerste opvoe­rin­gen moes­ten te Lon­den tij­dens het « sei­zoen » plaats heb­ben, doch de oor­log kwam dit mooi ont­werp ver­nie­ti­gen.

Alla Nazi­mova kwam terug naar New-York en gedu­rende gansch het jaar 1915 ver­tolkte zij in het Palace-Thea­ter een werk met hevige anti-oor­logsche strek­king. De bij­val Welke Nazi­mova met dit stuk oog­stte was zoo groot, dat het voor de cinema opge­no­men werd. Dit was de eerste film van Nazi­mova die na een kort sei­zoen in 1917 in het Prin­cesse-Thea­ter, zich ten slotte aan de cinema-kunst wijdde.

Aan­ge­wor­ven door de « Metro-Film-Cor­po­ra­tion », draaide zij ach­te­reen­vol­gens: « Open­ba­ring » (Révé­la­tion) ;

« Speel­tuig van het noo­dlot » (Toys of

plate); « Het Wes­ten » (Tye for Eye) naar Henry Kis­te­ma­ckers, ineen­ge­zet door Albert Capel­lani; « Bui­ten de nevel » (Out of the Fog) van Aus­tin Adams, oud-gees­te­lijke, die, na zich her­vormd te heb­ben, dit mach­tig werk schreef, om de bui­ten­spo­ri­gheid die een enge en ket­te­rach­tige god­sdiens­ti­gheid zou uit­da­gen te brand­mer­ken. Laat ons maar rech­tuit beken­nen deït hier in Bel­gië, de sociale en phi­lo­soo­fische strek­king van dien film niet wer­den begre­pen zooals hij het ver­diende en dat dit stuk van vri­j­ma­king inte­gen­deel bes­chouwd werd als een smar­te­lijke plei­dooi van onver­draag­zaam­heid.

In « De Roode Lan­taarn » (The Red Lan­tern), een pracht­film uit de revo­lu­tie der Boxers, heeft Nazi­mova ons onver-geet­bare gewi­jde visioe­nen laten bewon­de­ren.

In « Het einde van een roman » (The Brat), die, alhoe­wel ver gezocht, een sen­ti­men­teele stu­die is op het leven der arme figu­ran­ten van de Music-halls, gaf Alla Nazi­mova ons een diepe ontroe­ring te aan­schou­wen.

Ein­de­lijk « De Doo­den­dans » is een van de vol­maakste, de schoonste en won­der­baarste fil­men, tot hier­toe op de markt gebracht. Hier reikt Nazi­mova aan het verhe­vend­ste. Laat ons zeg­gen dat zij in de ver­tol­king bij­ges­taan werd door haar echt­ge­noot Charles Bryant, een merk­waar­dig kuns­te­naar, om het talent zij­ner lieve vrouw beter te doen uit­ko­men.

In het pri­vate leven, — dien intie-men dor­pel, waar­van nie­mand terug­schrikt hem te over­schri­j­den, wan­neer het geliefde artis­ten geldt — draagt Alla Nazi­mova lichte klee­ding­stuk­ken, en in haar villa te Hol­ly­wood of in haar eigen­dom te Port­ches­ter draagt zij liefst zoo n soort kimono, het kos­tuum der jonge Chi­nee­zen.

De dwin­ge­lan­dij der mode heeft nooit de beval­lige onaf­han­ke­lij­kheid van Nazi­mova doen plooien. Zij koes­tert een die­pen afkeer voor het pij­ni­gend keurs­lijf, dat door de ele­gante damen voor lief en beval­lig aan­zien wordt.

Alla leest veel en luid op, speelt piano en heel afge­trok­ken van de wereld, bemint zij, boven alles, het bes­pie­ge­lend leven. N.


FILM-REVUE

Vrije Tri­buun

Het ini­tia­tief kwam van Duit­schland, waar men «Le Rail» de wereld inzond1 — vond een trouwe navol­ger in D. Kir­sa­noff (een Rus) die « L'Iro­nie du des­tin » draaide. Fei­te­lijk toch was Fran­krijk het cen­tra, waar de nieuwe gedachte gewikt en gewo­gen werd — waar de polen­rek onts­tond

Mr. Ray­mond Ber­ner — een zeer onder­vin­din­grijk man op cine­ma­to­gra­phisch gebied — ver­de­digde met gloed de fil­men met teks­ten. Om zijn stel­ling te ver­de­di­gen sleurde hij er zelfs de onder­schei­den kuns­ten bij:

de muziek (les musi­ciens, n’ac­com­pagnent-ils pas leur sym­pho­nies à pro­grammo d’un com­men­taire plus ou moins détaillé?)

de schil­der­kunst (un peintre ne donne-t-il pa-un titre à sa toile?) (

de lite­ra­tuur en too­neel (D’ailleurs, l’es­prit, le prin­cipe du sous-titre se retrouve dans tous les romans, dans toutes les pièces du théâtre!).

De nieuwe gedachte vond het meeste succes bij de moderne met­teurs-en-scène (Ie cinéma d avant garde! ) Louis Del­luc zali­ger, schreef in zijn bro-chuur — nog heel schuch­ter — « Le texte ne doit pas être quand l’image peut le rem­pla­cer ». Ook Robert Bou­drioz zegde aan een jour­na­list: « Un film avec des sous-titres n’est pas un film ». Bei­den heb­ben het noch­tans bij woor­den gela­ten. Tot een jonge kracht, Mar­cel Sil­ver, optrad en met stou­ten durf « L’Hor­loge » ver­we­zen­lijkte. De kri­tiek was guns­tig — de film had bij­val. (We zul­len mee­pra­ten over den film als wij het geluk heb­ben hem te zien).

Is dit nieuw sys­teem wel logisch?

Inder­daad. De gedachte dat in het sce­na­rio ver­vat is, dat door de met­teur-en-scène is bes­tu­deerd, bezon­ken en ver­we­zen­lijkt, moet kun­nen begre­pen wor­den door beel­den, maar net met behulp der »woor­den (hier zou de cinema een af-han­ke­lijk deel wor­den der lite­ra­tuur!)

Maar... kan « iede­reen » het begri­j­pen? Iede­reen heeft niet dezelfde vlugge opmer­king­sgave, is niet bij machte alles te vat­ten het­geen hem rap voor­bi­js­nelt__ ’t Is daa­rom dat de «fil­men zon­der tek

sten» slechts kun­nen ver­toond en begre­pen wor-,( den door eeni­gen. niet door de massa. En indien v er eens een cinema-bes­tuur­der het kra­nig ini­tia­tief nam — we zou­den hem een kroon vlech­ten — van enkel in zijn éta­blis­se­ment fil­men zon­der teks­ten te ver­too­nen en zijn publiek aan te b eden, dan zou hij ook in t groot, in ’t zicht van ieder, en met gloeiende let­ters op zijn gevel moe­ten zet­ten: « Cinéma d’élite ».

Miel eke

Onder de rubriek « La Ville » van het dag­blad « Le Matin », van 11 Maart, las ik het vol­gende:

« LE CINEMA POUR LA JEU­NESSE. — Au

point de vue péda­go­gique, l’uti­lité du cinéma — lors­qu’il s’écarte des films pure­ment docu­men­taires — conti­nue d’être l’ob­jet de nom­breuses dis­cus­sions. Dans la revue péda­go­gique du can­ton de Berne, M. le pro­fes­sor Müh­le­boch a éta­bli une sta­tis­tique — à la fois curieuse et élo­quente — des spec­tacles ciné­ma­to­gra­phiques offerts aux éco­liers de la ville de Berne. Sur 3300 élèves de 93 classes pri­maires de la ville fédé­rale, 2750 ont fré­quenté d’une manière sui­vie le cinéma. Jls y ont vu:

» 1914 scènes de bagarres, 1286 scènes de ménage. 1330 scènes d’ivresse, 1 160 scènes d’en­lè­ve­ment, 1 120 scènes d’adul­tère, 1224 scènes de meurtre, 1645 scènes de bri­gan­dage. 1 179 scènes de vol, 1171 scènes d’in­cen­die et d’as­sas­si­nat, 765 scènes de sui­cide.

» Voilà une énu­mé­ra­tion tout à fait char­mante, si char­mante qu’elle donne à réflé­chir plus que jamais quant à Futi­lité édu­ca­tive du cinéma pour la jeu­nesse. »

Dus een erge zaak niet­waar?

Men ver­gete ech­ter dat veel dier scenes slechts een hulp­mid­del waren om het goede beter te doen uit­ko­men, om er op te wij­zen waar­voor men zich moet hoe­den!

Wij nemen hier het vol­gend voor­beeld. Het is alge­meen over­be­kend dat de « Kara­vaan naar het Wes­ten » een brok ges­chie­de­nis is van de Ver-eenigde Sta­ten van Noord Ame­rika. Maar indien men dan wilt, dan kunt ge daar een paar moor­den, aan­val­len, ban­die­tens­tre­ken, enz., uit vis-schen! Ik kan nog vele voor­beel­den opsom­men.

Bij­voor­beeld « De Tien Gebo­den ». Er gebeurt alles in die film wat de ede­lacht­bare heer Müh­le­boch opsomt. En de alge­meene opi­nie Veroor­deelt deze film toch niet; en noch­tans de laag­ste harts-" toch­ten wor­den er getrouw weer­ge­ge­ven en ik denk wel dat zoo’n film groo­ten indruk op ieder zal gemaakt heb­ben. Daar­van draagt de menigte toch geen gevoel van haat in zich mee? Inte­gen­deel, velen onder hen keer­den inge­to­gen huis­waarts.

Natuur­lijk, het gevoe­lige kin­de­rhart!e mogen we niet te ruw de wer­ke­lij­kheid voors­pie­ge­len en niet te krach­tig de fijne sna­ren van hun jong zieltje doen trillen.

Maar de jeugd heeft veel ver­beel­ding.... en

vroe­ger droom­den ze van koene rid­ders en dra­ken en nu.... van cow-boys en India­nen, maar

het bli­jft onschul­dig kin­ders­pel!

Kai Jans

FIL­MEN ZON­DER TEKS­TEN

— Le film sans sous-titre c'est du sno­bisme.

— C’est l'ave­nir de la ciné­nato-gra­phie.

(Les jour­naux)

Aigrette bracht mij op de gedachte ook een lans te bre­ken voor de fil­men zon­der teks­ten. Alhoe­wel we slechts een flauw begrip kun­nen vor­men van die soort fil­men — daar we geen gele­gen­heid heb­ben ze te bezich­ti­gen en dus te be-oor­dee­len —— kun­nen wij ze toch eens nader bes­chou­wen en toet­sen aan de heer­schende cinema-begrip­pen.

VAK-MEN­SCHJES

Een dag­blad onzer stad plaatste regel­ma­tig alle weken een rubriek, han­de­lende over de bios­coop in ’t alge­meen.

Het dag­blad in kwes­tie geeft ook de pro­gram­ma’s der ver­schil­lende cine­ma’s.

Daa­rin heb ik al vele dom­he­den gevon­den....

te lang om te mel­den. Maar nu! Van 6 tot en met Vri­j­dag 13 Maart, stond daar op het pro­gramma, betref­fende een cinema van ’t Zuid: Mary Pick-ford in « Zaza » en, om het nog dui­de­lij­ker.... sma­ke­lij­ker te maken, boven­ge­noemde artiste « in de titel­rol ».

Daar heb ik lang zit­ten op dub­ben. Zoo een over­groo­ten kemel, hoe zou ik die best snap­pen?

Hm! waar halen die geleer­den dat toch? Voor mij is het onbe­gri­j­pe­lijk!

Dat men nu uit iemands naam een let­ter­greep mis­drukt, dit kan, en is ver­gee­flijk. Maar zóó iets, waar halen ze dat? Ik dacht dat Glo­ria Swan­son in « Zaza » speelde ». Dat zou er betër op lij­ken.

FILM-REVUE

En die mal­li­gheid staat daar dn hun blad een gansche week. alle dagen ring-aaneen, en dat op twee ver­schil­lende plaat­sen.

Zij heb­ben er waar­lijk zin in over den film te

schri­j­ven, en. voor hen komt het er zoo nauw

niet op aan, zie ik.

Dat ze eens eerst begin­nen met een opschrift van ’n film, met zijn bij­zon­derste artiste, juist af te schri­j­ven.

In de eerste plaats zou hun dat beter afgaan... want ik zie dat het spreek­woord « allé begin is moei­lijk » voor die vak-men­schen in prak­tijk mag ges­teld wor­den. Alice Pavor

Cine­ma­brie­ven­bus

AIGRETTE, T/S. — 1) Die artiste sloot een tij­de­lijke ver­bin­te­nis af met de fransche maat­schap­pij welke die film draaide.

2) « Madame Sans-Gêne » zal hier den­ke­lijk rond het einde van dit sei­zoen, zoo niet tij­dens het vol­gende ver­toond wor­den.

3) Bij­drage voor Vrije Tri­buun is niet actueel genoeg, meer en kan bij­ge­volg, tot ons groot spijt, niet wor­den opge­no­men.

FLEUR-DE-BLE-GENT. — 1 ) Ramon Novarro kan in de Fransche en Engelsche taal ges­chre­ven wor­den; adres: c/o Rex Ingram Pro­duc­tions, 33, rue de Surène, Paris,

2) Hij zendt gra­tis zijn photo.

CRE­DIT, T/S. — 1) Pola Negri, adres: c/o Para­mount Pic­tures, 6284, Selma Ave­nue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Hoot Gib­son, adres: c/o Uni­ver­sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

/. S. — I) Ber­nard Goetzke, adres: 14, Fre­deri-cas­trasse, Ber­lin-Char­lot­ten­burg.

2) Hardy von Fran­çois, adres: c/o Zak-Ver­lag, Inn-Strasse, 27, Neukölln.

3) Georg John, adres: 29, Rosen­hai­neis­trasse, Ber­lin W. 30.

WALLY-DOM­MEL­DANGE (G. H.). — 1) Wil Rogers, adres: At Culver City (Cal.) U.S.A.

2) Mack Sen­nett, adres: 1712 Glen­dale Bcul-vard, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Hall Roach, adres: Washing­ton Boul­vard, Culver City (Cal.) U. S. A.

HIC­TOR VUGO. — 1) Mary Pick­ford is gebo­ren op 8 April 1893 en Dou­glas Fair­banks op 23 Mei 1883.

2) Alla Nazi­mova is gebo­ren op 22 Mei 1879.

3) Eileen Sed­ge­wick kan in de Fransche en Engelsche taal ges­chre­ven wor­den; adres: Boul-vard Appart­ments, Hol­ly­wood Boul­vard, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

N. B. — Neen, hoor, maar die meneer is er dol ver­liefd op!

FER­DI­NAND HENRY (Eecke­ren). — Al die fil­men wer­den op de Bel­gische markt gebracht door het huis Pathé, Adolphe Max Laan, Brus­sel.

DIANA. — I) Nor­man Kerry kan in de Engel-schee en Fransche taal ges­chre­ven wor­den.

2) Mil­dred Har­ris, adres: c/o Suite 523 Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Kan ins­ge­lijks in de Fransche en Engelsche taal géschre­ven wor­den.

ONDER­WI­J­ZE­RESJE. — 1) Het adres van Paul Rich­ter is Mün­chen is het juiste.

2) Rudolf Klein-Rogge, adres: 31, Ste­glit­zer-strasse, Ber­lin-Lich­ter­felde.

3) Dit hangt af van de cine­ma­bes­tuur­ders welke die film voor hun zaal moe­ten afhu­ren; er bes­taat ove­ri­gens zeer wei­nig kans toe dat men die band hier nog zal te zien kri­j­gen.

N. B. — Zooals u ziet, is de voor­zich­ti­gheid nog immer de moe­der van den por­ce­lein­win­kel.

ZAZA. — 1) Rudolph Valen­tino kan in de Fransche en Engelsche taal ges­chre­ven wor­den; zendt gra­tis zijn photo; adres: 7139, Hol­ly­wood Boul­vard, Los Angeles (Cal.) U. S. A.

2) Ivan Mos­jou­kine kan in de Fransche en Rus­sische taal ges­chre­ven wor­den; zendt zijn photo tegen ver­goe­ding van 2 fr.; adres: c/o Stu­dios Alba­tros, 53, rue du Ser­gent Bobillot, Mon­treuil-Sous-Bois (France).

3) Jean Devalde, in de Fransche taal te schri­j­ven; vergt 2 fr.; adres: 31, Bou­le­vard de Strass-bourg, Paris.

LUCILLE VERF EVIL. — 1) Constance Bin­ney' meet lm. 67, onge­huwd. Draait nog steeds.

2) Van welke maat­schap­pij was die film, daar we ver­moe­den dat deze onder een andere naam hier aan de markt is gebracht.

MAX, T/S. — 1) Wanda Haw­ley, adres: c/o Suite 523 Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2) Blanche Monte!, adres: 92, Ave­nue des Ternes, Paris.

3) Lewis Stone, zelfde adres als Wanda Haw­ley.

VER­GEET-MI J-NIETJE. — 1) Indien u voor drie maand zijt gea­bon­neerd, dan begint de vol­gende tri­mes­ter met 1 April.

2) Conrad Veidt. adres: 105, Kurfürs­ten­damm, Ber­lin-Halen­see.

3) Lilian Gish is gebo­ren op 14 Okto­ber 18% en Doro­thy op 1 1 Maart 1898.

4) De man­ne­lijke hoofd­ver­tol­ker in « De Witte Zus­ter » was Ronald Col­man.

N. B. —- We nemen het op net zooals in het lied: « t Heeft wel­licht geen groote waarde, maar toch stem ik het mijn lied__»

MAR­CEL, T/S. — 1) Charles Hut­chin­son, adres: 801, River­side Drive, New-York City (U. S. A.).

2) George Lar­kin, adres: c/o Ed. Small, 1493, Broad­way, New-York-City (U. S. A.).

3) Jac­que­line Logan, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­dihg, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

SUZANNE. — I ) Pola Negri is groo­ter dan Glo­ria Swan­son.

JENNY. — 1) William Des­mond kan in de Fransche en Engelsche taal ges­chre­ven wor­den, hij zendt gra­tis zijn photo; adres: Ath­le­tic Club, Los Angeles (Cal) U. S. A.

2) Op een brief naar het bui­ten­land hoeft fr. 0.75 port.

3) We raden wel uw klein geheimpje, maar weet u wel dat William reeds lang lid is van het gild’ der gelapte kous, en zelfs reeds huis­va­der is? Als we u hier­door nu maar niet ont­goo­cheld heb­ben.

LENNY, T/S. — I) Jaque Cate­lain, adres: 45, Ave­nue de la Motte-Piquet, Paris.

2) Hij is in 1897 gebo­ren.

3) Wat nieuws wen­scht u over Harold Lloyd te ver­ne­men?

ABD-EL-KADER, T/S. — 1) Dit too­neel is een zeer ver­nuf­tige truk­kage.

2) Tand­pijn is min­ne­pijn, zoo­dus zijn we er voor niets tus­schen...


FILM-REVUE

THEO. — 1) Voor het oogen­blik is die film hier ner­gens aan­gekpn­digd; we kun­nen ech­ter niet met zeke­rheid zeg­gen waar hij nog zal ver­toond wor­den; dit hangt af van de cine­ma­bes­tuur­ders, welke hem voor hun inrich­tin­gen dienen af te huren.

2) Net het­zelfde.

MIAMI-CLUB, T/S. — 1) Wat hebt u hen ges­chre­ven? Mis­schien zijn uwe brie­ven wel ver­lo­ren geraakt; best doet u ze hen nog eens te herinne-ren.

2) Zie ant­woord 1) aan Hic­tor Vugo.

3) Hoe zoudt u nu willen dat een film­ster dage­lijks een paar hon­derd brie­ven opent, door­leest en beant­woordt! Wij, met onze brie­ven­bus, kun­nen het maar al te best voors­tel­len hoe het er daar moet toe­gaan.

N. B. — Dank u voor het aan­bod, maar als u mis­schien een kopje thee te veel hebt? —

BRU­NETTE. — 1) Glo­ria Swan­son heeft rood­bruin haar dat op de pho­to­gra­phie zwart voor­komt.

2) Natha­lie Lis­senko er» C-avde Mérelle, zijn

twee ver­schil­lende cinem­nar­tis­ten: de eerste is

een Rus­sische, de tweede een Kransche.

3) Theo­dore Kos­loff is hoe­ge­naamd geen prins; is van Rus­sische afkomst.

MY RUDI. — 1) Robert Fra­zer, adres: c/o suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

3) Charles de Roche­fort, adres: 17, rue Vic­tor Massé, Paris.

N. B. •— We vin­den U nog al heb­zuch­tig Rudi zoo maar voor U alleen in te pal­men; ware het nu niet beter te schri­j­ven: « Our Rudi », t is toch immers alle­mans... schat!

AU-BEN-DARAK, T/S. — 1) Ger­trude Astor, adres: 1755, Vine Street, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

2) C. Fer­gu­son, adres: 6826, Odin Street, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

3) Renée Ado­rée, adres: c/o Metro Stu­dios, 1025, Lilian Way, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

N. B. —-Zen­den allen gra­tis hun photo.

ROBIN T/S. — 1) Alice Terry, adres: c/o Rex Ingram Pro­duc­tions, 33, rue de Surène. Paris.

2) Maë Mur­ray, adres: c/o Metro Goldwyn Stu­dios, Culver City (Cal.), U. S. A.

3) Mary Pick­ford. adres: 7100, Santa Monica Boul­vard, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

LABRA­DOR. — 1) Voor wat dit boek aan­gaat, beroeps­ge­heim laat ons niet toe hier meer over te zeg­gen.

2) Het spijt ons U te moe­ten zeg­gen dat wegens het niet door den beu­gel kun­nen van zekere uit­druk­kin­gen, uwe inzen­ding voor de Vrije Tri­buun niet kan opge­no­men wor­den.

3) Dank U voor dit adres, maar weet U dat de Vine Street de ach­ter­kant is der gebou­wen gele­gen aan de Selma Ave­nue en dat dit gansche gebou-wen­kom­plex de Para­mount Stu­dios bevat...

LACHEND MONDJE. — 1) Jack Demp­sey is onlangs gehuwd met Estelle Tay­lor; zij zijn nog in hun wit­te­brood­swe­ken en heb­ben nu aan gansch wat anders te den­ken dan aan draaien.

2) De « Nie­be­lun­gen »: rol­ver­dee­ling: Konin­gin Mote (Ger­trude Arnold); Kriem­hilde (Mar garete Shön); Koning Gun­ther (Theo­door Loos); Gere­not (Hans Carl Mul­ler); Gisel­her (Erwin Bis­wan­ger); Sieg­fried (Paul Rich­ter); Brun­hiel-de (Hanna Ralph); Wal­ter van Alzegy (Ber­nard Goetzke); Hagen Tronje (Hans Adal­bert von Schiet­ton); Dank­wart (Hardy von Fran­çois);

Mime (Georg John); De -pries­ter (Georg Inrows-ki).

3) Een kleine hönderd.

LUCIENNE. — Har­ri­son Ford is in 1892 gebo­ren; kan in de Fransche en Engelsche taal ges­chre­ven wor­den; adres: Lambo Club, 130, West, 44th Street, New-York City (U. S. A.).

ULTIMO T/S. — 1) Zie ant­woord Nr 3 aan Hic­tor Vugo.

2) De hoof­drol in « De Dan­seres van den Nijl » werd vertólkt door Car­mel Myers; adres: 5721, Carl­ton Way, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

3) Norma Tal­madge, adres: Uni­ted-Stu­dios,

Mel­rose Ave­nue, 5341, Hol­ly­wood (Cal.), U.S.A.

N. B. — Al die artis­ten zen­den gra­tis de hun gevraagde photo.

JULIA EN PIERRE. — 1) Clara Kim­ball Young adres: Gar­son Stu­dios, 1845, Glen­dale Boul­vard, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

2) Eileen Percy, adres: Fox Stu­dios, 1401.

Wes­tern Ave­nue, Los Angeles (Cal.), U. S. A.

3) Wal­lace Carr, adres: c/o Suite 523, Taft Buil­ding, Hol­ly­wood (Cal.), U. S. A.

N. B. — In dit geval, onze innige deel­ne­ming, hoor!

LICO. — 1) De ver­ta­ling van dit Duitsche opschrift luidt: bij Stern­film gesel­schafft niet meer werk­zaam; ver­der adres onbe­kend: tracht U eens via: c/o 3, rue de Rocroy, Paris.

2) Dou­glas Fair­banks, zelfde adres als Mary Pick­ford, zie ant­woord Nr 3 aan Robin.

3) Regi­nald Denny is gehuwd en is zelfs reeds

huis­va­der; voor wat het tweede gedeelte uwer vraag betreft, h’m! h’m!

N. B. — Aan­ziet U ons dan voor zóó’n indis-kreet schep­sel? Beste groe­ten terug.

CHU-CHIN-CHO W. — 1) U hebt over­schot

van gelijk! Het was des­ti­jds een wed­loop tus­schen de twee Ame­ri­kaansche film­maat­schap­pi­jen welke dit sce­na­rio draai­den; zij die ver­loor zag zich natuur­lijk ver­plicht er een ande­ren naam aan te geven.

2) Maakt het U niet druk­ker dan noo­dig is:/ mor­gen komt een refe­ren­dum dat Uw lie­ve­ling weer met zoo­veel dui­zen­den stem­men meer aan het hoofd der popu­la­ri­teit­li­jst plaatst.

3) Lucien Dal­sace, gebo­ren op 14 Januari 1893; • adres: 4, rue de Four­croy, Paris.

N. B. — Bij gele­gen­heid vol­doen we aan uw wen­schen, en met uw ove­rige gezeg­den is het schaam­te­rood over de wan­gen van al de betrok­ken per­so­nen geva­ren.

ALICE PA VOR. — l) Een reu­zen­kas­sei viel van ons hart bij het lezen van dit onver­wacht schok­kend nieuwsje! Einde goed alles goed, niet? Voor­wat de per­soon in kwes­tie aan­gaat, we zou­den er veel kun­nen over zeg­gen, maar weet U dat hij ver­za­me­ling in aller­lei kor­res­pon­den­ties houdt?

2) Bij­dra­gen voor de Vrije Tri­buun zijn immer wel­kom; deze welke U zond wor­den opge­no­men, des­noods bren­gen we er zelf wel een lichte « retouche » (om in den stijl uwer lié­ve­ling­sbe­zig-heid te bli­j­ven) aan toe. Maar zorg er in vre­des­naam voor het met de 25 lij­nen-cen­suur niet aan den stok te kri­j­gen.

3) We tee­ke­nen de kwes­tie over Alla Nazimo vas tee­ke­ning in onzen zak­ka­len­der op, en L zult zien dat we het niet zul­len ver­ge­ten. Gulle groe­ten terug!

NEMO.

N .B. — Vra­gen ons na Zon­dag toe­ge­ko­men wor­den in het vol­gend num­mer beant­woord.

FILM-REVUE

Cecil De mille s eigen com­pa­gnv

k\f AAR wij ver­ne­men zal Cecil de l'yl Mille zijn eigen orga­ni­sa­tie heb- '"•i ben, welke inges­chre­ven is in den Dela­ware Staat, met een kapi­taal van 10.000.000 dol­lars. Hij is het voort­bren­gend hoofd van een nieuwe maat­schap­pij, de Cinema Cor­po­ra­tion of Ame­rica. Dezes fil­men zul­len uit­ge­ge­ven wor­den door de Pro­du­cers Dis­tri­bu­ting Cor­po­ra­tion, waar­van John C. Flinrt de vice-pre­sident en Paul C. Mon­ney de pre­sident is. M. De Mille zal ins­ge­lijks als vice-pre­sident fun­gee­ren en gelast wor­den met de voort­brengst.

Cecil De Mille met echt­ge­noote in hun tuin te Hol­ly­wood

In ver­band hier­mede spreekt men van de Stu­dios van den afges­tor­ven Tom In-ce, te Culvor City. Deze zijn door Cecil de Mille aan­ge­kocht voor 500.000 dol­lars; er zou door de Pro­du­cers Dis­tri­bu­ting Cor­po­ra­tion en hem een schik­king getrof­fen zijn waar­bij hij een gedeelte van dit geld terug zou ont­van­gen. De Ince Stu­dios wor­den gere­kend de beste inge­richt te zijn van de gansche Càli­for-nische kust; hier zou de Mille een paar pro­duc­ties van hem zelf voort­bren­gen en er een twin­tig­tal andere bes­tu­ren, gedu­rende het jaar. Zijn sala­ris zou 6.000 dol­lars per week bedra­gen, plus de per­cen­ten, het­welk een hoog bedrag zou vor­men.

De nieuwe Cinema Cor­po­ra­tion of Ame­rica wordt ges­teund door een aan­tal bekende finan­ciers, waa­ron­der Jere­miah Mil­l­bank, bes­tuur­der van Case Poem­roy and Co, dewelke ook de Sou­thern Rail­road over­ge­no­men heeft. Flii is tevens bes­tuur­der van de Chase Natio­nal Bank en van de Hocking Val­ley Rail­road Com­pany, en is bij de Pro­du­cers sinds dezes bes­taan. Kon­trak­ten zijn ge-tee­kend tus­schen de nieuwe maat­schap­pij en de Motion Pic­ture Capi­tal Cor­po­ra­tion, dewelke een kapi­taal­krach­tige orga­ni­sa­tie is en vele onaf­han­ke­lijke voort­bren­gers steunt, waar­van de meeste hun fil­men inge­ge­ven wor­den door de Pro­du­cers. Zij zal gel­de­lijk mede wer­ken aan ver­schil­lende pro­duc­ties, welke voor de vol­gende vijf jaren ver­schil­lende mih lioe­nen dol­lars ver­gen. De Motion Pic­ture Capi­tal Orga­ni­sa­tion werd ten jare 1923 ges­ticht door Frank R. Wil­son, welke nu pre­sident is en met hem wer­ken mede een groep wel­be­kende kapi­ta­lis­ten.

Jean­nie Mac­pher­son, welke « De Tien Gebo­den » schreef, alsook vele andere de Mille s suc­ces­sen, ter­wijl hij regis­seur was bij *de Famous Players, zal in de nieuwe com­pany ver­bon­den zijn, en een aan­tal vroe­gere Para­mounts­pe­lers zul­len, naar men zegt, met hem mede gaan. Lea­trice Joy, Rod La Rocque, Flo­rence Vidor, Mary Astor, Lil­lian Rich, Julia Faye, Bar­bara Bed­ford, Clive Brook, War­ner Bax­ter, wor­den leden der nieuwe orga­ni­sa­tie, ter­wijl Beu­lah Marie Dix, Ber­tram, Mil­hau­ser, Brad­ley King, Olga Printz­lau, Frank Urson, Paul Uribe en ande­ren aan­gewórven wor­den. Veel zal er natuur­lijk van afhan­gen hoe ver deze artis­ten met hun kon­trak­ten staan bij een andere maat­schap­pij; doch, er wordt druk onde­rhan­deld. In elk geval zal er veel ges­chre­ven wor­den over onts­la­gen en nieuwe enga­ge­men­ten.Het nieuwe sei­zoen belooft een aan­tal ver­ras­sin­gen.

Pro­du­cers Dis­tri­bu­ting Cor­po­ra­tion wordt gefe­li­ci­teerd met haar aan­winst van Cecil B. de Mille. Wie er veel zal bij win­nen is den onaf­han­ke­lij­ken voort­bren­ger. Het plan der maat­schap­pij is nu ook om een aan­tal nieuwe thea­ters op ie rich­ten, waar ins­ge­lijks de kleine voort­bren­ger zijn fil­men zal kun­nen ver­too­nen het­geen voor deze een groote aan­moe­di­ging is. Uitheemsche pro­duc­ties zul­len dcor deze orga­ni­sa­ties een bree­der veld geo­pend wor­den.

In de komende maan­den is er alzoo veel werk in het voo­ruit­zicht. P. D. G.


welke in “Enti­ce­ment,, (Bekoor­lij­kheid) de lei­ding­srol speelt, ziet men hier­bo­ven afge­beeld als de bruid in deze film.

Omtrent een Ame­ri­kaansch huwe­lijk zegt deze artiste:

« Wan­neer de dag van het huwe­liik bes­lo­ten is, en schik­kin­gen zijn geno­men voor de bekend­ma­king en invi­ta­ties (wel­ke­ge­woon­lijk drie weken op voo­rhand \yor­den gezon­den) dan wordt den pries­ter geraad­pleegd waar de cere­mo­nie zal plaats heb­ben. Is het in de kerk of is het thuis, steeds wor­den er ove­ral een massa bloe­men aan­ge­bracht ter ver­sie­ring en dit op kos­ten van de bruid. Huwe’ij­ken wor­den gewoon­lijk ges­lo­ten op den mid­dag of drie tot vier uur later. »

iKs­Q­jSSr J *<$>* K iiS­Q­zii g£|

FÏLM.​REVUE


FILM-REVUE

ZUS­TERTJE

Dra­ma­tische come­die met

MAY MAC AVOY

Sce­na­rio van Olga Pri­niz­lau - - Too­neel­schik­king van Mau­rice Camp­bell

Sllil­llllllllll­lill

I N een der vol­krijkste buur­ten eener I groote stad, in die buur­ten waar de « men­schlie­vend­heid sti­laan verd­wi­jnt, leeft een arme weduwe, Feli­cie Mar­tin, die sti­laan door den arbeid bet gezicht ver­liest... Zij beeft voor steun haar doch­ter Jenny, waar­van de glim­lach en de lief­tal­li­gheid het schoonste ver­sier­sel zijn der « Peter’s Bar », waar zij bediende is.

Jenny voor de kas een briefje van vijf­tig frankeÄ zeker door haar patroon ver­lo­ren. Haar eerste gedachte is dan ook het hem terug te geven, maar dan denkt zij aan haar broer, vers­te­ven van de koude. Zij behoudt het geld om hem een warm klee­ding­stuk te koo­pen.

Des ande­ren­daags is de dief­stal ont­dekt: Jenny is ver­plicht het geld bin­nen de vier en twin­tig uren terug te stor­ten.

Om de kleine inkom­sten een wei­nig te ver­groo­ten, ver­koopt Jacques, haar vijf-tien-jarig broertje, dag­bla­den. .Wan­neer de koude hem als vers­ti­jft, en zijn maag alarm slaat, geeft Jenny hem in stilte een goed kopje warme kof­fie.

Alhoe­wel de zaken der bar zeer goed gaan, dank zij Jenny, is de patroon nooit tevre­den, blij stelt de haar beloofde ver-hoo­ging altijd uit.

Zeke­ren avond, na de slui­ting, vindt

Om dezen toes­tand te red­den, bes­luit Jacques het klee­ding­stuk terug te ver-koo­pen, maar hij wordt door eenige niets­doe­ners mee­ge­troond. Door de poli­tie ont­dekt, wordt hij in een ver­be­te­ring­sge-sticht opges­lo­ten.

Intus­schen is de moe­der door de ont­be­rin­gen geheel met blind­heid ges­la­gen. Omdat ze niets van hqt voor­ge­val­lene zou afwe­ten, zegt Jenny haar, dat Jacques in een andere stad werk gevon­den heeft.

FILM-REVUE

en ver­trok­ken is zon­der haar te kun­nen komen omhel­zen.

Eeni­gen tijd later wordt Jacques door zijn goed gedrag en zijn bewijs van berouw in vri­j­heid ges­teld; hij komt zijn zusje opzoe­ken.... Wien het meest ver-won­drd is, is wel hij.... hij ziet voor zich een groote schoone Bar, met bove­nop den naam van Mar­tin zijn naam dus...

Jenny, zeer over­last, troont lief voor een menigte, die sti­laan aan­groeit—

Door welk geluk­kig toe­val is het Jenny gelukt voor eigen reke­ning te begin­nen?

Dit is het gehéim van de f.​lm...

In dit har­troe­rend drama kri­jgt men ins­ge­lijks een aan­doen­lijke lief­de­ro­man te zien__

31, Chaus­sée de Haecht, Brus­sel

(Porte de Schaer­beekJ

Gine­ma­nieuwsj es

VOOR ZIJN nieuwe film «Napo­leon« vraagt Abel Gance jonge meisjes van 15 tot 23 jaar; zij moe­ten noch pho­to­ge­niek noch dra­ma­tiek zijn. Zij moe­ten zich met een hun­ner pho­to’s aan­bie­den vanaf 25 Februari en vol­gende dagen, tus­schen 2 en 4 uur ’s mor­gens; dit in de stu­dies van Abel Gance, quai du Point-du-Jour, 40, te Billan­court, France. Daar te vra­gen naar Mr. Gelt­mann, alge­meen bes­tuur­der der regie.

Bericht aan de lief­hebs­ters!

CHAR­LIE CHA­PLIN zou aan een andere film bezig zijn. in den aard als « A Woman of Paris«. Doch, hij zou dit zoo­veel moge­lijk geheim hou­den en intus­schen­tijd aan een klucht bezig zijn. Edna Pur­viance zou hie­rin ook de hoof­drol ver­tol­ken en een gedeelte van de film zou opge­no­men wor­den in Enge­land.

VEEL BELANG wordt gehecht aan het bericht, als zou­den Mary Pick­ford en Dou­glas Fair­banks bei­den in een­zelfde film de hoof­drol­len ver­tol­ken; veel meer zal er later over gezegd wor­den, daar dit eerst zal kun­nen gebeu­ren nadat hun tegen­woor­dige pro­duc­ties geëin­digd zijn. Ei werd gezegd dat Mary’s regis­seur, William Beau-dine zou zijn, bij spe­ciale toe­la­ting van War­ner Bros. Doch later is dit tegen­ges­pro­ken door War­ner Bros zelf, daar zij, gezien hun vol­gende plan­nen, Beau­dine niet mis­sen kun­nen.

JOHN GRIF­FITH WRA Y is tot direc­teur-ge-neraal aan­ges­teld van Uni­ver­sal City, in de plaats van Julius Bern­heim, welke die func­tie ver­schei­dene jaren ver­vuld heeft. Bern­heim heeft zijn onts­lag gege­ven daar hij Ame­rika ver­laat.

OP HET OOGEN­BLIK dat wij dit schri­j­ven, zal Joseph Schenck, het nieuwe hoofd van Uni­ted Artistes, reeds een kon­trakt getee­kend heb­ben om te Ber­lijn een groot ihea­ter over te nemen.

« CHAR­LEY'S AUNT », de nieuwe Ameii-kaansche klucht, naar het bekende thea­tei­bli­js­pel, behaalt in Ame­rika een reu­zen­succes.

CLARA KIM­BALL YOUNG is, na een jaar afwe­zi­gheid, naar het zil­ve­ren scherm terug­ge­keerd; zij draait in een film «Lying Wives», onder bes­tuur van Ivan Abram­son, een onaf­han­ke­lijk voort­bren­ger.

ROGER LION, welke juist de bui­ten­zich­ten geëin­digd' heeft voor « La Clé de Voute », is nu te Epi­nay aan het draaien.

Pho­to­hoekje

MIAMI CLUB ont­ving gra­tis de photo van:

Harold Lloyd, form. 22x17, na 3 maan­den; Agnes Ayres, 24x19, na 2 maan­den.

LABRA­DOR ont­ving gra­tis de photo van Betty Comp­son, 17x13.

MAX ont­ving gra­tis de photo van William S. Hart, 21.5x16.5, na 34 dagen; Agnes Ayres, 18x12.5. na 35 dagen; Pau­line Garon, 18x12.5, na 35 dagen.

LACHEND MONDJE ont­ving gra­tis de photo van Char­lie Cha­plin, na 43 d.; Ros­coë Arbucle, na 35 d.; Frank Mayo, na 71 d.; Lila Lee, na 85 dagen; Doro­thy Phi­lips, na 42 d.; Harold Lloyd, na 56 d.; Pola Negri, na 36 d.; Glo­ria Swan­son, na 85 d.; Jack Holt na 71 d.; William Far-num, na 43 d.; Mil­ton Sills, na 43 d.; Bebe Daniels. na 63 d.; Jackie Coogan, na 80 d,; Tho­mas Mei­ghan, na 63 d.; Mary Phil­bin, na 47 d.; Viola Dana, na 60 dagen (allen for­maat 12.5x 17.3); Betty Comp­son, 19x24, na 37 d.; William S. Hart, 16.5x21.5 na 42 d.; R. Valen­tino, iri « Mon­sieur Beau­caire », 16.5x21.5, na 52 dagen; Luciano Alber­tini, post­kaart, na 39 d.; Mary Pick­ford, in « Doro­thy Ver­non van Had­don Hall», 16.5x21.5, na 97 d.; Bar­bara La Marr, bruine photo, 16.5x20.5, na 50 d.; Norma Tal­madge, I9x 24 na 73 d.; Theo­dore Roberts, blin­kend photo, 15.5x20.5, na 45 d.; Harry Piel, post­kaart, na 17 dagen; Mary Odette, post­kaart, na 17 dagen.


12

FILM-REVUE

COL­LEEN MOORE

COL­LEEN Moore was om zoo te zeg­gen een gebo­ren film­speel­ster. Van haar prjl­ste jeugd zat er tem­pe­rament in haar en velen schri­j­ven dit toe aan het feit, dat zij een groot­moe­der had in Kil­kenny (Ier­land) en een andere in Eding­burg (Schot­land) waar­door zij

gebu­ren waar­van zij de bes­tuurs­ter çri regis­seur was. Weke­lijks gaven zij ver-too­nin­gen en lie­ten de toes­chou­wers beta­len met knoo­pen.

Zij ver­telt dat haar amb:tie steeds het too­neel was, maar dat zij van haar ouders geen aan­moe­di­ging kreeg. Haar vader beal­dus afstamt van twee tem­pe­ra­ment­volle ras­sen.

Wan­neer zij nog een klein meisje was speelde zij altijd kome­die met één énkele per­soon als publiek, zij zelf, in den spie­gel. Op 9-jari­gen ouder­dom vormde zij een com­pany van al de kin­de­ren uit de

stemde baar voor de muziek en diens­vol-gens werd zij opge­leid ais pia­niste. Zij streed hard om haar ver­lan­gen ten uit­voer te kun­nen bren­gen, doch de fami­lie bleef bij haar bes­luit en dus zag Col­leen op haar 15e jaar voor goed af om eens Sarah Bern­hardt te eve­na­ren.

FILM-REVUE

Het toe­val bes­liste er ech­ter anders over. In 1916 ver­liet zij voor 14 dagen de muziek­school, in Detroit, om haar ouders te bezoe­ken. Van die gele­gen­heid maakte haar moe­der gebruik om met haar in Chi­cago een bezoek af te leg­gen bij een fami­lie­lid. Op een avond waren zij ge-noo­digd op een feestje en bevond zij zich plot­se­ling tege­no­ver D. W. Grif­fith, de bekende regis­seur. Men kan zich voors­tel­len hoe ontroerd zij was, zich in tegen­woor­di­gheid te bevin­den van den groo­ten man waa­ro­ver zij zoo­veel gehoord had. Zij wer­den aan hem voor­ges­teld en haar ver­lan­gen van vroe­ger kwam opeens terug boven. Col­leen Moore deed al wat zij kon om op Grif­fith eeni gen indruk te maken, waa­ro­ver zij later menig­maal gela­chen heeft.

Zij moet zeker niet zoo gek er uit gezien heb­ben als zij in den beginne dacht, want later in den avond kwam Grif­fith op haar af en vroeg haar of het dan toch bij haar zoo n ver­lan­gen was om film­speel­ster te wor­den. Hét was haar eenige droom, ant­woordde zij, maar moe­der zegde dat zij te jong was en er bij Col­leen abso­luut niets ins­tak wat too­neel betrof. Doch zij kon M. Grif­fith niet over­tui­gen want deze wilde het jonge meisje toch eens een kans geven. Vader werd per tele­gram ver­wit­tigd en moe­der en doch­ter ver­trok­ken naar Los Angeles.

Haar eerste film was « The bad Boy » met de over­le­den Robert Har­ron. Zij moet zeker beval­len heb­ben want zij bleef bij Grif­fith een jaar. Van­daar ging zij naar de Selig Co, waar zij haar eerste groote rol speelde. In ver­schil­lende fil­men trad zij op, tege­no­ver Charles Rajen Ses­sue Haya­kawa. Het geluk lachte haar steeds toe want zij werd gevraagd voor de Mar­shall Nei­lan Pro­duc­ties.

In het begin speelde Col­leen Moore steeds dra­mas en come­dies, maar later vond zij meer genoe­gen in kluch­ten. Het komiek zijn is haar inge­bo­ren, want tus-schen de pau­zen van het maken van een film', is zij altijd geneigd om de man­ne­lijke « Stars » na te boot­sen, zooals Dou-'glas Fair­banks in « D’Ar­ta­gnan » en Char­lie Cha­plin in zijn bekend pakje.

Op het oogen­blik is Col­leen Moore een « Star » der First Natio­nal Pic­tures van New-York en haar afbeeld­sel hier­bo­ven is;n de film « So Big ».

Een dich­ter trachtte eens haar oogen te bezin­gen en begon: « Oh, blauwe oogen, zij gaan mij door de ziel », maar opeens' zag hij dat zij bruin waren en begon opnieuw: «Bruine oogen is een dich­ters droom ». De man liet het ste­ken want nu zag hij dat het eene oog van Col­leen blauw en het andere bruin was.

OOOOOO OOOOOOOOOOOOOO * 4* OOO­QOOOO * * oooooooooooooo

Gine­ma­nieuui­sies

EEN ZEER BELAN­GRIJKE CONFE­REN­TIE

zal er in de Lente plaats heb­ben tus­schen William R. Fra­ser, alge­meen bes­tuur­der van Harold Lloyd, en William Vogel, welke han­delt in naafn van Rudolph Valen­tino. Vogel zal, na de confe­ren­tie, naar Europa ver­trek­ken om na te gaan hoe men in het bui­ten­land de ver­koop van Ame-rikaansche fil­men regelt; ook om de fil­men der Ritz Stars geza­ment­lijk of afzon­der­lijk te ver­koo-pen.

EEN .ROMAN­TISCHE .ONT­MOE­TING 1 gt

gereed voor Kath­lyn Williams, welke in haar pri­vaat leven Mrs. Charles Eye­ton heet. Zij en haar echt­ge­noot bes­lo­ten een reis om de wereld te maken, doch, daar zij bes­loot eerst het Oos­ten te zien en hij lie­ver eerst rraar. Europa ver­trok, kwa­men zij akkoord dat elk zijn zin zou vol­gen, waa­rop zij elkaar dan zul­len ont­moe­ten in de helft van de reis naar den aard­bol. Zij zijn ver­trok­ken en men denkt dat zij elkaar zul­len ont­moe­ten aan de dok­ken op het eiland Cey­lon.

POL A NEGRI is aan het werk voor een nieuwe film « The Char­mer », waa­rin zij de rol ver­vult van een wild Spaansch berg­meisje. welke daarna een beroemde dan­seres wordt.

VOL­GENS Arthur Kelly, de ver­te­gen­woor­di­ger in Enge­land van Char­lie Cha­plin, zal dezes vol­gende film in Enge­land zelf gemaakt wor­den en voor titel dra­gen: «The Lucky Strike».

1*1 LM EXCHANGE INC. heeft twee ope­ra­teurs naar het Hei­lig Land gezon­den om opna­men van de streek te doen. Zij ver­trek­ken op een der Pa-les­tina-Ame­rika boo­ten.

DE FOREST PHO­NO­FILMS gaan trach­ten de film spreek­baar te maken; naar men zegt,’ zou deze maat­schap­pij een nieuwe uit­vin­ding gedaan heb­ben met zulk succes, dat men dit­maal de per­so­nen op het witte doek zal hoo­ren zin­gen en spre­ken!

NA «Notre-Dame de Paris» en «Les Misé­rables», zal « Ruy Bias » op het witte doek gebracht wor­den. Al de gekende wer­ken van Vic­tor Hugo zul­len vol­gen. Dit is een goed mid­del om aan den roem van dezen geben­den schri­j­ver te her­den­ken. Deze film doet een roman her­le­zen.

.« L’EV­fILLEUR DTNS­TINCT » is de nieuwe film van Emi­lien Cham­pet­ter. Armand Ber­nard (Plan­chet) zal de hoof­drol ver­tol­ken. Naast hem, zul­len wij te zien kri­j­gen: Maria de Valmbnd, Blanche de Nord, de la Croix, Daniel Laurent, Ber­til, Sud­borg, Gua­ri­neau, en ein­de­lijk de gekende dan­seres Tera Gumod.


FILM-REVUE

Hi CINE­RO­MAN P

(Le Fléau de VHu­ma­nité — Human Wre­ckage)

Naar het sce­na­rio van C. Gard­ner Sul­li­van Too­neel­schik­king van John Grif­fith Wray.

Spe­ciaal ver­werkt voor het witte doek met mede­wer­king van Doro­thy Daven­port, de weduwe" vn den betreur­den Wal­lace Reid.

Film der Grandes Pro­duc­tions Ciné­ma­to­gra­phiques Van Brus­sel .

Vlaamsche bewer­king van Ed. NEORG.

ROL VER­DEEL IN G:

Ethel Mac Far­land Alan Mac Far­land Mary Fin­ne­gan Jimmy Brown Mme Brown Dr. Hil­l­man Mme Fin­ne­gan Steve Stone Dr. Blake Har­ris Dunn

Gin­ger Smith

Mme Wal­lace Reid James K rkwood Bes­sie Love George Hacka­torne Claire Me Dowell Robert Me Kim Vic­tory Bate­man Harry Nor­thrup Eric Mayne Otto Hoff­man Phi­lip Slee­man Lucile Rick­sen

INLEI­DING:

Nu dat de schoone weduwe van den betreur­den Wal­lace Reid terug gaan fil­men is, den­ken wij'

Wal­lace Reid in de Para­moimt­film « De Weg naar de Glo­rie! »

goed met onze lezers in het kort de bes­chri­j­ving te geven van het treurs­pel welke deze geluk­kige lie­den ges­chei­den heeft.

Doro­thy Daven­port, voor­dat zij Wal­lace huwde; had groote naam gemaakt op too­neel en cinema; na haar huwe­lijk zag zij van deze loop­baan af om zich geheel aan haar hui­shou­den te .wij­den. Hun geluk, zoo raar bij cinema-artis­ten, was onuits­pre­ke­lijk; dit werd nog ver­groot door de gebooite van

WAL­LACE REID

De dood van Wal­lace Reid was des te .tra­gi­scher daar deze artist, om zoo te zeg­gen, de meest geliefde film­star was en in de volle glo­rie zij­ner triom­fen ges­tor­ven is. Hij stierf in een zie­ken­huis ten gevolge van het mis­bruik van mor­phine; na eerst eene dosis' geno­men te heb­ben uit nieuws­gie­ri­gheid, daarna eens na eene zware dag­taak om zich een wei­nig te ver­doo­ven, werd hij er lang­za­me­rhand aan ve’.slaafd. De gevol­gen er van voe­lende, bes­loot hij met held­haf­ti­gen moed er tegen te stri­j­den met mede­wer­king van zijne lieve vrouw. Hij nam zijn intrek in een zie­ken­huis waar hij wist dat hij onmo­ge­lijk de gevaar­lijke ver­doo­vings-mid­de­len kri­j­gen kon; maar helaas, het was reeds te laat.

Men kan wel begri­j­pen welke mart mevrouw Reid moet gele­den heb­ben, zij, die haar echt­ge­noot veraf­goodde. Wat al moeite, wat al opof­fe­rin­gen heeft zij niet gedaan om haar lie­ve­ling te red­den. Al hare gebe­den, al haar smee­ken gin­gen tot Hem, om toch maar den noo­dlot­ti­gen dood van den echt­ge­noot en vader af te wen­den. Dag na dag, nacht na nacht, speelde het drama zich ver­der af, onzicht­baar voor dit publiek waar­voor zij en Wally der­ge­lijke dra­mas ver­tolkt had­den, uit­ge­von­den door vrucht­bare schri­j­vers... Daarna viel het gor­dijn, _ De dood van Wal­lace Reid...

FILM-REVUE

Lang­zaam vocht mevrouw Reid tegen het ver­driet, troost zoe­kende bij haar zoontje. Dan nam zij plots het bes­luit terug aan de film te gaan, zij die gedacht had voor goed er mede afge­bro­ken te heb­ben. Maar haar herop­tre­den zou zijn om pro­pa­ganda te maken tegen het noo­dlot­tig ver­bruik vafi cocaïne, mor­phine, opium en andere lang­zaam doo­dende ver­gif­ten. Is dit niet eene held­haf­tige daad'? Andere hui­shou­dens willen behoe­den voor eene ramp zooals zij er een gekend heeft. Er ligt iets edels in zulk een stap.

Op het oogen­blik ver­toont men « Human Wre-kage ». Het is een ges­chie­de­nis han­de­lende over aan­ge­taste levens door voor­noemde ver­gif­ten. Mevrouw Reid vspeelt de rol van eene toe­ge­wi­jde vrouw van een advo­kaat welke vers­laafd is aan mor­phine; met de hulp zij­ner echt­ge­noote en een dok­ter, welke hun vriend is, geluk­ken zij er in het slach­tof­fer te ‘red­den van het « Beest », naam gege­ven aan deze doo­dende mid­de­len.

Nie­mand beter dan de vrouw van Wal­lace Reid zou deze rol kun­nen spe­len, waar­bij ieder, welke deze film zal zien, spijt zal gevoe­len dat zij die over­win­ning niet behaald heeft bij haar eigen man.

Doch door ande­ren het gevaar te laten zien, door het nemen van mor­phine, zal Doro­thy Daven­port voor haar man de beste herin­ne­ring nala­ten.

Waa­rom ver­wis­selde Mme Wal­lace Reid (Doro­thy Daven­port) het huis vol rouw voor het stu dio met zijn. schit­te­rende lich­ten?

Waa­rom heeft zij met de gewoonte gebro­ken, door naar de film terug te gaan in plaats van zich terug te trek­ken en te leven als een treu­rende weduwe?

Het ant­woord is dit: Omdat zij het haar plicht rekende een 20 eeuwsche kruis­tocht te begin­nen tegen den groots­ten aller vijan­den.

Haar toe­wi­j­ding als echt­ge­noote en moe­der, haar talent als actrice, deze hoe­da­ni­ghe­den bracht zij te samen om met een uiterste kracht­sins­pan­ning het top­punt van haar loop­baan te berei­ken.

Zij bracht alzoo de pro­pa­gan­da­film « Human Wre­ckage » voort, met de mede­hulp van voo­raans­taande per­so­nen, zooals: William Burns, Bur­ge­mees­ter van Los Angeles, Dr. R. D. von Kleins­mid, Pre­sident van de Uni­ver­si­teit van Zuid-Cali­for­nië, Ben­ja­min Bled­soe, Rech­ter van het Twaalfde Fede­raal Dis­trikt, C. Gard­ner Sul­li­van, schri­j­ver van het sce­na­rio, John Grif­fith Wray, regis­seur, en Henry Sharp, ope­ra­teur, alsook de boven­ge­noemde en bekende fil­mar­tist en.

DE MANIE VAN HET VER­GIFT

De opium, cocaïne en mor­phine zijn aan de orde van den dag. Een­maal deze geno­men, geraakt men er aan vers­laafd om er ten slotte aan te ster­ven in d'e vree­se­lijkste pij­nen.

Terecht wor­den deze ver­gif­ten genoemd «De Gee­sel der Men­sch­beid ». De gansche wereld door zijn alle Regee­rin­gen het er mede eens om de schul­dige vers­prei­ders te straf­fen, behalve in China, waar de boe­ren ver­plicht wor­den een zekere hoe­veel­heid opium te plan­ten, op straf van zware boe­ten.

In Ame­rika alleen wer­den door de poli­tie, bij ver­schil­lende raz­zia’s, op één jaar, voor meer dan 50 mil­lioen jran­len van dit goedje aan­ges­la­gen!

Daar wij het in onze roman over de mor­phine heb­ben, waa­raan Wal­lace Reid ges­tor­ven is, zoo vin­den wij het niet onge­past daa­raan een woordje te wij­den.

De mor­phine, een uit­trek­sel van de opium, werd door de dok­ters, rond de helft van de 19e

eeuw, inge­voerd om het lij­den der zie­ken te ver­zach­ten.

Eenige jaren later deden per­so­nen, welke in den loop eener ziekte de wel­da­den van de mor­phine onder­von­den had­den en gene­zen waren, ins­pui­tin­gen bij hen zelve. De mor­phi­no­ma­nie was gebo­ren. Zij telde wel­dra een massa aan­han­gers dewelke ver­driet en kwel­lende zor­gen wil­den ver­ge­ten

Eve­nals de op urn, bezorgt de mor­phine in de eerste oogen­blik­ken, na zijn behan­de­ling, een lichte geest­drift, dewelke ver­ge­zelt gaat van een sen­sa­tio­neel wel­doen. De mor­phi­no­mane voelt zich opge­wekt, de her­sen­wer­king is gemak­ke­lij­ker, de beel­den heb­ben een klaar­der zicht en de herin­ne­rin­gen zijn dui­de­lij­ker.

Maar, ook als bij de opium, wordt dit geluk­kig oogen­blik gevolgd van een per­iode van neers­lach­ti­gheid, van moe­heid, van afmat­ting, van angst en zélfs van de vree­se­lijkste ver­schrik­kin­gen. En zoo komt het dan dat de per­soon, om die schrik­beeh den te ver­ja­gen, in der haast een nieuwe dosis neemt, om opnieuw’ in het sta­dium van zali­gheid weer te kee­ren. Doch daar­mede is dan het dood­von­nis, bij mira­kel kan men er aan onts­nap­pen, getee­kend.

DE MOR­PHINE MAAKT DUI­ZEN­DEN SLACH­TOF­FERS

De orga­nen van den mor­phi­no­mane verz­wak­ken en ein­di­gen met ver­lam­ming. Wan­neer de armen, de lichaam­sdee­len waa­rin de ins­pui­tin­gen ' gebeu­ren, reeds lang dood zijn, klopt het hart nog, De lij­der leeft nog, maar helaas, de pij­nen zijn ver­schrik­ke­lijk, en het is eerst na een onnoe­me­lijke fol­te­ring dat de onge­luk­kige sterft.

Dit lij­den van Wal­lace Reid, de lie­ve­ling van het cine­ma­pu­bliek. de nog jeug­dige held en we> reld­be­roemd­heid, heeft zijn echt­ge­noote mede­ge­maakt; daa­rom speelt zij in de film « De Gee­sel der Men­sch­heid » (Le Fléau de l’Hu­ma­nité) een gelijk­soor­tige rol, om haar echt­ge­noot (James Kirk­wood) van de mor­phine te red­den.

Jimmy Brown had dien dag ver­lof. Nog geen enkele maal had hij zulke koorts gehad: sinds een gansche week had hij geen cocaïne kun­nen nef­hen, iets wat hem niet ges­chaad zal heb­ben, daar meer­maals, door het gebruik van het doo­dende gift, hij bijna den dood gevon­den had.

Jimmy Brown was chauf­feur en zijn pas­sie voóï cocaïne en mor­phine was niet gemaakt om zijn stiel te ver­ge­mak­ke­lij­ken. Dien dag wan­delde hij door de stra­ten van New-York, in een kwar­tier waar gewoon­lijk de cocaï­ne­be­zit­ters rond­slen­ter­den. Jimmy her­kende plots een van die kerels, aan een tee­ken begreep hij dat die man het witte poe­der in zijn bezit had.

Na eenige woor­den had de ver­wis­se­ling plaats, waa­rop Jimmy een stille plaats ging opzoe­ken, waar hij op zijn gemak het ver­gift kon inne­men.

Wel­dra kwam de ver­doo­ving; een bran­dende koorts over­viel hem daarna, waar­door hij geen kon­trool meer over zich­zelve had.

Hij trad een win­kel bin­nen, waar men aller­lei zaken uit de tweede hand ver­kocht en dewelke gehou­den werd door een Jood. Jim­my's oogen rust­ten op een stel revol­vers. God wist noch­tans dat de jon­gen een teer­ge­voe­lige ziel had; maar zijn hoofd was vol van moord­da­dige plan­nen.

•« Wat kos­ten uw revol­vers? » vroeg hij aan den koop­man, welke zich haastte naar den jon­gèft. man.

« Dit hangt er van af... »

« Laat zien wat het beste is... »

(Wordt voort­ge­zet)


FILM-REVUE

MA R Y MILES MIN­TER, heeft een der eerste pri­j­zen kun­nen weg­ka­pen in een n pop­pen­wed-.*trijd ». Deze bes­tond in . het klee­den van natio­nale drach­ten. Daar zij het goed gedacht had op-gevat haar pop­pen in de Cana­deesche klee­der-dracht op te tui­gen, heeft zij de alge­meene aan­dacht der Jury pp zich getrok­ken.

SR HEER­SCHT groote bedri­j­vi­gheid in stu­dios van Para­mount, daar Her­bert Bre­non begon­nen is aan « The Lit­tle French Girl», naar den roman van Anne Dou­glas Sedgw ck. Deze film 'zal een bui­ten­ge­wone ver­tol­king heb­ben, zooais: Alice Joyce, Nail Hamil­ton, Mary Brian, Esther Ral­ston, Elea­nor Mehnent en de gekende Frau­liche artist, Mau­rice Can­non. De ver­we­zen­lij­ker bevindt zich op het oogen­blik te Ber­muda, waar hij de bui­ten­too­nee­len opneemt.

DE FAMOUS PLAYERS-LASKY-COR­PORA-

T/O/V bes­tu­deert voor het oogen­blik het plan voor h bouw van 13 schouw­bur­gen, die dan opge­ruit zul­len wor­den te: Atlanta, Jack­son­ville, St. ters­burg, lampa, Miami, Jack­son, Green­ville. ' Tdus­ton, Lin­coln, Den­ver en Woon­so­ckot, enz.

Men schat de kos­ten van deze onder­ne­ming op ruim 7.000.000 dol­lar.

ZIE­DAAR een ori­gi­neele manier om de laatst* nieu­wi­ghe­den ten­toon te sprei­den.

In een New-Yor­ker thea­ter ver­sche­nen tij­dens de poos op het too­neel een twin­tig­tal auto's. Tel­kens wer­den zij geo­pend door daar aan­ges­telde bedien­den. En uit die auto kwam dan... een man­ne­quin, welke alzoo de laatste nieu­wi­ghe­den op mode­ge­bied liet bewon­de­ren.

' Voor­waar, echt Ame­ri­kaansch!

AGNES AYRES heeft bewi­j­zen gele­verd harer dap­pe­r­heid. In de film « De Over­win­ning van een Hart», moet zij een auto bes­tu­ren,'met een snel­heid van 150 Km. per uur.

Niet­te­gens­taande de tal­rijke geva­ren die daa­raan ver­bon­den waren, heeft zij alles tot het einde .vol­ge­hou­den en de bewon­de­ring gèwekt van eenie­der door haar kalmte en koel­bloe­di­gheid.

DE MEESTE BRIE­VEN van alle Para­mount-« stars » ont­vangt zeker wel Rudolph Valen­tino. Voo­ral dit jaar heeft hij het rekord ges­la­gen en ont­ving niet min­der dan gemid­deld 592 brie­ven... per dag, alsook een menigte prent­brief­kaar­ten. Tho­mas Mei­ghan ont­ving er 322 gem:ddeld per dag.

Wat de vrou­we­lijke vedet­ten betreft, da'ar­van .geven de sta­tis­tie­ken geen juist getal op, maar zeker is het, dat dit ook geen « klein bier » is!

MIL­DRED HAR­RIS, de ex-echt­ge­noot.e van Char­lie Cha­plin, heeft een kon­trakt met Para­mount getee­kend-

LILA LEE, de gekende Para­mount-vedette, zal de hoof­drol ver­tol­ken aan de zijde van Tho­mas Mei­ghan in « Coming Trough ».

RUDOLPH VALEN­TINO is dich­ter gewor­den. Een col­lec­tie gedich­ten zijn van zijn hand ver­sche­nen « Day Drea­rils », welke zul­len uit­ge­ge­ven wor­den.

L OUI ZE FAZENDA, die men reeds in zoo menige goede klucht zag, heeft nu een ver­bin­te­nis met Para­mount getee­kend om een belan­grijke rol te ver­tol­ken in « The Night Club ».

ADOLPHE MEN JOU, d e door zijn laatste fil­men de sym­pa­thie van eenie­der heeft ver­wor­ven, heeft zich zelve nu over­trof­fen in de laatste pro­duc­tie van Pola Negri, «For­bid­den Para­dise». Zijn fleg­ma­tiek gelaat en rus­tig spel, vor­men een won­der­lijk ver­schil met het harts­toch­te­lijk tem­pe­rament van Pola Negr'.

HET GROOTSTE GENOE­GEN van Glo­rié

Swan­son is, tij­dens een poos in het stu­dio haar vrien­den aan­ge­naam bezig te hou­den, en hun de laatste nieuwste aria’s voor te zin­gen.

HET IS TE DAN­KEN aan den aan­hou­den­den regen, die de laatste tijd in New-York viel, en bij­zon­der te Hol­ly­wood, dat Paul Bern zijn nieuwe voort­brengst « To Mor­row’s Love » kon ein­di­gen, daar deze inder­daad naar dit natuur­ver­schi­jn­sel wachtte. Dit, daar er in deze film een groote « regens­cène » voor­komt.

HET GETAL DER VEDET­TEN van Para­mount sti­jgt van dag tot dag. Nu is het weer Ken­neth Mac Kenna, schouw­burg-artist, en die gede­bu­teerd heeft op het witte doek met Bébé Daniels in « Miss Blue­beard », die geën­ga­geerd is voor een belan­grijke rol te ver­tol­ken in een voort­brengst van Frank Tut­tle, « A Kiss in the Dark ».

EEN VROUW, die gedu­rende 15 jaar in de wilde stre­ken van Canada leefde, en die slechts dag­bla­den van 3 of 4 maan­den oud las, die haar gebracht wer­den door een trap­per, zag voor de eerste maal in haar leven een film en deze was...

« Mon­sieur Beau­caire » met Rudolph Valen­tino. Zeer geest­drif­tig over d’t werk, schreef zij een vleien­den br ef aan Para­mount, om haar bewon­de­ring voor hun voort­brengst uit te druk­ken. -

Men ziet, zelfs in de ondring­bare wou­den vanf J Canada is de naam van Rudi reeds gekend... GLO­RIA SWAN­SON, de talent­volle ver­tolks­ter van « Madame sans-gêne », was eenige tijd lij­dend, maar is nu weer aan de betere hand.

TIJ­DENS een inter­vieuw heeft Betty Comp­son verk­laard, toen men haar vroeg wat zij over haar huwe­lijk met James Cruze denkt, dat een vrouw geen twee roe­pin­gen kan vol­gen, name­lijk deze van artiste en echt­ge­noote...

RUDOLPH VALEN­TINO heeft bes­lo­ten ieder jaar een medaille toe te ken­nen aan den artist of artiste welke de schoonste rol heeft ver­tolk*.

De uitroep ng van den lau­reaat van dit faar zal kor­te­lings plaats heb­ben.

TIJ­DENS een ban­ket, aan­ge­bo­den aan de «star" van de film « Peter Pan », de lief­tal­lige kuns­te­nares Betty Bron­son, heeft Jesse L. Lasky verk­laard — en eenie­der was het daar­mee eens — dat zij een tweede Mary Pick­ford zou wor­den.

KEN­NETH HAR­LAN heeft eön ver­bin­te­nis getee­kend met de Famous Players-Lasky-Cor­pora-tion. Hij zal de par­te­naire zijn van Bébé Daniels in « The Crow­ded Hour », onder lei­ding van Mason Hop­per.

WILLIAM POWELL heeft een kon­trakt getee­kend met Para­mount en zal de part­ner zijn van Richard Dix in zijn eerst­vol­gende film « The Maker of Ges­tures», waar­van Paul Sloane de lei­ding zal heb­ben in het stu­dio van Lóng-Island.

13180797