Programme from 25 to 30 Apr. 1925



Booklet

Bron: FelixArchief nr. 1968#802

This text has been generated automatically on the basis of scanned pages, using OCR software. Because of the historical typefaces used in the programme booklets, the output is not flawless.

Show the facsimiles of this programme booklet


«rVLAAM­SCHE UIT­GAVE?)

JACK WAR­REN KER­RI­GAN

de groote ophef­mak­ende film — van Vita­graph —

« KAPITEIN BLOOD »

Be­heer en Re­ci­ak­tie Korte Gasthuis­straat, 16, Antwer­pen Tél.: 317.36

rro­gramme

com­pris 0 15 pour­taxç


POUR AVOIR UNE BIÈRE BONNE ET SAINE

Adressez-vous à la Brasserie

VAN HOM BEECK

BERCHEM - Tél. 5210

IH­HItLS eu BOUTEILLES - en FUTS

HA­BILLEZ

UOS

EN­FANTS

BRI­TAN­NIA

77, Longue rue d’Argile

Mai­son BERTHY

106, rue de l’Eglise, 106

ni Oimiu

laïc hi­i­im­i­h­fimh

12, rue Van Ert­born

Tél. 2921 AN­VERS Tel. 2921

Agence pour la Province d’An­vers du Vrai "FER­OOO"

Agence pour An­vers des Roule­ments à billes S. K. F.

Agence générale pour la Bel­gique du Di­a­mond et Noble’s Pol­ish

La seule mai­son de la place four­nissan aux garages aux prix de gros

Grand choix en toutes sortes de

FO U Fill ZI JR JE S

Man­teaux et casaquins à par­tir de fr. 375

PHO­TOGRAVEURS

DESSI­NA­TEURS

EXÉCU­TION RAPIDE ET SOIGNEE

Champ Vlem­inekx.. 6 AN­VERS

gj OU­VRAGES DE DAMES C

OU­VRAGES DESSINES

LAINES, SOIES, CO­TONS, COU­VRE-LITS, NAPPES, STORES, BON­NET­TERIE A LA MAIN, DEN­TELLES, JUMPERS

MAI­SON EMMA

HANDW­ERKEN

WOL, ZIJDE, KA­TOEN, BED­SPREIEN, TAFEL-KLEED­EREN, STORES, KAN­TEN, HAND­BRE1­GOED, JUMPERS

An­vers, Rue Von­del­straat, 15, Antwer­pen

5HSHSHSH­Sa5H5B5H5B515HSH5ZSHSH­SrESB5ï

ALLE EL­E­GANTE DAMEN KOOPEN HUNNE

PELSEN

Pels­man­tels, Boas en Marabous

in het

Huis ANNA

« Diepes­traat, 140 - ANTWER­PEN

mi­imi­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­iir.••.••ui­iti­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­iuj

MEUBLES

I Les plus grands Ma­g­a­sins en Bel­gique |

9 Longue rue des Claires 9

(près Metr)

Grand choix de gar­ni­tures, 200 salles à manger, | "cham­bres à couche1-, sa­lons, cuisines, ve­ran­dah’s, | bu­reaux, li­ter­ies, chaises-longues, etc. etc. |

Mai­son Améri­caine

Meilleur marché qu’ailleurs g Ou­vert tous les jours jusqu'à 8 h. s. | Ma­g­a­sin fermé

Autos poui Cérémonies. Mariages, Baptême

et Fêtes

Garage J. & H. DEHU

Téléphone 3107

42, Canal des Brasseurs - AN­VERS

VOY­AGES A L’ÉTRANGER - EX­CUR­SIONS PRIX A FOR­FAIT

Zivu&tcvLr cLe

A. ck eT?oo s

ooûeM -o

BRODERIES-PER­LAGES

an­ci­enne

Mm RYCK­AERT

A. Caucheteux, suc­cesseur

Rue Rubens, 17 - Téléphone 12217 Rue Porte St. Georges, 27 - Tél. 12218

AN­VERS

MAI­SON UE CON­FI­ANCE

Ate­liers de „Plis­sage et Points-clairs

..​ENGEESCH HOEDE

VON­DEL­STR., 19

CAUS

fn­abij St. Jansplaatsi

De laat­ste nieuwighe­den in Vil­ten Hoe­den

L / Füirrje k;eus Ziet Zta­lae


ROYAL - ZOO

Dette Sacrée

Paul Hol­ston rt AJean Mol­let sollt cam a rades d’études à rUni­ver­sité et à la veille d’êlre pro­mus doc­teurs en médecine.

Depuisyj5lielqÛC8 mois: déjà, Paul Hol­stou est souf­fra­jit; un jour, pen­dant un collés à l'Uni­ver­sité, il perd con­nais­sance; Le médecin con­state .une tu­ber­cu­lose .-très, avancée; il laid .en­voyer le 'nla­iadé dans le Midi, jean cache S la vieille Mme Hol s l,o o la gravité, de. la, ni­a­jadic do, son fils; il vend sa, mon­tre à un bro­can­teur et es­saie, piir là de I cou­ver la sap­inie néces­saire au voygge de Paul, iipirs la bouliquë du bro­can­teur; im ‘'cof­fre-fort est ou­vert. Jean y aperçoit des liasses de bil­lets de banque; d'un geste rapide, il prend une de ces liasses el s'enfuît pour la lei­i­ietlre à Paul. Möller racQÙIe à l’auJ ë! à sa mère que cell,, somme provient d'un héritage d'ailé pareille éloignée.

Mais, le vpl. est (Jéçouvèr'i cl Muller arrêté.

Mortier esl 'con­damné à deux ans de prison et cette con­damna­tion 1 'ex­clut de toutes les uni­ver­sité» du pays. Au­cune peine n'auiail pii 'être plus cru­elle .poiji lui que la défense;d'ex­ercer sa pro­fes­sion de médecin. Mais un dnci­dent qui-se pro­duit éii prism I .sera bien lût d une - im­porta uee déeisi v e pojir sa vie (iil.​uie; .un. des pris­on­niers-est- Irappé d'un mal vi­o­lent; le médecin ne pou­vant, être appelé sur le champ, c'csl Möller, qui opère. -d i l r-gence,. et il réussit pleine­ment dans sa noble mis­sion,

Paul Hol­stou, a passé son dernier ex­a­men cl a été promu doclêur; Son état em­pire rapi­de­ment el ly'eojri tôt la mort le délivre ..​de ses soi iff rances.

Dés sa sor­tie de prison, Möller se rend chez ses amies.

Le soir, il se retrouve dans la vieille cham­bre de famille; tout à coup, une pensée vient à Möller, elle est affieusc, mais c’est pour lui le salut; Mme Hol­ston, lui don­nera le diplôme de son fils, lui, .lean, par­tira et ira ex­ercer la médecine dans un pays ofi il ne sera pas connu-

Plusieurs années se s ont écoulées; la carrière do Möller a élé plus bril­lante qu’il, n’avait même osé l’espérer. T est de­venu le médecin en vogue de ta haute société et, son succès éveille bientôt la jalousie du médecin en chef de la clin­ique où il opère, le pro­fesseur Dr Pe­ter­son. Un mal­heureux hasard dévoile le »ehret, si soin gnou se­meril gardé; L'homme. qu'autre­fois Möller avait opéré en prison se présente à la clin­ique. Le médecin en chef ap­prend pur lui le passé de Möller et il n’a rien (te plus pressé que do ru­iner le pres­tige el la répu­ta­tion de son jeune confrère.

Pen­dant ce temps, la mère de Dorothy esl tombée malade; el. de­vant subir une opéra­tion, elle ne veut être opéré que par Möller. On chlo­ro­forme Mme Hol­ston. Au mo­ment où Möller veut en­trer dans la salle d’opéra­tion, le médecin en chef, es­corté de deux détec­tives, lui barre le chemin et lui in­time l’ordre de se ren­dre au com­mis­sariat. Mol-

PRO­GRAMME 25 du au 30 AVRIL

APRIL

1. Ci­boulette....R. Hahn

2 PATHÉ - REVUE

Comédie avec TOM MOORE

DETTE SACREE

GRAND DRAME

CIN­EMA

Hahn

Pen­dant la Pause

Récital pour Orgue

HEILIGE SCHULD

GROOT DRAMA

Ti­j­dens de Poos

Récitaal voor Orgel

ii­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­i­iii

ni

Se­maine prochaine

PRO­GRAMME SEN­SA­TION­NEL

BAR­BARA

LA MARR LI­ONEL

BAR­RYMO' BE RI

dans

TELL

RICHARD

BEN­NETT

MON­TAGU

LOVE

ou Rome La Cité Eter­nelle

D'après le scénario de Ouida Bergère

HER­BERT RAWL­IN­SON

VAIN­QUEUR AUX PO­INGS.

Comédie

1er sup­plie qu'on lui ac­corde un délai d’un quart, d'heure pour faire i’opéra­tion; le médecin en chef, refuse, • alléguant que Möller n est pas médecin,, Le re­tard cause nue cat­a­stro­phe irrépara­ble. Mme • Hol­ston, prise d’une faib­lesse car­diaque, uleurl,/ subite­ment. Brisé de douleur, .Möller jette au nié-' decin on chef le nom de nien­rlpier. Il esl cou­vain-eu que son procès lé réha­bilit­era; tous les; malades qu’il a guéris, se »décou­vertes seien­Cliques seront des preuves suff­isantes qu'il est vrai­ment médecin. Mais, quand II ap­prend que r Vcadéiuic des Sci­ences l’a radié de la lisle de, ses mem­bres, quand ses malades le re­nient sa fierté-/ se change en révolte.. Lev­ant le tri­bunal, il pré-;/ sente lui-même sa défense; il- s’écrie qu’il rr'a.​pu. agir autrement, qu’il a obéi aux saintes fois de,, la n.​ature qui lui pre­scrivaient de sec­ourir ceux,/ qui souf­fraient, avec ou sans diplôme.

Après un dis­cours qui pro­duit sur lotis les .as- '. sis­lanls une pro­fonde im­pres­sion, Muller est,. e-• quitté.

Heilige Schuld

Paul llol­ston en Jan Möller zijn twee Hçogc-/ schoolvrien­den,.op het punt een diploma van ge-./ neeslieer (e. bekomen. Om zijn vriend te red­den,; door ler­ing aange­tast, steelt Möller eeri soin geld. bi j een op­koeper en wordt -aange­houden. Zijn yer-. oordeëliug tot:> iaar gevang ont­neemt hépi teven/ alle ii­io­gelijk­liekl om nog-poit een .diploma te »in-,.. ne re

Het­geen hij als hoog­ste roeping, aan­zag; zijn mede­men­so­hen te kun­nen helpen zal hij akfus i rooi I meer bereiken.

Ti­j­dens zijn op­sluit­ing 'stérft zijn vriend, ua toch zijn diploma te hebben be­haald. Wan­neer hij weer vrij is zal hij de gulden leu­gen be­gaan, onder den nanm van zijn gestor­ven vriend zal hij in dejr vreemde zijn edele roeping kun­nen vol­bren­gen.

Zijn poging lukt buiten verwachtin­gen en hij i> nu

Door een to­e­val wordt het bedrog ont­dekt en Möller aange­houden oji hel oogen­blik dat hij de moeder van zijne guide vriend moet be­han­de­len. Men laai hem zelfs mei meer loe in de op­er­alic’-kantcr en de oude vrouw stérft haar rei­i­ige dochter Dorothy achter­la­tend.

Möller staat voor de recht­bank, en zijn zelfverdedig­ing is zoo aan­gri­jpend sterk dat hij vri­jge­spro­ken wordt.

Zal hij toch niet meer zijn ambt kun­nen her­vallen tc mid­den van die kleinzielige men­schen dan lacht hem echter de toekomst toe, een toekomst met Dorothy welke hij reeds zo­olang be­minde en die met haar liefde de heilige schuld zal kun­nen del­gen tegen­over hem die een­maal haar broeder van den dood red­den wilde.

Im­primerie dn Cen­tre

26. Hem-part

Kip


FILM-RE­VUE

De Tuss­chen-Op­schrtften

Hun getal en hun be­lang op de film

EZE vraag is van groot gewicht voor het pub­liek en tevens voor de vak­lui. Het pub­liek ver­wijt aan som­mige fil­men dat de bi­jti­tels de goede aa­neen­scha­kel­ing belem­meren, dat men meer te lezen dan te zien kri­jgt. Hi­erop antwo­or­den de in­een­zetters: in-. dien er in hun fil­men meer wo­or­den vo'brkomen als er noodig blijken, dat er, buiten hun weten knip­pin­gen gebeurd zijn met het woord « zwen­del » — en welke de bi­jvoeg­ing van bi­jti­tels noodig maken. Deze di­enen om een samen­vat­ting te geven van het­geen voor­valt in de wegge­laten dee­len.

Ver­mits de in­een­zetters de on­der-ti­tels zelf niet op­stellen, nemen zij geen enkele ve­r­ant­wo­ordelijkheid voor stijl noch voor taal­fouten.

Men zegt dik­wi­jls dat de natuur elke soort samen­mengsel ver­w­erpt en hij de voort­teel­ing van ver­schil­lende soorten van dieren niet toes­taat. Doch, de kunst is nog door­tas­ten­der Zoo heben wij b.v.: de gek­leurde beelden der Grieken en der Ital­ia­nen, halve schilder­stukken en-half beeld­houww­erk; het zijn af­gri­jselijke ver­gissin­gen... Natu­urlijk!...

Het ge­bruiken van bi­jti­tels in een film stelt geen heiligschen­dende daad, doch, wan­neer en in welke maten mag men, tuss­chen de beelden, de bi­jti­tels in­las-schen? Wan­neer zij de drama­tis­che waarde vereen­zelvi­gen of voor den toeschouwer feiten ver­melden welke niet cin­e­matographisch uitge­drukt zijn.

Zoo zou b.v. « L’An­gelus », van Mil­let, zijn volledi­gen bi­j­val niet hebben, als men den titel wegliet. Zoo heeft men nog het tafer­eel van Jules Bre­ton: In een mooi land­schap staat een land­bouw­ster met de sikkel in de hand; ze bek­ijkt oplettpnd iets in de lucht dat de toeschouwer niet te zien kri­jgt. De titel die men ook niet zou,.kun­nen weglaten, heldert alles op: « De zang van den leeuw­erik. » Men zou nog an­dere beroemde tafer­ee­len kun­nen op­som­men, waar­van de weinige wo­or­den, bene­den aan den lijst, gelukkiglijk het ef­fekt uit­drukken van de artistieke samen­stelling.

Zoo is het noodza­ke­lijk een bi­jti­tel te ge­bruiken om aan te duiden, dat er tuss­chen twee dee­len 1 0 jaar ver­loopen zijn, ofwel dat een zek­eren heer... Du-: rand heet...

Zekere uitvo­erige beschri­jvin­gen van een tooneelschikking, een visi­etkaartje, een brief, laten u miss­chien toe van het te on­twijken, maar

Ni­et­te­gen­staande dit alles, moeten wij toegeven, dat het ge­bruik van bi­jti­tels bij uit­zon­der­ing moet plaats hebben, en dat de tegen­wo­ordige film-in­dus­trie er mis­bruik van maakt. Een film is geen vertelling met geïllus­treerde platen. Er is niets dat een han­del­ing zoo pi­jn­lijk in de war stu­urt, dan een geschreven ophelder­ing. Wan­neer het werk onder een goede lei­d­ing staat heeft men geen bi­jti­tels noodig. Doch, er zijn weinig schri­jvers die alleen een werk kun­nen lei­den, zij zelf draaien niet, dan gebeurt het dat de tooneelschikker, be­last met de uitvo­er­ing van hun werk, de aan­duidin­gen niet goed volgt, met het nood­lot­tig gevolg dat de band zoo dooreenge­mengd wordt en men ver­plicht is deze op te helderen door bi­jti­tels.

In­dien een film geschreven ophelderin­gen noodig heeft om een volledig suk­ses te bekomen, dan is het omdat deze niet ten volle be­grepen is bij het in­een­zetten. Te dik­wi­jls vergelijkt men een film aan een tooneel­stuk en men brengt er bi­jti­tels met samen­spraken in; welnu, wan­neer de cin­e­matographis­che samen­spraak meester­lijk weergegeven is, dan heeft men geen bi­jti­tels noodig, onze in­beeld­ing is ons ge­noeg. Wij raden het, ja+ we mogen bijna zeggen: « Wij hoo-ren het ».

FILM-RE­VUE

Men gaat zelfs zoover van de per­so­nen te ken­schet­sen bij mid­del van bi­jti­tels! Het­geen toch nogal kras is!

Men zegt ons in uw bi­jti­tels dat die oude heer knor­rig en gierig is; in­plaats van het te zeggen, toon ons hem op den film, gedurig en knor­rig mom­pe­lend en zich aan ver over­dreven spaarza­amheid overgevend. Dit zal veel meer over­tu­igend zijn. Im­mers, men gelooft enkel het­geen men ziet en niet het­geen men ons med­edeelt.

Free­burg zegt met zooveel over­tuig­ing dat:« De sce­nar­ist on­we­tend in de gespro­ken taal is, en in de plaats de taal ge­bruikt der houd­ing of van den aan­blik des gelaats, van het gebaar, van de be­weg­ing, van de taal der voor­w­er­pen van de ver­sier­ing, van de groepeer­ing, van de ver­licht­ing en van diege­nen — een waar­lijke tooverkunst — van de hulp van het ap­pa­raat! Deze nieuwe taal bestaat uit let­ter­grepen en zin­nen die zoo handig moeten samengesteld wor­den, dat er een schat van fijne in­gev­ing zal uit voortvloeien... »

Daaruit besluit men dat de kunst op de film bestaat in het in­blazen, het geven van zijn volle spel, met deze te lei­den naar de in­beeld­ing van het pub­liek. Welnu, het ge­bruik van bi­jti­tels breekt volledig alle in­gev­ing. Doch, vergeet niet, dat deze welke bij de groote maatschap­pi­jen, de fil­men « in punt zet », zich min­der bekom­mert over de artistieke aan­merkin­gen, dan over...

Zulke band heeft een lengte van 1 800 me­ters en om eenige onbeduidende re­de­nen wilt die heer dat er maar 1500 me­ters overbli­jven. Hij knipt dus daar­van 300 me­ters weg en ver­vangt die onre­delijke verko­rt­ing bij mid­del van bi­jti­tels.

De tooneelschikker is, om dit feit, razend kwaad. Het gebeurt wel eens dat

Gine­manieu wsj es

DE SUC­CESVOLLE OP­ERETTE « The Stu­dent Prince », gaat ver­filmd wor­den door Eric von Stro­heim voor Metro-Gold­wyn. De laat­ste pro­dukt'e van dezen regis­seur, « The Merry Widow », nadert haar voltooi­ing.

MICHAEL ARLEN, de bek­ende schri­jver van korte nov­ellen be­tr­e­f­fende de En­gelsche zeden, heeft kon­trakt geteek­end om voor Pola Negri sce­nar­ios te be­w­erken.

hij ontslag neemt, wat heel schadelijk is voor de in­richt­ing... Ver­won­dert het u dan dat er maar een deel van de Fran­sche voort­brengst mid­del­matig is. Het op­stellen van alle bi­jti­tels, wordt soms uit­slui­tend to­ev­ertrouwd aan « Mi­jn­heer » ofwel herziet en ver­betert hij het. Want: « hij kent het pub­liek, ver­mits hij derde plan­rollen gespeeld heeft te Castel­naudary, ofwePeen bit­tertje opdiertde te Gen­nevil­liers. »

Van­daar deze zin­nen vol gevoe­ligheid als van een waschvrouw, en een wo­ord­schikking als van een schouw­vager die den cin­ema hebben voor den aap gehouden en die hem zooveel schade hebben toege­bracht, vooral onder de in­tel­lectuee­len.

De ver­tal­ing der bi­jti­tels in de Ame-rikaan­sche fil­men is dik­wi­jls er­barmelijk. Men aarzelt niet van een « heer » Yan­kee of Mex­i­caan te noe­men. Welnu,

« Mi­jn­heer » is eve­nals « Mevrouw » of « jufvrouw » een uit­slui­tend vlàam­sche be­nam­ing wat niet past in een vreemde taal. Soms gaat men zelfs zoo ver van in volle let­ters te schri­jven « Mis­tress » het­geen nog een grooter mis­greep is, want dit woord verkort zich al­tijd in « Mrs ». Men schri­jft Mrs Brown en niet « Mis­tress Brown ». Wan­neer er spraak is van de En­gelsche aris­tokratie, dan zijn de fouten waar­lijk komisch: zoo werd Sir Arthur Conan Doyle eens ge­noemd: « Mi­jn­heer Conan Doyle ». De ver­taler wist niet dat « Sir » een titel van « Baron » was, en dat deze on­mid­del­lijk moet gevolgd zijn van een voor­naam.

Niets is moeil­ijker dan een bi­jti­tel naar de regels der kunst op te stellen. Men moet eerstens een groote let­terkundige on­dervin­d­ing hebben 'opgedaan, eve­nals een vol­maakte kert­nis der taal, en vooral de gaaf bezit­ten verko­rtin­gen te kun­nen maken. NEMO.

EEN F1LM­EX­PE­DI­TIE gaat in een zeil­boot Ham­burg ver­laten voor een reis rond de wereld. « Sylvester Film Ex­pe­di­tie » is de naam van de on­dernem'ng en het hoofd­doel is de Zuidzee-ei­lan­den.

FRAN­SCHE FILMS, voorges'eld in de maand Maart 1925: « Au­tour d’un Berceau », G.P.C.; «La Douleur», G.P.C.: «Les Elus d’e la Mer », Phoeéa; « La Blessure », Plhocéa; « La Nuit de ia Re­vanche », Armor.


FILM-RE­VUE

Van Ar­moede naar Roem en For­tuin

Een weinig gek­ende waarheid over Alla Naz­i­mova

Het is on­denkbaar ar­moede in vel­band’ te bren­gen met de glo­ri­er­ijke Naz­i­mova, en nochtans, 20 ja-ren gele­den vond men haar in de gemeen­der­ling gezelschap Rus­sis­che tooneel­spe-iers, doch het viel dezen moeil­ijk een en­gage­ment tei vin­den. Na weken van el­lende en tegenslag, kwa­men zij in aan­rak­ing

ste straat­jes van Lon­den; zij lo­geerde daar in een zooge­naamd hotel van Whitechapel.

Zij kwam naar En­ge­land met een zon­met den im­pres­sario J. T. Grein. Deze was het welke eerst de werken van Shaw voor het voetlicht bracht.

Alla Naz­i­mova werd ont­van­gen door

FILM-RE­VUE

Mr. Grein, in zijn huis van Buck­ing­ham Palace Road. Hij, groote ken­ner van too-neel­spel­ers, zag wel­dra in het kleine Rus­sis­che meisje, welker naam Alla Na-simoff was, en later ve­ran­derd werd in Naz­i­mova, be­won­derenswaardige kwaliteiten.

Mr. Grein be­loofde voor haar en haar kol­lega's al te doen wat in zijn ver­mo­gen was, het du­urde niet lang of hij deelde haar mede dat hij voor hen « The Play­house )> (toen The Av­enue) had kun­nen verkri­j­gen, maar slechts voor één week.

De Rus­sis­che spel­ers vo­er­den als­dan een stuk op in hun taal; Ihet han­delde over de Jood­sch-Rus­sis­che kwestie. en heette « Het uit­gekozen Volk ». Die week was voor de vreemdelin­gen een zeer groo-ten tri­omf; het was voor de East En­ders een buitenge­wone at­trak­tie, en het pub­liek stroomde eiken avond naar den schouw­burg.

Ni­et­te­gen­staande hun suc­ces, ston­den de spel­ers wel­dra terug op de keiën en werd er door Mr. Grein en Ellen Terry een lief­dadighei­ds­feest in­gericht om de Russen te helpen. Met het daar­door verkre­gen geld kon­den de spel­ers naar Amerika over­steken, al­waar zij meer geluk had­den en kon­den aange­wor­ven wor­den in kleine the­aters van New-York.

Gedurende een dezer ver­toonin­gen werd Naz­i­mova opge­merkt door een bek­enden Amerikaan­schen im­pres­sario. Hij stond voor de ac­trice' in be­won­der­ing en haar achter het tooneel gaande vin­den, deed hij haar een ver­bazend aan­bod.

« In­dien gij in vijf maan­den de En­gelsche taal kunt aan­leeren op zulke meinier dat het pub­liek u ver­staan kan, dan wil ik niet alleen een stuk voor u laten schri­jven en u daarin de hoof­drol laten spe­len, maar dan laat tik ook een schouw­burg bouwen welk uw haam zal dra­gen. »

Naz­i­mova zette zich aan die moeil­ijke taak, en slaagde uit­stek­end.

Vijf maan­den later opende het « Naz­i­mova The­ater » zijn deuren te New York, en de Rus­sis­che ster sche'en aan den Amerikaan­schen tooneel­hemel.

Haar suc­ces was verzek­erd en sinds­dien heeft zij nooit meer achter­waarts gezien. Na zek­eren tijd eis­chte de film­nij-ver­heid haar op; haar eerste film was « Rev­e­la­tion », dewelke gemaakt Werd in

1916.

Zij had reeds vele films voort­ge­bracht wan­neer zij naar het; tooneel weer­keerde1; doch;zij werd er terug afge­haald door J. Stu­art iBlack­ton, om tin « The Re­deem­ing Sin », een geschiede­nis der Par­i­jsche on­der­w­ereld, de lei­dende rol t ver­tolken. Mr. Black­ton had dit on­der­w­erp reeds ja-ren in gereed­heid tot hij de geschikte ac­trice er voor vin­den zou. Plet was Naz­i­mova welke hij moest hebben, doch hij had adle hoop ver­loren haar ooit te kun­nen be­machti­gen. Ten lan­gen laat­ste slaagde hij daar echter in en het is deze film, welke wij nu kor­tel­ings zullen te zien kri­j­gen. Tegen­over haar plaat­ste hij Lou Tel­le­gen.

Wij zien haar hi­er­boven in de film «'Madonna of the Streets », nog een van haar laat­ste pro­duc­ties.

Cins­man­iei­itus­jes

« SALLY », de n'euwe First Na­tional film van Colleen Moore, is gan­sch in kleur gemaakt en wordt op het oogen­blik op de markt ge­bracht.

HET IS EEN ZEER IN­TER­ES­SANT FEIT,

vol­gens bericht uit Amerika, dat de kleed­ing, welke Syd Chap­lin draagt in « Charley’s Aunt », gemaakt werd door de hand van mevrouw Bran­don Thomas, we­duwe van den schri­jver van het beroemde bli­jspel. Wan­neer M. Christie de laat­ste schikk­T­gen te Lon­den trof met de we­duwe, dan was zij zoo ver­lan­gend dat de kleed­ing juist zou zij-n zooals haar echtgenoot d't steeds gewen­scht had, dat zij de gunst ver­zocht zelf het kleed­sel te mogen maken.

LILA LEE is naar Florida vertrokken om daar met Thomas Meighan de Para­mount-film te draaien « Old Home Week ». Haar echtgenoot James Kirk­wood kon haar niet vergezellen, daar deze nood'g was in ver­schil­lende tooneel­stukken.

LIL­LIAN HALL DAVIS, de Britsche fil­mar­tis-te, heeft haar de­buut voor het Amerikaan­sch pub­liek gemaakt in de film « Quo Vadis », waarin Em'l Jan­nings de rol ver­tolkt van « Nero ». Zij speelt daarin de rol van « Lycia », het meisje dat op een stier gebon­den wordt om in het cir­cus een ver­schrikke­lijken dood te gemoet te gaan. De in­druk welke zij op de Amerika­nen maakte was meer dan gun­stig.

IN HOL­LY­WOOD schi­jnt op het oogen­blk een « mod­ern café » te zijn, het­welk uit­slui­tend be­zocht wordt door filmvolk; doch het eige­naardige van dit café, het­welk ook een restau­rant is, is dat men er geen vorken of messen ge­bruikt; men eet er niets dan kiekens en d'e be­han­delt men met de vingers!

NAAR WIJ VERNE­MEN zouden Mae Mur­ray en haar echtgenoot Rx­hard Leonard de f lm­nij-ver­heid ver­laten, zoodra hun tegen­wo­ordig kon­trakt geëin­digd' is, om terug te gaan naar de muzikale kluchten, re­vues en op­eretten. Maë Mur­ray eindigt nu « The Merry Widow » (De Lustige We­duwe).


FILM-RE­VUE

Vrije Tribuun

Onder deze rubriek mag ee­nieder, onder dek­naam, zijn opinie, de kine-ma aan­be­lan­gend, uit­drukken. De inzen­ders moeten nochtans hun naam en adres doen ken­nen op ons bu­reel en bli­jven ve­r­ant­wo­ordelijk voor het in­ge­zon­dene. -De hoof­dredak­tie be­houdt zich echter het recht van op­name of weigeri­iig voor.

KUNST IN HET DRAMA

Hu­moris­tis­che toonee­leni komen vaak voor in het Amerikaan­sche treur­spel. Al­hoewel het vreemd klinkt: humor in een drama, dra­gen

die fijne tafer­eelt­jes er on­be­twist­baar veel toe bij, om het suc­ces van -den film te ver­meerderen. Want, is het pri­jzenswaardig de men­schen te leeren dat het niet al< rozen zijn op de lange lev­ens­baan, toch lis het ver­di­en­stelijker hen te doen gedenken dat de gemoedelijke, immer gui­t­ige gezel een man is die niet kan ger­aakt wor­den door den eeuwigen kamp van groote en kleine men­schen, dalt hij de man is al­tijd en overal thuis, vooruit­gaande immer met moed en vol vertrouwen, ’t Zijn dik­wi­jls ste­vige, on­be­holpen kerels, die het met fijne manieren en an­dere nar­ighe­den zoo nauw niet op­ne­men waar­door het jongé juf­fer­tje hen soms niet al te best kan uit­staan, maar . ik mag ze graag li­j­den en zou in­dien ik er de kans toe zag hen heel gul­har­tig de grove hand schud­den als teeken van on­ver­bol­gen, zui­v­ere sym­pa­thie. Ik herken in hen den waren volks-men­sch, van bin­ften als van buiten, vrij en on­afhanke­lijk. Ter­wijl ik medeli­j­den heb met de arme hoofd­fig­uren die meestal tegenslag op tegenslag ken­nen, moet ik hen beni­j­den om hun eeuwig bli­j­den geest en doo­dbe­daarde manieren, van: « ’t Zal wel gaan ». Ze be­ho­even niet eens groote gebaren te maken, een on­noozel gezicht zetten is soms meer dan vol­doende om me te ver­maken. Ze zijn over­tal­rijk de pret­tige toonee­len die ik reeds aan­schouwen mocht in den film. Ze u. allen op­noe­men, ware me niet mo­gelijk want ik ben er zoovele weer ver­geten. Maar ik herin­ner mij wel iets van de vroolijke daden van Wal­lace Beery, deh rasechten zeeroover uit Sakr-el-Bahr. Zijn pak was nooit nieuw ge­weest, hij ver­gat zich wel eens te scheeren en zijn daden of wo­or­den wegen, daar dacht hij niet aan. Hij on­der­schei­dde zich bi­j­zon­der in het slottafer­eel, toen hij zijn jon­gen meester zon­der blikken of blozen met breede gebaren van zijn helden­daden vertelde, won­deren van dap­per­heid aan zich zel-ven toeschri­jvend, die niet moesten on­der­doen voor de pracht­presta­ties van Sam­son, geen wo­ordje rep­pend over min­der, glo­ri­er­ijke dagen in zijn zeeroover­sloop­baan, overvloedig ge­ni­etend van zijn in­ge­beelde waagstukken en van de immer sti­j­gende be­won­der­ing van t adem­loos luis­terend kind.

Een dergelijk fijn tooneeltje kan vol­gens mij wel op­we­gen tegen een mooi uit­ge­beelde z'ele-toe­s­tand vol in­nige emotie.

Wel was hij aan de eerste leu­gen niet dood gegaaaan, maar toch wou ik wel dat hij neven me kwam z'tten, in dagen die niet zoo goed zijn als ik wel zou wen­schen, om me heel smake­lijk door vrolijke ver­halen tot een ander men­sch te maken, hoopvol en zon­der zor­gen.

LABRADOR.

IETS OVER ROM AN-AAN­PASS­ING OP HET WITTE DOEK

Tot hi­er­toe gelukte het aan weinig in­sce­neerders bek­ende ro­mans _degelijk voor de kinema aan te passen.

De reden? Mijns dunkens, on­volledig be­grip der kern zelve van het geschrift. Ieder ver­haal heeft een al­ge­meen idee, een lei­d­draad, om het­welk een aan­tal de­tails gegeven wor­den, noodza­ke­lijk om het doel te bereiken. En het zijn die ge-.​gevens die meestal den aan­passer mis­lei­den en hem een tijd lang bezig houden, in plaats van al zijne aan­dacht op de hoofdlijn te ves­ti­gen. Zulks geldt tevens voor de Fran­sche en Amerikaan­sche pro­duc­ties. Als ex­cuus kan miss­chien aange­bracht wor­den, dat het de eerste soms moeil­ijk vallt, de nood­ige at­mos­feer, de aan­passende mon­teer­ing en in­sce­neer­ing te ver­wezen­lijken bij ge­brek aan fi­nantieele mid­de­len. Doch voor de Amerika­nen is dit slechts bi­jzaak en de eenige fout is dan gewoon­lijk « la faute de goût ». Zoo gaf « Para­mount » voor een dri­etal jaren de adap­tatie uit van « L’homme cjui as­sas­sina», een boeiend werk van Claude Farrère. De film was voortr­e­f­fe­lijk ver­tolkt daar Mae Mur­ray en David Pow­ell en eindigde door het huwelijk der beide hoofd­per-son­nages. Zulke fi­naal werd natu­urlijk ver­zon­nen, gevolg aan de tra­di­tie dat het pub­liek met geen droe­vig einde in­stemt.Vox Pop­uli, vox Dei!

Voor eenige maan­den s‘:elde An­vers-Palace ons « l’Ar­riv­iste » van Féli­cien Champ­saur voor. Fran­sche aan­pass­ing van André Hugon. Ik had het boek geleien en keerde na de ver­toon­ing geheel teleurgesteld naar huis. Wat al fouten wer­den er niet be­gaan! Verdeel­ing der pro­duc­tie in drie vakken, net zooals in de roman, doch zulke vakken had­den geen e:gen bestaan. To­taal wegka-ping det rol van Renée April, de ver­liefde van den Ar­riv­ist. On­noozél einde: de Ar­riv­ist vluch't per auto en wordt door pseudo-gen­dar­men (welke aan­kleed­ing!) aan de'grens (een houten barak en twee paalt­jes!) nèergeschoten. Laat­ste tafer­eel: de au­tovo­erder krabt zich in de haren; «met een lijk op den rug» denkt hij... Mejuf­fer Hel­bing en Heer Baudin door een ver­standig spel, helpen die to­taal on­be­nul­lige han­del­ing omhoog en maken er iets aa­neem­baar van. Bui­ten­dien laat de mon­teer­ing veel te wen­schen en doet het hevig licht der schi­jn­wer­pers veel kwaad aan de gelaat­strekken en hunne be­weg­ing in den loop der actie.

Alfe model van ro­man-aan­pass­ing kom ik « La lumière qui s’éteint » van Rud­yard Kipling >te zien. Een pracht­film, voorgesteld zon­der in­ten­sieve pub­liciteit noch voor de film, noch voor de ver­tolk­ers. Tot heden toe, had ik nooit Percy Mar­mont noch Jacque­line Logan op het witte doek gezien. He't zijn een­voudige doch merk­waardige arti­esten. De eerste, jonge schilder, met de gemakke­lijke werk­wi­jze af­brek­end om zich geheel aan de ware kunst te wi­j­den, de tweede, straat­meisje, nu eens teeder, dan vroolijk, later driftig, af­gun­stig, ver­tolken met hatft en ziel de voor­naam­ste tafer­ee­len van het drama. En hun samen­spel op zekere oogen­blikken was iets zoo merk­waardig dat weinig ster­ren der filmw­ereld hen zouden kun­nen overtr­e­f­fen, ja zelfs eve­naar­den. De on­troer­ing van het publ;ek wis­selde af met eenige mo­menten vroolijke stem­ming bij geestige tafer­eelt­jes die Jacque­line Loogan met één glim­lach, met één oog­wenk weet te ver­wekken. Decors, land­schap­pen, ver­licht­ing, alles is keurig ver­zorgd en wijst aan dat Adolphe Zukor volkomen op de hoogte zi­jner taak is.

Aldus mijn ar­tikel eindi­gend, zou men in den waan ger­aken dal de Amerika­nen tot hi­er­toe

FILM-RE­VUE 7

voort­gaan onze meester te zijn in cin­e­maza­ken en zelfs in het genre van ro­man-aan­pass­ing. Doch, gelukkig voor de Eu­ropeesche pro­duc­tie, komt een prachtige film « De Twee Ver­stootelin­gen » een machti­gen stoot te geven in den vooruit­gang derzelve. En zooals Alice Pavor het on­langs aan­wees moet de Amerikaan­sche film­ni­jver­heid hare Fran­sche meded­ing­ster geducht vreezen.

AN­DRAL.

(NAAR AAN­LEI­D­ING VAN GRIF­FITH'S AMERIKA)

« Weeral ’ne klager! » hoor ik den lezer uitroepen, nadat hij de eerste regels bezien heeft. En hij zegt gelijk het is. Dezen keer heb ik het over de muziek. Ik ging over eem­gen tijd naar een • cin­ema, waar ze Amerika af rolden. Nie't het echte Amerika zulle, dat ligt nog op zijn plaats, maar ’ne film die « Amerika » heet. Ik hoor « dol-gréég » gelijk ze zeggen in den « Héég » muzek. Dat’s het bi­j­zon­dere punt. Nu, ik zat in de zaal op ’ne stoel Wachtte naar Amerika, en Amerika kwam. Mar de ko­erier van Boston zat al in Massa Plus­sets, — of hoe heet dat Schd-sch ding van een staat ook weer — en we had­den nog voor geen duit muziek geho­ord. Toen, als die vent van. ’ne koer'er, een platge­douwen veloband gelijk, vóór zijn damp­end paard stond te blazen, in Mas... enz. —, begon het ork­est met zoo’n law­ijd of al de duiv­e­len der hel waren los­ge­bro­ken. Was’t nu om den verlofen tijd ‘erug in te halen, of om den veloband weer terug op te' mon­teren? Mys­terie. Afijn, ik geloof dat de man t toch liever za'l gehad hebben, dat ze hem een airken ten beste gaven bij zijn vertrek uit Boston, om hem ~wat moed in ‘e geven, — voor de lange reis.

Maar wat ben ik nu toch alle­maal aan ’t fra-: zelen? ’t Was maar alleen om te zeggen dat ik het verve­lend vind, als de film reeds zes-en-der-tig uren bezig is zich te ver­too­nen, eer men be­gint met t « mazlk » zooals mijn stuk kozze zegt. Vergeef mij, geduldige lezer, da't ik te lang­dr­a­dig ben, maar k wou er nog even bi­jvoe­gen, dat « Amerika » mij in ’t geheel niet be­vallen is; ’t rook te veel naar buskruit, dat iets te­weeg brengt, het­welk booze men­schen ple­gen te noe­men: slaapzucht. Ge be­merkte het an­ders heel goed in de zaal, die zucht.

DE MOEDER IN DEN A M ERIK A A N SC H EN FILM

Den in­houd van 60 p. h. der cow-boy-treur-speien (?): een sher­iff, farmer woont met eenige dochter in een afgele­gen streek. Een vreemdel­ing landt er aan en wordt de aartsvi­jand van den mededinger naar de hand der heldin. Maar na tal van wed­er­waardighe­den gelukt het hem den •schurk te ont­maskeren en den farmer voor zich te win­nen.

In al deze ban­deh bek­leed: de moed­er­rol een on­dergeschikte plaats. Hei: is waar­lijk ver­won­der­lijk ho­eveel vrouwen er in de States aan mid­del-mati­gen leeftijd ster­ven en steeds maar een dooh-ter achter­laten.

In de New-Yorker achter­bu­urt vin­den we een tzieke­lijke, «afgeleefde vrouw, ges­te­und door een eenige dochter tegen de grove han­del­wi­jze van een dronken vader.

Dan hebben we nog de moeder der be­goede * klas. Dat moet voorzeker een vrouw zijn met droeve wezen­strekken, het slachtof­fer van een mis­stap, weer met een eenige dochter.

Steeds staat de arme vrouw op den achter­grond in den per­soon van de derde-rang artiste. De Amer'kanen schi­j­nen niet veel van een be­jaarde

vrouw op het doek te willen weten. De moeder der mondaine krin­gen kan men met moeite van hare dochter on­der­schei­den, ware het niet dat de tekst het ’U zegt. Ik herin­ner me slechts «Moeder » en « Het Oude Nest », fil­men waar de moeder op den voor­grond treedt.

En nochtans welke teeder­heid ligt er niet in dien naam ver­bor­gen.

Pho­to­hoekje

De Lez­er­essen en Lez­ers welke een photo van een fil­martist(e) ontvin­gen, gelieven ons mede te dee­len:

1° na ho­eveel tijd zij die ontvin­gen; 2° gratis of niet;

3° het for­maat der photo.

Deze in­lichtin­gen wor­den onder deze rubriek in­ge­lascht en zijn alzoo van groot nut voor ee­nieder die in­s­gelijks aan die artist(e) zouden geschreven hebben.

BON A ontv­ing grat's de photo van: 1 ) May Mac Avoy, 18 x 13, 2 pho­tos dezelfde afmetin­gen doch ver­schil­lend van beeld, na 2 m. 28 d.; 2) Monte Bleu, 18 x 13, na 4 m. 12 dagen; 3) Mary Philbin, 14 x 9, klein maar prachtig, na 27 dagen; 4) Thomas Meighan, 18 x 13, na 2 m. 2 dagen; 3) Ho­bart Bosworth, 22 x 17, gezeten te paard, de armen uit­gestrekt, beduidende, dat hij zijne be­won­der­aars (ters) ont­vangt met veel’ ge­noe­gen, ontv. na 5 m. 26 dagen; 6) Anna Q. Nils­son, 18 x 13, na 2 m. 22 dagen; 7) Elmlre Vau­tier. in haar film « Per­ra­gus » of « Fer­ra­gus », postkaart­for­maat na 1 jaar 4 m. 1 dag.

bRIGOLIN ontv­ing gratis de photo van: Mil-ton Sils, 2 maand 14 dagen, for­maat 18 x 13; Char­lie Chap­lin, I’m. 22 d., for­maat 18 x 13; Viola Dana, 1 rn. 2’ d., for­maat 16.5 x 10.5; Edna Pur­viance, 2 m., 19 d., for­maat 18 x 13; William S’Hart, 1 m. 20 d., for­maat 22 x 17; Mary Pick-ford. 3 m. 9 d., for­maat 22 x 17; Buster Keaton, 2 m. 6 d., for­maat 24 x 19; Glo­ria Swan­son, 4 m., for­maat 17 x 12; Ho­bart Bosworth, 3 m. 4 d., for­maat 18 x 12; An­to­nio Moreno, 1 m. 12 d.. for­maat 18 x 13.

JULIA ET PIERRE ontvin­gen gratis de photo van" Mary Philbin, for­maat 12 1/2 x 17, na 1 1/2 maand.

LEKKER­BEK ontv­ing gratis de photo van Thomas Meighan, for­maat 12 1/2 x 18, na 2 maan­den en 3 dagen.

DE BE ontv­ing gratis de photo van: Lucy Do­raine, for­maat 12 1/2 x 8, na 3 d.; Betty Comp-son, for­maat 17 1/2 x 13 1/2, na 3 weken; Harry Piel, (2 stuks), postkaart, 4 weken 3 dagen; Mary Philbin, for­maat 21 1/2 x 16, na 1 maand; Dou­glas Fair­banks, for­maat 20 x 16.

V. VAN STEEN­BRUGGE ontv­ing gratis de photo van: Mary Philbin, for­maat 13 x 18, na 6 weken; Pola Negri, for­maat 18 x 24, na 6 weken; Raquel Meller, for­maat 18 x 24, na 10 dagen; Alice Brady, for­maat 13 x 18, na 3 maan­den.

SANS SOUCI ontv­ing gratis de photo van: Harry Piel, 3 postkaarten); Betty Comp­son, for­maat 18 1/2 x 12; Mary Philbin, for­maat 18 1/2 x 12, na 1/2 maand; Claire Wind­sor, for­maat 19 1/2 x 12 1/2, na 6 weken 2 dagen; An­to­nio Moreno, for­maat 17 1/2 x 12 1/2, na 71 dagen.


Hier zien wij deze geliefde fi­ia­iartiste afge­beeld, om­ringd van eene verza­mel­ing kost­baar, oud en raar porcelein waar­van zij een hart­siochteüjke liefheb­ster is. De verza­mel­ing be­helst beroemde stukken uit Japan, China, Frank rijk en En­ge­land.

VOL­GENS de verk­lar­ing van M. R'chard A. Row­land, eerste ger­ant der com­pag­nie der First Na­tional, zou deze de rechten verkre­gen hebben om de uit­bat­ing van vier nieuwe werken te be­gin­nen.

Een dezer werken draagt de naam van « For­ever After » (Daarna voor Al­tijd), van Owen Davis. Dit werk be­haalde te Broad­way een over­g­root suc­ces. Denke­lijk zal men dezen f'lm be­gin­nen wan­neer « L’Hymne Na­tional » (The Na­tional An­them) zal geëin­digd zijn; de hoof­drol is in han­den van Corinne Grif­fith.

DE VOL­GENDE NIEUWE FILM voor Mil­ton Sills is « The Come­back » (De Weer­wraak), naar den bek­enden roman van M. D. Craw­ford; het is de geschiede­nis van een beroeps­bokser.

JOSEPH GREER and his Daugh­ter (Joseph Greer en zijn Dochter) is in­s­gelijks een der vier werken; van al de werken de M. Web­ster geschreven heeft is deze een der bi­j­zon­der­ste.

HET VIERDE WERK is « Clarissa and the Post Road » (Clarisse et la Route du Mail), naar de vertelling van Grace Sartwell Mason, welke ver­scheen in de « Sat­ur­day Evening Post ».

NA - « MY SON » (Mijn Zoon), geëin­digd te hebben zal Edwin Carewe voor First Na­tional be­gin­nen met het op het doek bren­gen van den roman van Robert Hichens « Snake Bite » (Slan­gen­beet). De film zal nochtans onder een an­deren naam ver­schi­j­nen.

M. Carewe denkt kor­tel­ings aan dezen film te beg nnen. Lewis Stone zal de man­nelijke hoof­drol ver­tolken. De bestu­ur­der is in on­der­han­del! ng met een der schoonste vrouwen van het scherm voor de ver­tolk­ing van de vrouwelijke hoof­drol.

« Slan­gen­beet » is een liefdes­geschiede­nis, zeer drama­tisch, waar­van de han­del­ing geschiedt in Arabië. Het zal een buitenge­woon werk zijn.

DE MEEST EIGE­NAARDIGE GROEP van

de c:nemageschiede­nis zal wel te zien zijn in de film « The Lost World » (De verd­we­nen Wereld), werk voort­ge­bracht door Earl Hud­son voor First Na­tional. Er zijn in be­grepen: bron­tosaurussen, tricer­at­pen, al­losaurussen, ptero­dactylen, mega­losaurussen, diplodocussen en an­dere soorten di­nosaurussen uit de ver­loren wereld van over meer dan twee duizend jaar. DeZe dieren waren ver­schei­dene malen grooter en sterker dan de olifant!

RICHARD RARTHELMESS is in Florida waar hij aan het draaien is voor de film « Soul Fire » [(Zie­len­vuur). John S. Robert­son is de regis­seur en Bessie Love vervult de vrouwelijke hoof­drol.

SAMUEL GOLD­WYN gaat een an­dere pro-duk­tie ver­wezen­lijken, namelijk « Stella Dal­las », al­sook een derde film van « Potash and Perl­mut­ter », dewelke nu voor titel dra­gen zal « Part­ners Again » (Op­nieuw Ven­nooten).

HET IS EEN WARE REUS welke in « Quo Vadis » de rol ver­tolkt van « Ursus ». Hij noemt zich Bruto Castel­lani en de kracht welke hij toont met een wilden stier den nek om te wrin­gen is geen filmtruk. Vroeger was deze ath­leet een kam­pi­oen der wors­tel­stri­j­den in Italië.

EEN VI­JFDE DEEL der pro­duk­tie « His Supreme Mo­ment » (Zijn op­per­ste Oogen­blik) wordt gemaakt in kleur. Ronald Çolman en Blanche Sweet zijn de vedet­ten.

DE POP­U­LAIRSTE ROMAN van John Galswor­thy « The Wh'te Mon­key » (De witte Aap) zal vast en zeker een suc­ces wor­den voor Bar­bara La Marr. Phil Rosen is er op het oogen­blik aan be­gonnen.


FILM'REVUE

Cin­emabrieven­bus

1° Onze brieven­bus is gratis.

2° Weke­lijks wor­den er drie vra­gen beant­wo­ord.

3° Stel uw vra­gen af­zon­der­lijk en num­mer ze.

4° Naam en adres ho­even we niet te ken­nen: geef een dek­naam op.

ALUSBY (?) E. B. — 1) Norma Tal­madge vond in « Fleur de Sables » werke­lijk een kolfje naar haar hand.

2) Gau­mont, 53, Boule­vard de la Vil­lette, Paris.

3) U be­gri­jpt wel dat we kiess­chhei­d­shalve geene pub­lieke opinie over cin­ema-artis­ten mogen op na houden.

N. B. — Daar we uit het schrift van Uw dek­naam zoo slecht uiit kon­den, hebben we maar gezet wat we er dachten • uit te maken. Boven­dien gelooven we dat ge Uw inkt maar met wat water hebt aan­ge­lengd, niet?

COCO. — 1) Beleefd­hei­d­shalve is het natu­urlijk beter per brief dan zich per postkaart tot eene cin­ema-art’ste te wen­den.

2) Een in­sce­neerder is de per­soon die het ver­wezen­lijken van een film leidt.

3) Om de goede reden dat die er niet zijn.

VERGEET-MIJ-NI­ETJE. — 1 ) Het spijt ons

zeer maar met de gegevens kun­nen we de noo-dige op­zoekin­gen niet doen: zij zijn té on­to­ereik­end.

2) Rita Joli vet draait nog slechts bij gele­gen­heid; adres 403, rue de Ro­croy, Paris.

3) Rex In­gram is rond de 35 jaar oud; adres: 3, rue de Suresnes, Paris.

. .LEKKER­BEK. — 1) Nita Naldi, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284 Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Colleen Moore, adres: 1231 S. Gram­mercy Place, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) U kunt ze bei­den in de Fran­sche en En­gel-sche taal schri­jven.

SNOESJE. — 1 L Richard barthelmess, adres: c/o In­spi­ra­tion Pic­tures Corp. 565 fifth av­enue, New-York-City (U. S. A.).

2) Lil­ian Gish, zelfde adres als voor­gaande.

3) Priscilla Dean, adres: c/o Su‘te 523 Taft Build­ing, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

PAL­LI­ETERKEN. — 1) Mar­garethe Schön, adres: 11. Neue Am­bach­ersi-rasse, 11, Berlin.

2) Beide fil­men zullen denke­lijk ti­j­dens het vol­gend seizoen aan de markt komen.

3) In­der­daad’ Paul Richter is reeds geschei­den.

EVA. —- 1) Die geluk­wen­sch was één en al

on­dubbelzin­nig: het was voor ons een waar ge­noe­gen zulk eene duidelijke lijst onder de oogen te kri­j­gen.

2) Die geschiede­nis van Lil­ian Gish schi­jnt weer niets an­ders dan een Amerikaan­sche soort pub­liciteit te zijn.

3) Georges Hack­a­torne, adres: c/o Suite 523 Taft Build­ing, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

4) (Per uit­zon­der­ing) Matt ' Moore, adres: 130 West, 44 th. Street, New-York-City (U. S. A.).

N. B. — Mogen wij U een raad geven? miss­chien is de sekre­taris van Mar­ion Dav es in den waan dat U en Uwe zus één en dezelfde per­soon zijt, en bi­jgevolg aan U geen gevolg op Uwe vraag geeft.

BETSY. — 1) Schrijf hem eens op­nieuw aan het adres dat we voor n° 3 aan Uwe zus op­gaven.

2) Voor wat die abon­nemenit­skwestie be­treft, nu treur daar maar niet over, ver­mits U toch het boekje weet aan te schaf­fen is de zaak toch gezond, tra­cht in­tuss­chen Me­neer Uw Papa nog wat te bepraten tot­dat hij zelf een druk lezer van het groene boekje worde.

3) Met ge­noe­gen ver­na­men we dat U her­stel­lende zijt.

RUDY. — 1 ) I De ware naam van Doüblepatte is Carl Schen­ström, en die van Pat­a­chon is Miçke Mad­sen; te schri­jven aan vol­gend adres: c/o Nordisk Film Co, 45, Vim­melka­ftet, Kopen­hagen.

2) Ses­sue Hayakawa kan in de En­gelsche en Fran­sche taal wor­den geschreven; adres: Hotel Ma­jes­tic, av­enue Kle­ber, Paris (16).

3) Henny Porten, adres: 76 Park­strasse, Berlin-Dahlem.

N. B. — Ses­sue Hayakawa zendt gratis zijne * photo: beide overi­gen ver­gen eene ver­goed­ing van fr. 3,—.

DE­SER­TEUR. — 1) Haar een verontschuldi-l gings­brief schri­jven.

2) *t Spijt ons zeer, maar daar kun­nen we ons niet mede be­las­ten.

J’Y SUIS. — 1) In België bestaan er geene film­maatschap­pi­jen dien naam waardig.

2) H erover is nog niets bepaalds geweten.

WALLY. — 1) Sylvia Breamer, adres c/o Mayflower Pho­to­play Corp., 1465 Broad­way, New-York-City (U. S. A.).

2) Nita Naldi, adres: zie antwo­ord n° 1 aan Lekker­bek.

3) May Mac Avoy, adres: Metro-Q.olld­wyn, 1025 Lil­ian Way, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

N. B. — « P. S. » en « N. » zijn bei­den al even geheimzin­nige per­so­nen.

X. X. -r- 1 ) Louise Glaum, adres: c/o T. H. ïnce Stu­dios, Cul­ver City (Cal.) U. S. A.

2) Marie Wal­camp, adres: c/o Suite 523 Taft Build­ing, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Elena San­gro, adres: c/o 3, ruë de Ro­croy, Paris.

FRIGOLIN. — 1) Betty Bal­four, adres: c/o Room 53, The Fleet­way House, Far­ring­don street, Lon­den E. C. 4.

2) Besten dank voor de in­licht­ing, deze is ons immer nut­tig.

ZIG­OTO. — 1) Hoot Gib­son, adres: Univer- / sal Stu­dios, Uni­ver­sal City (Cal.) U. S. A.

2) Tom Mix, adres: 5841 Carl­ton way, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) U kunt ze bei­den in de Fran­sche en En­gelsche taal schri­jven.

HARDY. — Te Antwer­pen bestaat er geene in­richt­ing van dien naam.

BONA. 1) De rolverdeel­ing van dien band werd niet gegeven.

2) We moeten U geluk wen­schen om de klare en duidelijke op­gave Uwer ont­van­gen pho­tos.

AI­GRETTE. — 1) «Stars» kri­j­gen ook wel eens verlof zooals an­dere ster­velin­gen, en eene reis geeft al­tijd aan­lei­d­ing tot pub­licité t.

2) Het echt­paar Fair­banks-Pick­ford verbli­jft nu te Hol­ly­wood.

3) Menige Uwer bi­j­dra­gen zijn geschikt ter op­name, an­deren zijn het niét; een be­wijs dat U kunt als U maar wil.

JULIA EN PIERRE. — 1) Het adres van d e artist is: c/o Play­ers Club, New-York-City, (U.

2) Louise Claum, zie adres antwo­ord n° 1 aan

3) De film «De Witte Zuster» is hoofza­ke­lijk in Italië ver­wezen­lijkt gewor­den.

FILM-RE­VUE

EIWIT. — 1 ) Charles de Rochefort zendt zijne photo;tegen ver­goed­ing van fr. 2,—, adres: 17, rue Vic­tor Massé, Paris.

2) Ce­orges Car­pen­tier, adres: 4, rue Chambi-ges, Paris.

3) Jacque­line Logan, adres: c/o Para­mount

Stu­dios, 6284 Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A., zendt gratis hare photo.

/. S. — Het spijt ons zeer dat Uw schri­jven niet terecht kwam; we nemen in­lichtin­gen en zullen niet nalaten, in­dien we ze ont­van­gen, ze in de brieven­bus mede te dee­len.

2) Pat Moore, adres: c/o 1919 Van Ness Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Bessie Bar­riscalie, adres: Brun­ton Stu­dio,

5341 Mel­rose Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

ALIr­BEN-DARAK. — 1) Liane Haidt, adres: 55, Kaiser­allee Berlin-Wilmers­dorf.

2) Lloyd Hughes, adres: 601, S. Ram­part, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Dustin Far­num, adres: United Far­num Pro-JT duc'tjions, Glen­dale (Cal.) U. S. A.

N. B. — Zen­den allen gratis hun photo.

V. VAN STEEN­BRUGGE. — I) Ramon No­varro, voor­naam­ste fil­men: « Scara­mouche.; ,

«Where the Pave­ments ends», adres: c/o Rex In­gram, 33, rue de Surène, Paris.

2) Leatrice Joy, voor­naam­ste fil­men: « Manslaugh­ter », «Sat­ur­day Night», adres: 1626, Vine Street, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Nita Naldi, voor­naam­ste fil­men: «Sands and1 Blood », « The Ten Com­man­de­ments »: zie adres

fr antwo­ord Nr 1 ) aan Lekker­bek.

DOLLY. — 1) Rudolph Valentino, adres: 7139, Hol­ly­wood Boul­vard. Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

2) Ivan lyiosjoukine, adres: c/o Stu­dio Al­ba­tros, 53, rue du Ser­gent Bo­bil­lot, Mon­treuil Sous Bois (France).

3) Thomas Meghan, adres: c/o Para­mount

Stu­dios, 6284 Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

N. B.:— Nr 1 ) en 3) in de En­gelsche en Fran­sche taal te schri­jven; Nr 2 in de Fran­sche taal alleen. -

CREDIT. — Gina Relly, adres: 53, rue Cau-lain­court, Paris.

2) Jack Dempsey, adres: c/o Jack Kearns

710-74, Haas Build­ing, Los An­ge­les (Cal.) U.S.A.

3) Jack Liv­ing­stone, adres: c/o Suite 523, Taft jf Buid­ing, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

|v N. B. -— Er bes'aat hier slechts een zwen­del-zaak. Voor wat de lijst be­treft, het spijt ons zeer, maar ze is zoek ger­aakt.

FLEUR DES CHAMPS. — 1) Pauline Fred­er­ick adres: 503. Sun­set Boul­vars, Bev­er­ley Hills (Cal.)

2) Il vaut mieux de le lui en­voyer par « recom­mandé » (best is het, haar dit « aan­bev­olen » te zen­den.

SANS SOUCI. — 1) Georges Vaultier, adres: 78, rue de Strass­bourg, Vin­cennes (France).

2) De hoof­drol:n « Kinderen van Par­ijs » wordt ver­tolkt door Mar­guerite Madys.

3) Alice Terry, adres: c/o Rex In­gram, rue de Surène, 33, Paris.

ALICE PA VOR. — I) U be­gri­jpt dat wij geen uit­ge­spro­ken meen­ing over een fil­martiste mogen op na houden, maar... in­wendig mogen we denken wat we willen.

2) We zijn per­soon­lijk een groot par­ti­j­ganger van gek­leurde fil­men, maar de per­fekt e hi­erin is nog niet bereikt.

3) We zullen hier met een wed­ervraag antwo­or­den: weet u dat Qlo­ria, voor ze be­gint te draaien, 70 minuten onder kap­per’s han­den zit? dus....‘

SPEESKE. — 1) Maë Mur­ray, adres: c/o Me-tro-Gold­wyn, 1025 Lil­ian Way, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A. (zendt gratis haar photo).

2) Glo­ria Swan­son, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284, Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A. (Zendt gratis haar photo).

3) France Dhélia, adres: 97, rue Jean Jaurès, Lev­al­lois-Per­ret (France). (Vergt 2 fr. voor het verzen­der eener photo).

VAN MEULE­BROECK. — 1) Mary Pick­ford, adres: 7100 Santa Mon­ica Boul­vard, Los An­ge­les, (Cal.) U. S. A.

2) - Betty Comp­son, adres: c/o Para­mount Stu­dios, 6284 Selma Av­enue, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

3) Priscilla Dean, adres: c/o Suite 523 Taft Buid­ing, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

SIMON. — 1 ) In « Het Ge­bro­ken Nest » ver-'tol/kt Jane Novak de dubbele rol van moeder en dochter.

2) Ses­sue Hayakawa is nog steeds zoo gezond als een vis­chje.

3) Is een groote zwen­delgeschiede­nis waar­bij die per­soon zijn naam aan ’t ver­spe­len is.

CHU-CHIN-CHOW. — 1) «De Witte Zuster» is in Italië ver­wezen­lijkt gewor­den.

2) De part­ner van Lil­ian Gish in die film is Ronald Col­man.

3) Miss­chien wel, dit hangt af van de'cin­ema-bestu­ur­der welke deze ban­den voor zijn zaal moet afhuren.

N. B. — U hebt waarachtig gelijk; we waren op ons geheugen voort­ge­gaan en daar­door heeft die naamver­wis­sel­ing plaats gehad; onze fe­licta-ties voor uwe scher­pzin­nigheid.

JEANETTE. — 1) Uit New-York kunt u bin­nen de dre weken nieuws ont­van­gen en uit Ca-li­fornië bin­nen de vijf weken.

2) Is tooneel­brieven­bus.

DE BÉ. — 1) Edith Chap­man, adres: c/o Suite 523, Taft Build­ing, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Dustin Far­num, adres: United Far­num Pro­duc­tions, Glen­dale (Cal.) U. S. A.

3) Jane Paige, adres: Vita­graph Stu­dio, 1708, Tal­madge Street, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

GREEGJE GOETHALS. — A notre tour, nos meilleurs vœux de Pâques! (Op onze beurt onze beste Paaschwen­schen!)

J. SUYKER­BUYCK. — 1) Tom Mix zendt gratis zijn photo; te schri­jven in de En­gelsche of Fran­sche taal; adres: 5841, Carl­ton Way, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

2) Ha­told Lloyd, idem, adres: 502, Irv­ing Boul­vard, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) In een film wor­den hev'ge ruk­winden verkre­gen door het in­gang stellen van een vlieg­tuig-schroef.

SANS SOUCI. — 1) Flo­rence Vidor, adres: 1713 Selma Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

2) Leatrice Joy, adres: 1626, Vine Street, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

3) Lewis Stone, adres: c/o Suite 523, Taft Build­ing, Hol­ly­wood (Cal.) U. S. A.

LEKKER­BEK. — 1) Mary Carr, adres: c/o Suite 523 Taft Build­ing, Hol­ly­wood (Cal.) U.S.A.

2) Rudolph Valentino, zie adres antwo­ord aan Dolly.

3) Adolphe Men­jou, adres: 1911 Car­men Av­enue, Los An­ge­les (Cal.) U. S. A.

N. B. — Zen­den allen gratis de hun gevraagde phöto.

J’Y SUIS. — Bi­j­drage voor V. T. is goed van in­houd, maar, spi­jtig ge­noeg staan er te veel fouten in. NEMO

N. B. — Vra­gen ons na Zondag toegekomen wor­den in het vol­gend num­mer beant­wo­ord.


FILM-RE­VUE

Wat is een Film?

TAP voor stap, dit is de wijze waarop een film gemaakt wordt, van af zijn ontótaan in het brein tot de ver­toon­ing ervan in de zalen.

Een ui film­maker » schept reeds het nieuw gewrocht, wan­neer het voor­gaande nog niet voltooid is.

In feite wordt er in de stu­dios, zon­der ophouden, naar nieuwe geschiedenis­sen gezocht. Deze komen uit drie bron­nen: agen­ten die boeken en stukken zoeken te verkoopen; in­ge­zon­den sce­nar­ios en de gemengde en ver­schei­dene lezin­gen van het bestuur. Soms wordt een aan­vraag tot op­stellen van een film gericht aan be­faamde schri­jvers voor het doek. De pri­jzen be­taald voor boeken en stukken loo-pen van 500 tot 25.000 en zelfs tot 75.000 dol­lars. Oor­spronke­lijke werken bren­gen van 500 tot 10.000 dol­lars op.

Gewoon­lijk, vooraleer aangenomen te wor­den, moet een stuk door de Ihan­den gaan van de film­ster, den bestu­ur­der, de voort­brengers en den bond der pers­man­nen, verkoop­ers, enz...

Eens het stuk bepaald aangenomen, gaat het naar den sce­nar­ioschri­jver, die het schriftelijk werk, « con­ti­nu­ity » genaamd, op­stelt, iln dezen vorm wordt het ver­haal ingedeeld in tafer­ee­len. Aan­duidin­gen voor het op­ne­men der beelden staan hi­erop ver­meld.

Dit is voor den bestu­ur­der, wat het plan is voor den bouwmeester.

Soms wordt dit werk ver­richt door een aan den staf ver­bon­den schri­jver. Soms door een buiten­staan­der. Zeer dik­wi­jls on­der­gaat het sce­nario gioote ve­ran­derin­gen: de film­ster oe­fent kri­tiek uit op som­mige tafer­ee­len; an­der­maal is het de bestu­ur­der of de voort­brenger die ve­ran­derin­gen in­vo­eren.

Nu het bepaald ineen gesto­ken is, gaan kopi­jen ervan naar of­fi­cieele per­so­nen: den kun­st­bestu­ur­der, die schet­sen be­gint op te maken; naar den kostümier, die de kleed­eren be­gint te teeke­nen en naar den pro­duc­tiebestu­ur­der en den bi­jgevoeg­den bestu­ur­der.

Daarna ver­gadert' de « kri­jgsraad » om te beslis­sen in welke orde de beelden di­enen op­genc­men.

Bij het op­maken der fil­men volgt men geen natu­urlijke orde; men be­gint niet met het begin en men volgt niet den gang

van het ver­haal. Louise Fazenda zegde eens dat het hare groote eerzucht was een­maal een voors­tel tot trouwen te mogen ont­van­gen — onder het fil­men — vooraleer gehuwd te zijn!

Van de orde waarin een stuk gefilmd wordt hangt zeer dik­wi­jls de com­mer-cieele bi­j­val af.

Het doei van den bestu­ur­der is, zooveel het kan de tafer­ee­len achtereen op te nek­ten van een­zelf­den speler, teneinde dez( van de be­tal­ingsli­jst te schrabben.

B. v. in­dien een el­len­del­ing een meisje wegvo­ert en zij er iin gelukt te ontsnap­pen om hem, jaren na­dien, weder te ont­moeten, dan zal de bestu­ur­der al de tafer­ee­len doen op­ne­men waarin de el­len­del­ing ver­schi­jnt, ten einde de ledige uren te ver­mi­j­den en uit te sparen.

Een ander punt van be­lang is het op-3 maken der opeen­vol­gende dee­len, zoo-, dlat de schri­jn­werk­ers den tijd hebben de scher­men op te tim­meren en af te breken zon­der veel ti­jd­ver­lies.

De nacht­mer­rie van den pro­duc­tiebestu­ur­der is het nachtwerk van tim­mer­lieden en schilders; dit be­teekent overuren en dubbel tarief. Korte buten tafer­ee­len wor­den gefilmd ter­wijl de scher­mo­prich-!ers aan t werk zijn.

Hier komt nog bij de fig­u­ratie, biet gebeurt dat een stu­dio de hulp noodig heeft van een groep cow boys en deze moet voorzien van gehu­urde kleed­eren. (

Natu­urlijk wordt er aan gedacht al de tafer­ee­len waarin zij moeten op­tre­den, te vereeni­gen.

Ti­jd­ver­lies ver­mi­j­den, dit is de groote kunst.-

Daarna komt de beurt der artis­ten; deze. maken de plan­nen hun­ner kleed­eren op; de kc­s­tu­men wor­den ver­vaardigd in de stu­dios, doch soms ook er buiten. Be­faamde speel­sters verkri­j­gen bij iedere nieuwe film, een gan­sch nieuwe uitzet: Ter­wijl zij in tweestrijd is met haar kiee-. deren, is de bestu­ur­der op zóek naar degelijke spellers en speel­sters.

Hier dagen nu aller­hande moeil­ijkhe­den op: de spel­ers zijn niet vrij en hebben een verbin­te­nis voor een .ander stuk; som­mige onder hen vra­gen een te hoog loon; het stuk is niet ge­noeg bek­end, of te kort of te lang naar den zrn van de ster.

FILM-RE­VUE

In ieder stu­dio is een bestu­ur­der voor het op­maken en nazien van steekkaarten; hij bezit een groot aan­tal pho­tos van al­tisten, met op den rug hun salaris, hun gestalte, hun gewicht, hun lichaams­gesteld­heid, enz.

De beste spel­ers hebben agen­ten die hen verbin­tenis­sen be­zor­gen en ont­van­gen 10 t. h. com­missieloon.

Dik­wi­jls zendt de bestu­ur­der om een dier agen­ten en vraagt hen; « Wie is er vrij? «

Een­maal de keuze gedaan, komen dè spel­ers naar het stu­dio en 'teeke­nen een verbin­te­nis met aan­wi­jz­ing van het salaris en an­dere vöor­waar­den. Daarna ko* ren de kieed­er­proeven. in kor­ten tijd neeft de kostümier kleed­eren voor­bereid voor de ster, ten min­ste voor wat de eerste tafer­ee­len be­treft. Het is de gewoonte de(n) hoofd­ver­tolker te pho­tografieeren alvorens het fil­men be­gint.

Dit alles geschiedt om een proef te hebben van het al­ge­meen uitzicht en van de schaduwen en om te zien of de kleuren der stof­fen goed weergegeven wor­den door de cam­era. Zoo hebben de cam­era­man­nen ook de gele­gen­heid eenige nut­tige bevin­din­gen te doen.

Dan vangt eerst het op­ne­men van de beelden aan. De bestu­ur­der beschikt over een tamelijk grooten staf: een bestu­ur­der-helper, die alles naziet en in gereed­heid brengt en de artis­ten ver­wit­tigt wan­neer zij di­enen op te tre­den; ver­schei­dene fö-

Cin­e­manieuwsj es

DRIE GEDACHTEN OVER DE FILM

John Bar­ry­more:

Film-On­theilig­ing Ik geloof niet dat de diepte van. « Ham­let » op de film tot haar recht zoude kun­nen' komen. Het zou iets kri­j­gen van een Madonna met ko­rt­geknipt haar.

Dean of Man­ches­ter:

Bor­rel en Bioscoop Ik kan niet on­tken­nen dat, naar mijn mean­ing, de bio­scopen hebben bi­jge­dra­gen tot het doen afne­men der dronken­schap.

Crains in « Weekly Despatch »:

De moreele waarde van de film Geen beter mid­del ter ver­brei­d­ing Van ideeën dan de bioscoop. De film ver­leent hun kleur, vorm en be­weg­ing. Wi­js­geerige denkbeelden wor­den er geïncar­neerd eft blikken op het leven giet men er in den vorm van men­sche­lijke actie. In den bioscoop luis­tert de menigte aan­dachtig, door midd, el van de oogen, naar wijze lev­ens­lessen, waar­voor nie­mand naar "een kerk zou willen gaan om ze aan te hooren; en men­schen, die een broertje dood schi­j­nen te hebben aan alle moraal, juichen het toe wan­neer op de film de deugd .tri­om­pheert.

tografen en hulp-fo­tografen, werk­tu­igkundi­gen, tim­mer­lieden, een steaio-typ­iste; zij volgt het spel, neemt nota’s van, de in­ci­den­ten, van de kleed­er­dracht der artis­ten, enz Dit, om te voorkomen b. v.

dat een speler op zou komen met een Der­by­hoed op het hoofd en weg­gaan met een strooien hoed, want tuss­chen het Ie tafer­eel en het tweede, ver­loopen miss­chien twee, drie maan­den, en zon­der de « Short­hand girl » zou dit uit het oog ver­loren wor­den. In een woord, zij moet fouten voorkomen.

Na ieder tafer­eel wor­den er meerdere photo’s genomen van het­zelfde. B. v.; Op een beeld ziet men een sol­daat die de el­len­del­ing wurgt en het meisje ver­lost. Nadat het ibeeld genomen is, wor­den de cam­era s weer opgesteld en vol­gende bi­j­zon­der­he­den wor­den nog gefo­tografieerd: het angstig, be­traande gezicht van het meisje; een der wal­gelijke gezichten van den el­len­del­ing; een van het glo­ri­er­ijke gelaat van den sol­daat, held; waarschi­jn­lijk de vingers van den held op de keel van den el­len­del­ing.

Voor ieder van deze kleine bi­j­zon­der­he­den wor­den, elek­trische lichten her­schikt en ve­ran­derd. Dit is de reden waarom men, onder het op­maken van fil­men, weinig of geen be­weg­ing be­merkt bij de spel­ers, men zou enkel zeggen dat zij met de lichten spelçn.

NEMO

JACK DEMPSEY en ES­TELLE TAY­LOR hebben hun wit­te­broodsweken doorge­bracht 50 mi­jlen van San Diego—

EEN BRAND, welke groote schade ver­richtte, brak uii gedurende de ver­toon­ing van de weten­schap­pelijke film « In­sulinde » te Berlijn; dit ten nadeele van de Eu­ropa Films; het gebeurde in het Vox-huis, een Berli­jn­sche ra­dio-stat’e.

CHAR­LIE CHAP­LIN heeft een tooneel bestu­urd in de film « Zan­der the Great », een film van Mar­ion Davies. Mar­ion heeft aan Char­lie gevraagd haar vol­gende pro­duk­tie te besturen, doch hij heeft dit niet kun­nen aan­nemen daar hij an­dere groote plan­nen heeft; hij gaat voor Edna Pur­viance een film maken in den aard van « Opin­ion Publique ».

M. F. BERTONI is be­gonnen voor Les Grandes Pro­duc­tions Cinématographiques de ver­wezen­lijk­ing van « Frères Zem­ganno », naar den roman van Ed­mond de Goncourt. Dank zij de wel­wil­lend­heid van M. De­bray, bestu­ur­der van het Nieuwe Cirkus, zijn ver­schil­lende tooneel'en in zijn in­richt­ing gedraaid. De voor­naam­ste rollen zijn in han­den van Sta­cia Napierkowska (la Tomp­kins), Con­stant Rémy (Gionni), San Juana (Nel-lo) en Bertone (de di­recteur).


FILM-RE­VUE

CINE-RO­MAN

De verd­we­nen Wereld

on­mo­gelijk... Daar ge nu gewaarschuwd zijt kunt ge uw voor­zor­gen nemen.

— Daar­voor mijn hartelijken dank, mevrouw.

— In­dien ge ziet dat hij zich op­windt, spoedt u dan u‘t de kamer. Wacht niet om met hem te re­de­twisten want vele lieden hebben met dit te doen ern­stige won­den opgeloopen. Meer nog, dan is er een pub­liek schan­daal, het­welk op ons allen neerkomt... Ik veron­der­s­tel dat het voor Zuid-Amerika is, dat ge hem ver­langt te z:en?

Tegen die dame kon ik niet liegen.

— Lieve God! riep zij. Dit is een gevaar­lijk on­der­w­erp! Ge zult geen woord gelooven van al | wat hij zegt... doch zeg hem dit niet want het maakt hem woe­dend... Doe of ge hem gelooft, dan zal alles zich wel schikken... Herin­ner dat hij het zelf gelooft... Wacht nu niet langer of hij kri­jgt arg­waan... In­dien gij hem gevaar­lijk vindt, echt gevaar­lijk, trek aan de belko­ord en houdt hem in bed­wang tot ik kom. To/t zelfs in het kri­tiek­ste oogen­blik kan ik hem bed­win­gen.

Met deze aan­moedi­gende wo­or­den op zak, vol­gde ik den zwi­j­gen­den Austin, welke gewacht had als een bronzen stand­beeld.

naar het boek van Sir Arthur Conan Doyle « The Lost World »

Pro­duc­tie first Na­tional-Wat­ter­son R. Rothacker Vlaam­sche be­w­erk­ing van Ed. Neorg

Met spe­ciale toe­lat­ing van de First Na­tional Pic­tures van New York. EEN1G RECHT VOOR BEL­GIE

ROLVERDEEL­ING

Pro­fes­sor G- E. Chal­lenger Wal­lace Beery

Ed­ward Mal­one,, jour­nal'st Lloyd Hughes

Lord John Rox'on Lewis Stone

Pro­fes­sor Sum­mer­lee Arthur Hoyt

« Goed... Kom dan maar zien Woens­dag of er antwo­ord is; doch, vriend e, voorzichtig zijn, hij is een gevaar­lijke kerel. »

Wan­neer ik mij des Woens­dags aan­bood, dan was er een brief met de vol­gen­den in­houd:

« Em­more Park W.

» Mi­jn­heer,

» Ik heb uwen brief ont­van­gen en sta u toe op » het gevraagde uur te zien. Doch, ik ver­wit­tig u » dat ik nooit mijn opinie ve­ran­der. Gij kunt de-» zen brief aan mijn portier. Austin, too­nen welke » alle voor­zor­gen moét in acht nemen om mij te » bescher­men tegen die jakhalzen van jour­nal­is­ten.

George Edw. Chal­lenger. »

Het was bijna half elf, ik nam een taxi en liet mij naar de plaats van bestemm'ng vo­eren. Het was een prachtig huis waar­voor wij stil­hielden en alles duidde aan dat die pro­fes­sor een weelderig man was.

De deur werd geopend door een per­soon van onzek­eren oud­er­dom, gek­leed in een donker pak en met led­eren « get­ten » waar­door ik be­greep dat die man de chauf­feur was. Hij bezag mij met een on­der­zoek­enden blik.

— Verwacht? vrog hij.

— Hebt ge uw brief?

Ik toonde de en­veloppe.

— In orde!

Ik vol­gde hem maar werd plots op mijn Weg tegen gehouden door een klein vrouwtje. Het was een lev­endig per­soon­tje, meer Fran­sch dan En-gelsch.

— Een oogen­blik zegde zij. Austin, ge kunt wachten... Kom bin­nen, mi­jn­heer... Mag ik u vra­gen of ge met mijn echtgenoot vroeger reeds een on­der­houd hebt gehad?

— Neen, mevrouw, die eer had ik nie".

— Dan moet ik u reeds op voor­hand mijn verontschuldig­ing aan­bieden... Ik moet u zeggen dat de pro­fes­sor een on­mo­gelijk per­soon is, vol­strekt

Austin klopte op een deur en daar stond ik plots van aangezicht tot aangezicht tegen­over de pro­fes­sor. Hij zat in een ri­eten stoel, achter een breede tafel, dewelke overdekt was met boeken, land­kaarten en di­a­grams.

Wan­neer ik bin­nen kwam staarde hij mij do­or­drin­gend aan. Zijn ver­schi­jn­ing deed mij ver­baasd toek­ijken. Ik had me wel aan iets vreemds verwa­chit, maar dit ging mijn ve­rass­ing te boven. Zijn gestalte was die van een reus; zijn hoofd was enorm groot. Hij had een gelaat en baard van een As­syrische stier; groote blauw-gri­jze oogen keken scherp toe; twee massieve schoud­ers en twee han­den, overdekt met zwarte haren, waren een ver­wit­tig­ing voor den be­zoeker.

— Welnu? begon hij. Wat nu ?

— Gij waart zoo goed mij te ont­van­gen zegde ik, hem de en­veloppe too­nend.

Hij nam mijn brief te voorschijn en legde hem voor zich.

— Oh, gij zijt die jonge man welke niet al te best En­gelsch ver­staat, doch ge zijt wel zoo goed om mijn al­ge­meen besluit goed te keuren.

— Zeker, mi­jn­heer, zeker! haaste ik te antwo­or­den.

— Zoo, dit ver­sterkt mijn posi­tie... In elk geval lijkt ge mij beter dan dat zwijn in Wee­nen.

— Het schi­jnt dat ze zich daar slecht gedra­gen hebben.

— Ik verzeker u dat ik mij kan verdedi­gen. Maar komen wij tot ons doel... Ko­maan, vooruit!

Er lag iets dreigends in zijn toon.

— Ik ben natu­urlijk nog maar eigen­lijk een stu­dent antwo­ordde ik, meer dan een gewoon be­zoeker, maar ik vind dat ge toen tegen­over Weis-mann een weinig te streng waart. Heeft sins­dien de pub­lieke opinie hem geen gelijk gegeven?

— Welke pub­lieke opinie? vroeg hij met kalme bedreig­ing. Ik veron­der­s­tel dat ge wel weet dat de schedel-in­dex een voort­durende fac­tor is?

— Natu­urlijk, antwo­ordde ik.

— En dat telegony steeds « sub ju­dice » is?

— Ongetwi­jfeld!

FILM-RE­VUE

— En dat de kiemvorm ver­schil­lend is van het

partheno­genetisch ei?

— Zeker! riep ik ver­heugd uit, ver­won­derd over mijn eigen stout­moedigheid.

— En wat be­wi­jst dit alles? vroeg hij zeer vrien­delijk.

— Ja, wat be­wi­jst dit? her­haalde ik.

— Zal ik het u zeggen? ging hij verder.

— Dit be­wi­jst riep hij plots met een don­derende stem en met van woede gloeiende oogen, dat ge de groot­ste leg­e­naar van geheel Lon­den zijt! Een el­lendige, gemeene jour­nal­ist welke zooveel van weten­schap afweet als die tafel daar.

Hij was als een razen­den ti­jger recht gespron­gen. Doch, ik had toch nog den tijd tot mijn groot­ste ver­won­der­ing te bestätigen dat de pro­fes­sor niet zulk een reus was als hij op het eerste icht scheen; hij had zeer korte bee­nen maar een groot lichaam en dito hoofd.

« Dacht gij », ging hij verder, « dat ge mij in de doeken kon­det doen, gij met uw hersens van een kas­tanje?... Gij hebt een gevaar­lijk spel gespeeld, M. Mal­one, en gij hebt het ver­loren! »

« Ziehier, mi­jn­heer... », zegde ik, ter­wijl ik achteruit week naar de deur, « gij kunt zooveel bru­tal­iteit bezit­ten als ge wilt, maar aan alles komt een grens. Gij zult mij niet aan­raken! »

« Zal ik niet? » Hij was mij langza­mer­hand genaderd met dreigende gebaren, doch hij bleef nu staan en stak de han­den in zijn za­kken. « Ik heb er ver­schil­lende van uw soort uit mijn huis ges­me­ten. Gij zult de vi­jfde of de zesde zijn! Drie pond, 15 shillings elk! Hét is wel duur, maar het is noodig! Dus, mi­jn­heer, warom zoudt gij uw col­lega’s niet vol­gfen?... Ik zeg: het moet! »

Hij her­nam zijn dreigende wan­del­ing, daar­bij op zijn tee­nen gaande als een dans­meester.

« Maar ik zal u weer­staan, mi­jn­heer! Gij maakt mij niet bang! » antwo­ordde ik.

« Lieve God! » lachtte hij. « Gij zult mij weer­staan? »

« Wees toch niet zoo gek, pro­fes­sor! » rep ik.

« Ik weeg 72 kilos, ik ben hard als steen en ik speel eiken Za­ter­dag voor de Lon­don-Irish Cen­ter irie kwaart... Ik ben de man niet... »

Het was op dit oogen­blik dat hij naar me toe­sprong. Gelukkig had ik reeds de deur geopend of wij had­den er dwars door gegaan. Wij dedén te samen een bu'tel­ing en rolden de trap­pen af. In onzen val had­den wij een stoel medegenomen en deze brak in stukken. Mijn mond was vol van den pro­fes­sor zijn baard, onze armen hielden elkaar omk­lemd en die ver­wen­schte stoel speelde tuss­chen onze bee­nen en deed ons een aardig oogen­blik beleven. De wach­t­ende Austin stond doo­dge­woon toe te kijken ter­wijl wij in de straat­goot terecht kwa­men. Dan stond hij op, zwaaide zijn vuist en ging te werk als een bezetene.

« Hebt ge ge­noeg? » brulde hij.

« Gij du­velsche hond! » riep ik, ter­wijl ik in­s­gelijks recht sprong.

Wij zouden zeker op­nieuw aan slag gegaan zijn, hadde er geen hulp opgedaagd. Een poli­tie­man stond nevens mijn zijde, zijn no­taboekje in de hand.

« Wat be­teekent dit? » vroeg hij. « Zijt ge niet beschaamd?... Vooruit, ver­tel op! »

« Die man heeft mij aangevallen! » zegde ik.

« Is dit waar? » vroeg de man der wet aan den pro­fes­sor.

De pro­fes­sor antwo­ordde niet.

« Het is de eerste maal niet », ging de agent

verder. « Verleden maand zijt ge nog voor dergelijke zaak vero­ordeeld. Zie eens hoe ge dezen jon­gen man nu weer hebt toege­takeld. Moet ik een aan­klacht opteeke­nen, mi­jn­heer? »

Ik aarzelde.

« Neen », zegde ik plots. « Ik zie er van af. ) « Wat! » riep de poli­tie­man.

« Ik ben zelf niet van schuld vrij te pleiten. Ik drong bij hem bin­nen en hij heeft mij een ver­wit­tig­ing gegeven.

De gerechts­di­en­aar sloeg zijn boekje toe.

« Wees in het ver­volg meer u zelf, niet waar? sprak hij tot Chal­lenger... « En gi­jlie, ga uw weg voort F* » Dit laat­ste was tot eenige nieuws­gieri­gen welke nader­bij waren gekomen.

De pro­fes­sor zag me aan, er was iets hu­moris­tisch in zijn oog.

« Kom bin­nen », zegde hij, « ik heb met u nog niet gedaan. »

Al was de toon zi­jner stem niet vj fn­delijk, toch vol­gde ik hem.

Austin, steeds als een stand­beeld, sloot achter ons de deur.

Nauwelijks was de deur toe of mevrouw Chal­lenger kwam bin­nen. Zij was woe­dend. Zij versperde haar echtgenoot den weg. Het was zeker dat zij het ver­loopen tooneel had bi­jge­woond, maar mijn terug­keer n:et had be­merkt.

« George, ge zijt een brute! » riep zij. « Gij hebt dien jon­gen gen­tle­man aangevallen! »

« Onzin »„ lachtte hij, « hier is hij in veilige haven. »

« Ver­schooning », stamelde zij tegen mij, « ik had u niet gez'en. »

« Ik verzeker u, mevrouw, dat alles in orde is. »

« Arme jon­gen, gij hebt een blauw oog. George, het is onvérgeeflijk van u. Ge maakt u belache­lijk voor de geheele wereld. Doch, nu is mijn geduld ten einde! Dit moet uit zijn!... Waar is uw waardigheid, George? »

« En waar de uwe, lievel­ing? »

Hij nam haar plots van den grond en zette haar op een piedestaah

« Laat me hier af gaan! » riep zij.

« Brute! Laat me er af, George! »

« Kom in mijn studeervertrek, M. Mal­one, v (( Waar­lijk, mi­jn­heer... » Ik zag naar zijn vrouw.

« Jessie, zeg: als ’t u be­lieft. »

« Brute!... Als t u be­lieft, George! »

• « Gij moet u weten te gedra­gen, lievel­ing. M. Mal­one is een pers­man. Mor­gen zet hij u in zijn gazet... Allo kom! » Hij zétte daarop zijn echtge-noote terug op den grond... « En nu, M. Mal­one, ik riep u voor wat betert terug dan u ge­tu­ige te doen zijn van onze huiselijke twisten— Vrouwtje, ga nu aan uw bezighe­den en laat ons alleen... M. Mal­one, langs hier, bid ik u... »

We traden terug in de kamer welke wij op zoo n zon­derl­nge manier ver­laten had­den. De pro­fes­sor sloot zorgvuldig de deur, lei­dde mij naar een arm­stoel en stak een sigarenkistje onder mijn neus.

« Echte San Juan Col­orado », zegde hij. «Licht on­vlam­baar volk, zooals gij, moet die rooken. Lieve God, bijt de punt er niet af, ge moet heirr

er af sni­j­den En nu, leun goed achterover en

luis­ter aan­dachtig naar wat ik zeggen ga. Indén ge iets op te merken hebt, be­waar dan die op­merk­ing voor een goede gele­gen­heid. »

(Wordt voort gezet).


FILM-RE­VUE

SALAMMBO

in het Opera van Par­ijs

Het is beslist: «Salammbô», de won­der­bare film, ver­wezen­lijkt door Pierre Ma-rodon, naar het meester­w­erk van Flaubert, zal ver­toond wor­den in het Opera, en niet als eenige buitenge­wone ver­too-nin­gen, maar als een lange serie gewone voorstellin­gen.

M. Jacques Rouché, bestu­ur­der van de Na­tionale Muziek-Acad­e­mie, heeft de film gezien, welke hem voorgesteld werd door M. Louis Aubert. Hij heeft aan den gelukki­gen uit­gever en ver­wezentlijker, zjjn hartelijk­ste kom­pli­menten be­tu­igd voor de prachtige filmeer­ing van den roman van Flaubert.

Van den an­deren kant mee­nen wij te weten, dat M. Jacques Rouché er voor uitkomt, dat het zijn be­doel­ing is om in het Opera een reper­to­rium samen te stellen van groote Fran­sche films, juist zoo-als hij een reper­to­rium samengesteld heeft van lyrische werken. En « Salammbô » zou de eerste film zijn, in­geschreven op dit eere-reper­to­rium.

Om aan deze plechtigheid meer luis­ter bij te zetten, heeft M. Rouché den wen­sch uitge­drukt, dat eeii spe­ciale par­ti­tuur zou gemaakt wor­den door een der mod­erne muziek­beoe­fe­naars, om het afrol­len van den film te begelei­den. Wij gelooven te weten dat M. Flo­rent Schmitt, de wereld­beroemde schri­jver van « La Tragédie de Salomé », voorgesteld werd om de par­ti­tuur voor de film « Salammbô » te « Salammbô » uit te stellen.

Wan­neer zuilen wij aldus het meester­w­erk van Mar­o­don op het doek van het eerste lyrisch tooneel van Frankrijk te aan­schouwen kri­j­gen?

De nood­wendigheid om aan den kom-pon­ist be­hoor­lijk den tijd te geven, om zijn par­ti­tuur te schep­pen en te laten gra-veeren, ver­plicht M. Louis Aubert, in overeen­stem­ming met M. Jacques Rouché, eenige maan­den de ver­toonin­gen van « Salambô » uit te stellen.

De film zal hoogst­waarschi­jn­lijk ver­toond wor­den in den loop van den Zomer, het­welk geen dood seizoen zijn zal,( dank zij de In­ter­na­tionale ten­toon­stelling van dec­o­ratieve kunst.

Er is ook kwestie van de opvo­er­ing te verda­gen tot in de maand Ok­to­ber, gezien de pe­ri­ode der va­canties.

In eik geval zal er kor­tel­ings een besliss­ing genomen wor­den, gezien de be­lan­grijkheid van de zaak en in het be­lang der al­ge­heele Fran­sche film­ni­jver­heid. Zoodra er iets naders bek­end gemaakt wordt zullen wij onze lez­ers er van op de hoogte bren­gen.

Drukk. «Ex­cel­sior», n. v., Somersstraat.